De zorg in Costa Rica is goed geregeld in vergelijking met andere landen in Centraal-Amerika, maar pfoe: wat was de bevalling zwaar. Door Covid werd ik gedwongen de hele bevalling alleen te doen, vanaf het moment dat ik met de ambulance naar het ziekenhuis ging, tot het buiten wachten om opgehaald te worden.

Privé-kliniek of ziekenhuisbevalling?

Waar ik woon is maar 1 ziekenhuis dichtbij: Limon. De meeste (buitenlandse) vrouwen kiezen ervoor om in de hoofdstad in een privé-kliniek te bevallen. Ik heb een hoge pijngrens en heb ervoor gekozen om het gewoon hier aan te gaan, in het publieke ziekenhuis net zoals alle lokale vrouwen hier.

Met de ambulance naar ziekenhuis

Ik kreeg weeën op woensdagavond, al had ik niet door dat het echte weeën waren. Ik voelde me ongemakkelijk en probeerde te slapen. De volgende dag had ik wat bloedverlies en ging ik even naar de kliniek ter controle. Eenmaal daar bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben, en ging ik met de ambulance naar het ziekenhuis op 1 uur afstand. In het ziekenhuis kreeg ik nog net mijn tas in mijn handen gedrukt van mijn vriend en vriendin en hup: daar ging ik.

Eenmaal aangekomen, moest ik in een lange rij gaan staan om in te checken (met mijn veel te zware tas). Dit incheckproces duurde denk ik 2 uur. Uiteindelijk kreeg ik een bed toegewezen op de tweede verdieping, op een zaal met wel 10 andere vrouwen. Hier kwam ik denk ik rond 3 uur ’s middags aan, en rond 11 uur ’s avonds werd er voor het eerst naar me gekeken.

Zuster vond de spiraal

De zuster vertelde dat ik pas 4 cm ontsluiting had, en vroeg “Wat is dit?”. Dat was waarschijnlijk mijn spiraal. Haar ogen! “Wil je hem bewaren?”, vroeg ze toen ze hem eruit haalde. Ik had nog weinig pijn dus zei: “Nee dank je, hij doet het blijkbaar niet.” Dit ging natuurlijk allemaal in het Spaans en mijn Spaans is goed, maar niet zo goed als ik zenuwachtig ben.

Ik had weinig tot niets gegeten, en had gelukkig een mueslireep mee. Toen ik deze aanbrak werd me verteld dat dat niet toegestaan was. De ‘sterke ik’ brak daarna in huilen uit. Het besef viel ineens dat ik me in een totaal bizarre en oncomfortabele omgeving bevond, met niemand om me heen om me te steunen. De vrouwen om me heen vertelden me dat ik sterk moest zijn. Ze vertelden me hun verhalen over de 2 tot 5 babys die ze al hadden gehad. En toch lagen ze er allemaal relaxed bij.

Ontsluiting 5 centimeter

Na wat proberen te slapen, werd ik de volgende ochtend wakker gemaakt met de mededeling dat ik vandaag zou bevallen. Ik moest naar beneden lopen, weer met die zware tas. Hier werd ik in een piepklein zaaltje ontvangen door twee zusters en een tv die qua volume op standje 1000 stond. Er lagen ook andere vrouwen te schreeuwen van de pijn. Mijn ontsluiting werd gecheckt, ik kreeg een ‘riem’ om, om de baby’s hart te meten en ik werd getraind om adem te halen. Mijn ontsluiting was nog steeds maar 5 cm, maar de pijn werd wel heftiger.

Vanaf hier werd ik naar ‘de bevallingsafdeling’ geleid. Weer lopend. Ik werd alleen op een zaal gelegd en het leek allemaal heel rustig. Ik werd voorgesteld aan ‘mijn zuster’ die ik de komende uren niet meer zag. De pijn werd steeds erger, maar niemand die even kwam kijken. Rond een uurtje of 2 ’s middags kwam er iemand mijn ontsluiting meten, aangezien ik niet op bed kon blijven liggen door de pijn. Nog steeds maar 6 cm. De zuster vertelde me dat haar tijd erop zat: “Adios”, zei ze. Paniek kwam weer naar boven.

Geen pijnbestrijdingsmiddelen in Costa Rica

En toen toen kwam daar de meest lieve vrouw ooit. Ze zei dat ze mijn nieuwe verloskundige was en stelde voor om het proces te versnellen. Er zijn in Costa Rica GEEN pijnbestrijdingsmiddelen, maar toch zei ik dat ik alles wilde doen om de baby eruit te krijgen. Ze brak mijn vliezen, wat een opluchting was dat! Daarna zette ze me onder een ijskoude douche (het ziekenhuis heeft geen warm water) en gaf ze me een middel om de weeën te versterken, zodat mijn ontsluiting sneller zou gaan. WAT EEN PIJN. De weeën die je normaal hebt, maar dan versneld. Het hielp ook niet, want het duurde tot 5 uur ’s middags voordat ik 9 cm ontsluiting had.

Toen het eindelijk zo ver was om te gaan persen, brachten ze me naar de bevallingskamer, op het ‘pushbed’. Na ongeveer een uur, was ik uitgeput en vroeg ik of een keizersnee niet nog een optie was. Door het middeltje voelde ik mijn persweeën niet, en had ik ook geen idee hoe ik dat moest doen. Het voelde gewoon allemaal hetzelfde.

Persen in squatpositie

Ik werd teruggebracht naar mijn bed om uit te rusten en mocht wat op de skippybal als ik wilde. Alle zusters waren verdwenen, en ik realiseerde ik me dat die baby eruit moest. Ik begon uit mezelf te persen in squatpositie en voelde vooruitgang. Na ongeveer 45 minuten voelde ik het hoofdje en riep ik er iemand bij. Het hele team kwam erbij en toen ik het eruit wilde persen, werd ik tegengehouden: “Nee stop, je moet geknipt worden.” Van paniek schoot het hoofdje weer terug en moest ik terug de bevallingskamer in. Na geknipt te worden, waar ik overigens niets van voelde, kwam er een zuster bovenop me zitten om mijn buik naar beneden te drukken. Met haar hulp (wat haatte ik haar op dat moment), was ik - na nog een halfuur hard werken - in staat hem eruit te persen.

Ik werd aangemoedigd en er werd geklapt. Het enige wat ik kon zien waren zijn lange benen. Toen hij er eindelijk was, moest hij vrijwel meteen naar de spoedafdeling omdat hij water ingeslikt had. De dokter vertelde me gelukkig dat hij verder supergezond was. Ik was in volle adrenaline en kon me alleen maar verontschuldigen voor mijn lange bevalling. Het team moest erom lachen en ondertussen werd ik gehecht, waar ik ook niets van voelde.

Uitslaapzaal vs. receptiehal

Na de bevalling mocht ik 7 uur lang alleen maar op mijn rug liggen in de receptiehal. Met slechts een laken tussen mijn benen lag ik daar en na alle telefoontjes mocht ik eindelijk naar de uitslaapzaal. Ik dacht dat ik alles gehad had, maar ik was nog liever in de receptiehal gebleven. Ik lag tussen 20 vrouwen met krijsende baby’s. Doodop kreeg ik rond 2 uur ’s nachts mijn baby naast me gelegd, maar ik mocht nog steeds niet rechtop zitten. Er werd even snel gekeken of ik borstvoeding kon geven en dat was het.

Koude douche en slechte zorg

De volgende ochtend mocht ik douchen, eenmaal naakt onder de douche was er geen water. Ik kreeg een nieuw laken voor tussen mijn benen en moest weer gaan liggen. De zorg daarna werd steeds slechter. Ik moest vragen om aspirientjes en uiteindelijk kon ik nog een keer ijskoud douchen. Ik lag in een hoek en er werd niet naar mij of Zion omgekeken. Na 24 uur zou ik weg mogen, dus ik stond uiteraard te popelen. Maar aangezien ik pas ’s avonds was bevallen, mocht ik helaas niet weg, want niemand mocht ’s avonds het ziekenhuis uit. Dit was de langste nacht van mijn leven. Krijsende baby’s en het gevoel dat we het maar zelf moesten uitzoeken.

Toen ik eindelijk ontslagen werd, werd me een heel lang verhaal verteld, waar ik niets van meekreeg. Ik hield Zion vast en met mijn veel te zware tas vond ik ergens de uitweg van het ziekenhuis.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.