De eerste voorweeën voelde ik in de ochtend, tijdens een einde-schooljaar-ontbijtje met mijn collega’s. Om paniek te voorkomen pokerfacete ik deze in stilte weg en bleef ik tot het eind. Omdat ik het allemaal nog prima te handelen vond, sprong ik daarna zonder mijn man te bellen weer op mijn fiets om thuis rustig het verdere verloop af te wachten. Want ongeveer een centimeter ontsluiting per uur, dat ging nog wel even duren. Eenmaal thuis ging ik op de bank liggen, zette ik Friends aan en viel tijdens het kijken in slaap. Nul weeën.

Slijmprop verloren: toch de kinderen ophalen

Vlak voor ik de kinderen uit school moest ophalen, zag ik dat ik mijn slijmprop verloren had. Dat leek me op zich een geschikt moment om mijn man te bellen om de kinderen op te halen, maar Murphy’s Law zegt dat juist op dát soort momenten telefoons niet opgenomen worden. Dus ik sprong weer op de fiets en ging de kinderen ophalen. Nog steeds geen weeën.

Naar een feestje met gebroken vliezen

Vrijdag is bij ons zwemlesdag en terwijl mijn man aan de rand van het zwembad zat, braken mijn vliezen en belde ik de verloskundige voor een een-tweetje. Mijn nichtje vierde die avond namelijk heel groots haar 18e verjaardag. En ik had dan wel mijn slijmprop verloren en gebroken vliezen, maar ik had geen weeën en ik wilde géén paniek veroorzaken of aandacht van haar feestje afleiden, dus als ik kón gaan, wilde ik gewoon gaan. Volgens de verloskundige kon het best nog even duren, dus zo gezegd, zo gedaan.

Weeën tijdens verjaardagsfeestje

Maar tien minuten voor vertrek kwam hij hoor, een enorme rugwee. Deze wee wegpuffend voerde ik een lichte discussie met mijn man over wel of niet thuisblijven, maar ik stond erop, we gáán. Voor we vertrokken volgden er nog twee, maar ik wist zeker dat ik mij in de tijd vergist had, want er konden onmogelijk direct 5 minuten tussen zitten. Om precies te kunnen bijhouden hoeveel er dan wel tussen zat, downloadde ik snel een weeëntimer, die halverwege de rit naar het feest al een groot rood scherm gaf met de boodschap ‘wij raden aan direct naar het ziekenhuis te gaan, met name als het niet een eerste bevalling betreft’. Omkeren was voor mij geen optie (lees: opnieuw lichte discussie met manlief), maar het leek me op zich wel verstandig de verloskundige te bellen. De verloskundige wilde langskomen om me na te kijken, maar: “Ik zit in de auto en ik moet wel even mijn gezicht laten zien daar anders gaat iedereen panieken.” Toen wist ze het weer, ik was die met die verjaardag… Yup, that’s me. En ik had bedacht dat ik best twee uurtjes zou kunnen volmaken daar, voor ik naar huis zou gaan.

Eenmaal daar liepen mensen af en aan om te vragen hoe het met me ging, en ving ik tussen de kletspraatjes door in stilte een weeënstorm op. Ik was geen twintig minuten binnen toen ik overspoeld werd door een zweetaanval, wat voor mij het teken was dat we moesten vertrekken. Maar niet voor ik een foto met de jarige had gemaakt, wat het stresslevel bij manlief nog een tikkie verder deed stijgen. Mijn man en ik sneakten weg van het feest en ik belde uit de auto de verloskundige. Mijn gevoel zei ‘meteen naar het ziekenhuis’, maar het protocol zei ‘eerst nakijken door de verloskundige’.

De helse rit naar het ziekenhuis als je gaat bevallen

Ik had niet eens fatsoenlijk opgehangen, toen we over twee drempels reden en ik wist - dit is dat helse ritje naar het ziekenhuis. Dus na een halve minuut hing ik weer aan de lijn: of ik alsjeblieft meteen door naar het ziekenhuis mocht, want dit ritje ga ik niet nog een keer trekken. Hier moest eerst akkoord voor worden gegeven, maar wij namen er een voorschotje op en pakten vast de snelweg. Tweehonderd meter voor het ziekenhuis kreeg ik akkoord van de verloskundige, een minuut later werd ik op een rolstoel het ziekenhuis binnen gereden - puffend in feestjurk, mijn haar in model, party make-up op mijn gezicht en fancy tas op mijn schoot. Ik vraag me nog steeds af wat al die mensen gedacht hebben toen.

Persweeën: na anderhalf uur was onze dochter er

Eenmaal binnen voelde ik de persweeën al komen, maar zei mijn verstand dat het nog lang niet zo ver kon zijn. De verpleegsters wisten wel beter: de arts werd erbij gehaald, de verloskundige werd nog twee keer gebeld en de hartslag van de kleine gecontroleerd. De verloskundige was nog net op tijd voor de bevalling, die welgeteld twee persweeën heeft geduurd. Iets meer dan anderhalf uur zat er tussen de eerste (echte) wee en de geboorte van onze dochter. Ik besefte pas de volgende dag dat ik bijna alsnog de show had gestolen op het feest!

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.