Hoe kun je je voorbereiden op een bevalling? Dat is wat ik mij altijd afvroeg. Hoe zal het gaan, hoe zal het voelen? Je leest en hoort best wel heftige verhalen. Ik begon er echt tegenop te zien. Ik was inmiddels 39 weken en mijn buik zat inmiddels echt in de weg. Ondanks dat ik het eng en spannend vond, was ik er ook klaar voor. Ik wilde onze baby ontmoeten, zien, voelen, ruiken en vasthouden.

Slijmprop verloren: begin van de bevalling?

In de ochtend voordat ik naar de verloskundige moest voor controle, verloor ik mijn slijmprop. Zou het dan nu gaan gebeuren? Ik kreeg nergens last van en ben gewoon naar de afspraak gegaan. Zij vertelde mij dat het inderdaad een teken kon zijn dat de bevalling zou beginnen, maar het kon ook nog dagen duren. Afwachten maar.

De hele dag heb ik nergens last van gehad en ik dacht dan ook dat het vals alarm was. Die avond zei mijn partner nog grappend: ‘Vanavond niet hoor’. We hadden een megadrukke week gehad met slechte nachten, dus we waren echt heel moe.

Vliezen zijn gebroken

Ik lag heerlijk te slapen tot ik ineens wakker werd. Ik voelde een aparte soort plop in mijn lichaam. Ik rende naar de wc en ondertussen verloor ik mijn vruchtwater. Ik brulde tegen mijn man: ‘Mijn vliezen zijn gebroken!’ Omdat het al elf uur ’s avonds was, belde ik direct de verloskundige. Zij vertelde me dat ik rustig af moest wachten en mijn weeën moest gaan tellen. Pas als ze om de vier minuten voor twee uur lang kwamen, mocht ik weer bellen.

Mijn weeën waren meteen regelmatig, dus na twee uur belde ik de verloskundige weer. De weeën zelf vond ik niet pijnlijk, ze waren goed weg te puffen. Het voelde voor mij zoals vele het omschrijven: een soort menstruatiekramp. Toen de verloskundige kwam, zat ik al op zes centimeter ontsluiting. We konden dus meteen naar het ziekenhuis, want daar wilde ik bevallen.

Geen pijn, alleen vermoeiend

De autorit leidde me af van de weeën, waardoor ze nog beter op te vangen waren. We waren er zo. In het ziekenhuis werden de weeën langzaam erger, maar ik kreeg geen grote ontsluiting. Tweeënhalf uur later zat ik pas op zeven centimeter ontsluiting, maar ik kreeg al wel persweeën. Gek genoeg vond ik ze geen zeer doen, maar wel vermoeiend. Er zit zoveel kracht achter, dat ik niet meer wist wat voor houding ik moest aannemen. Gelukkig was er een bad, daar mocht ik in. Heerlijk! Toen merkte ik ook aan mezelf dat ik steeds meer in m’n eigen wereld kwam.

Na een uur zat ik op acht centimeter en had alleen nog maar persweeën. Ik weet nog dat ik tegen mezelf als een soort mantra zei: ‘Je kan dit nog twee cm’. Maar deze twee centimeter duurde zó lang. Ik wilde zonder pijnbestrijding bevallen, maar ik zat er nu toch aan te denken. Ik was zo moe. Toch heb ik het niet gedaan. ‘Het doet geen pijn, je bent moe, dat is wat anders’, vertelde ik mezelf. Twee uur verder was ik er bijna. We zaten op negen centimeter, maar er zat een randje in de weg, ik moest dus nog blijven zitten in bad en mocht nog niet persen.

Persweeën verloren kracht

Mijn persweeën verloren hun kracht, dus ik moest aan de weeën opwekkers. Het werd dus een bedbevalling.Vanaf toen ging het snel. De opwekkers deden hun werk, maar de baby werd moe. Zijn hartslag ging omloog, dus ik moest harder werken. Voor de zekerheid werd er een knip gezet, zodat hij meer ruimte had. Toen moest er mee geduwd worden op mijn buik. Dat ziet er altijd heel heftig uit, maar ik voelde er niet zo veel van. Ik wilde die baby! En daar kwam ‘ie. Om 8.55 werd mijn kleine man kerngezond geboren. Ondanks de vermoeidheid, I did it!

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.