Na een heerlijke zwangerschap werd ik met 41+6 weken ingeleid en achttien uur later was hij er; onze mooie zoon Niek. De bevalling was intens, wat gebeurde er veel! Tijdens de weeën kreeg ik koorts. De ongeboren Niek had dipjes in zijn hartslag, waardoor ik met rug-en beenweeën op mijn zij op bed moest liggen (hier komen met die ruggenprik!), ik kreeg een infuus met weeënopwekkers omdat de ontsluiting niet op gang kwam en Niek kreeg een prik in zijn hoofdje om te checken of hij ‘in nood’ was.

Vacuümpomp als kers op geboortetaart

Gelukkig was dat niet zo en mocht ik alsnog op de natuurlijke manier bevallen. Als kers op de geboortetaart kwam ook de vacuümpomp tevoorschijn, want het ging allemaal niet snel genoeg. Niek moest geboren worden gezien zijn dalende hartslag. Onder het toeziend oog van een gynaecoloog, verloskundige, verpleegkundige en natuurlijk de toekomstige papa werd Niek geboren. Ondanks dat er veel gebeurde heb ik me gedurende de hele bevalling overgegeven aan het zorgpersoneel. Ik had alle vertrouwen in hun expertise en wist dat het allemaal goed zou komen. Toch?!

Baby was stil na geboorte

Toen Niek eindelijk ter wereld was gekomen bleef het stil. De drie personeelsleden waren in een paar seconden verdubbeld en de verloskamer stond vol met artsen en medisch personeel. Het waren er ‘maar’ vijf, maar in mijn beleving was het een leger! Alle verborgen plankjes, kastjes en luikjes werden opengetrokken en Niek werd van mijn borst getild. Voordat ik het in de gaten had, lag hij daar met een zuurstofmasker op zijn kleine, volmaakte gezichtje. Ik keek de verloskundige aan, hij knikte en zei dat het goed zou komen, maar ik zag de onzekerheid in zijn ogen. Die blik maakte me zo ontzettend bang!

In een fractie van een seconde was ik de totale euforie, dat machtig mooie geluksgevoel kwijt en besefte ik dat dit het was, die fijne zwangerschap, die intense maar ook mooie bevalling. Ik had ervan mogen proeven, onze prachtige Niek met zijn mooie volle mondje mogen zien en voelen maar hier zou het stoppen.

Na zeven minuten huilde de baby pas

Zeven minuten kropen voorbij! Ik durfde niet rechts van me te kijken, waar ernstige blikken en medische termen over en weer vlogen. Mijn kleine mannetje, zo kwetsbaar hoe hij daar lag. Intussen moest de placenta er nog uit en werden er ook wat cosmetische ingrepen gedaan down under, want ja, ik was toch net bevallen.

De artsen gingen rustiger en ‘menselijker’ praten, ik durfde weer om te kijken en ik hoorde het geluid waar ik die afgelopen zeven minuten zo hard op had gehoopt; hij huilde! Onze Niek. Eindelijk, daar was hij dan - voor de tweede keer.

Kind niet los kunnen laten

Of deze gebeurtenis mijn moederschap beïnvloed heeft? Zeker weten! Zo krijg ik echt kippenvel wanneer mensen het hebben over ‘je kind leren loslaten’. Ouders die hun kind hebben moeten loslaten die zien hun kind nooit meer terug, hebben intens verdriet gevoeld en voelen dat waarschijnlijk nog steeds. Loslaten is een gevoel dat ik een paar minuten ervaren heb en nooit meer wil ervaren. Ik zal Niek de ruimte geven om te groeien, te leren, fouten te maken en te ontdekken maar ik zal hem nooit, maar dan ook nooit meer loslaten!

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.