Ons zoontje van 1,5 jaar is ook niet helemaal fit en er zijn meer bekenden ziek. Daarom denk ik niet direct dat de buikkrampen bij mijn bevalling horen. ’s Middags begin ik te twijfelen of de buikkrampen misschien toch weeën kunnen zijn. Mijn eerste bevalling ging ook vrij snel. Daarom neem ik het zekere voor het onzekere en bel de verloskundige voor advies. Dit is ook het enige wat ik als ‘bevalplan’ heb doorgegeven, dat ik wil bellen als ik het gevoel heb dat het op gang komt. Aangezien de tweede vaak sneller komt en het de vorige keer ook al snel ging.

Geen ontsluiting

Niet veel later komt de verloskundige bij mij thuis langs om even een controle te doen. Ze zegt dat ik nog geen ontsluiting heb. Daardoor ben ik gerustgesteld. Waarschijnlijk zijn het toch gewoon buikkrampen en heb ik een buikgriep te pakken. De bevalling laat vermoedelijk nog wel even op zich wachten.

Niets is minder waar, die nacht worden de weeën heftiger en kan ik niet slapen. Toch maak ik me verder nog niet zo druk, meestal zit je wel een paar uur of een dag met weeën en sommigen hebben zelfs een week voor hun bevalling al voorweeën. Ik ben tenslotte nog maar een paar uur 37 weken zwanger.

We bellen nog een keer

Mijn man besluit de dokterswacht en daarna ook nog een keer de verloskundige te bellen. We gaan met ons zoontje naar beneden en bellen ondertussen ook mijn ouders, zodat hij daar kan slapen. Mijn vader haalt hem op. We spreken elkaar nog even en vlak daarna ga ik naar de wc.

Ik voel het hoofd van de baby!

Ik kom van de wc en ineens voel ik het hoofdje van ons dochtertje. Ik roep naar mijn man: “Ik ben al aan het bevallen!” en probeer de baby tegen te houden, zodat ik naar de bank kan lopen om haar op te vangen. Hij belt direct 112 en op het moment dat hij zegt dat ik aan het bevallen ben, is het ineens splash, ons dochtertje glijdt naar beneden en valt op de tegels bij ons op de gang. De vruchtzak en alles komt er in één keer uit. Zo’n bevalling wordt ook wel een stortbevalling genoemd. Ik pak haar direct op en mijn man pakt handdoeken. Hij is ondertussen nog met 112 aan het bellen en die geven ons advies.

‘Het lijkt wel Halloween’

Gelukkig zijn de verloskundige en ambulance snel ter plaatse. Ik sta nog in de gang en heb ons dochtertje in mijn armen. Omdat de navelstreng is geknapt zit het bloed overal. De ambulancebroeder zegt voor de grap: “Het lijkt wel Halloween”. Achteraf gezien was het ook nog zo. Het was namelijk net middernacht en inmiddels dus 31 oktober. Onder begeleiding van de verloskundige en mijn man loop ik naar de bank. Mijn man heeft razendsnel de hele woonkamer verbouwd en een zeiltje over de bank gegooid. Mijn man belt ondertussen mijn moeder op en zij wil het eerst niet geloven: mijn vader is nog niet eens thuis met ons zoontje! Ik denk dat hij net van ons erf af gereden is toen het gebeurde, zo snel is het gegaan.

Naar het ziekenhuis

De verloskundige durft het niet aan dat mijn placenta er thuis uitkomt, omdat de navelstreng is geknapt. Ze besluit dat ik eerst met de ambulance naar het ziekenhuis moet. Onze baby gaat met een eigen ambulance.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen is het een kwestie van proberen dat de placenta eruit komt. Dit wil niet lukken … Zee brengen de OK op de hoogte en ze maken alles gereed voor een operatie. Dan komt er een verloskundige van het ziekenhuis en die wil het nog één keer proberen. Gelukkig lukt het!

Bloedingen in haar hoofdje

Onze kleine ligt onder toezicht op een aparte kamer. Ik heb even gedoucht en dan gaan we naar haar toe. Ze wordt gewogen en ze maken haar flesje klaar. We blijven bij haar zitten en geven haar eerste flesje. Daarna gaan we naar onze eigen kamer toe. Ons dochtertje blijft eerst op een aparte kamer zodat ze haar goed in de gaten kunnen houden, haar hoofdje is namelijk erg blauw en ook een beetje gekneusd doordat ze op de stenen grond gevallen is. Het is inmiddels al zes uur in de ochtend. We proberen nog te slapen. Een paar uur later gaan we weer naar haar toe. We horen dat ze zich soms wat ongemakkelijk voelt en de voeding uitspuugt. Ze willen daarom een MRI scan maken.

Daaruit blijkt dat ze bloedingen in haar hoofdje heeft gehad en dat ze over een uur overgeplaatst wordt van het Nij Smellinghe in Drachten naar het UMCG in Groningen. Ze komt daar op de afdeling IC Neonatologie - de IC voor pasgeborenen en te vroeg geboren kinderen - zodat ze haar hersenactiviteit doormiddel van een monitor en camera 24 uur per dag in de gaten kunnen houden. Door de bloedingen kan ze namelijk epileptische aanvallen krijgen.

Onder de blauwe lamp

Daarnaast heeft ze een blauwe lamp nodig omdat haar bilirubinegehalte te hoog is. De reden hiervoor is dat haar lichaam de bloedingen moet opruimen en omdat ze met 37 weken geboren is. Dit gebeurt vaker met baby’s die (te) vroeg geboren zijn. De huid ziet er dan geel uit, dat noemen ze geelzucht. Het blauwe licht van zo’n lamp zorgt ervoor dat de galkleurstof wordt omgezet en dat het lichaam het kwijtraakt. Doormiddel van bloedprikken kunnen ze de waardes hiervan in de gaten houden.

Na twee nachten op de afdeling Neonatologie wordt ze overgeplaatst naar de kinderafdeling, het is dan 3 november. Ze houden haar goed in de gaten, maar ze laat gelukkig niks verontrustends zien. Vier dagen later mogen we weer terug naar Drachten. Daar krijgt ze de blauwe lamp in de vorm van een deken. Dat slaat goed aan, op 10 november zijn ze zo tevreden dat we naar huis toe mogen. Ons dochtertje blijft onder wekelijkse controle en later met langere poses ertussen. Ze letten er vooral op dat haar hoofdomtrek niet te snel groeit. Als dit het geval is dan is er namelijk kans dat er vocht in haar hoofdje zit, waardoor er als het ware een waterhoofdje kan ontstaan.

Alles is in orde

Zoals het nu lijkt heeft ze er gelukkig niks aan over gehouden. Haar lichaam lijkt alles goed op te ruimen en qua ontwikkeling kunnen ze dit later pas zien. De artsen maken zich tot nu toe geen zorgen, ze ontwikkelt zich hetzelfde als leeftijdsgenootjes. Voor de zekerheid maken ze binnenkort nog een MRI-scan om te zien of het lichaam alles heeft afgebroken. Dit doen ze ook ter geruststelling voor ons.

Vertrouw altijd op je eigen gevoel

Wij hebben naar de situatie gehandeld en niemand kon dit voorkomen. Wel wil ik aanstaande ouders en dan met name de moeders waarschuwen, vertrouw altijd op je eigen gevoel. Je kan beter een keer te vaak bellen, dan niet. Bij ons is het gewoon heel snel gegaan. Wij zijn dankbaar dat ons dochtertje het zo goed doet en dat we goed zijn opgevangen door onze eigen verloskundige, het ambulancepersoneel en de artsen van beide ziekenhuizen.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.