Steeds zieker

De dagen erna verliepen moeizaam. Ik kon amper slapen van de krampen, had pijn in mijn buik en voelde me steeds zieker. Op maandag had ik mijn inleidingsgesprek, CTG en strippoging, in de hoop dat de bevalling op gang zou komen. Mijn gevoel zei dat er iets niet klopte, maar ik wuifde het weg als harde buiken. Ik kreeg van de dienstdoende verloskundige een recept voor slaapmedicatie om de komende nacht door te komen. Misselijkheid, zweten, koorts rillingen, stekende pijn, geen kracht meer om zelfs maar een kopje thee te pakken; ik dacht dat het erbij hoorde.

Onze verloskundige komt

Ik kan mij de maandagnacht nog heel goed herinneren. Weer tussen 2 en 3 uur ‘s nachts kreeg ik pijnaanvallen. Tijdje onder de douche gestaan en lopen zuchten dat het zo zeer doet, en dat ik niet meer kan. De slaapmedicatie heeft niet gewerkt en ik weet dat ik toen weer een onderbuikgevoel had, van dit kan toch niet kloppen. Als de bevalling nog moet beginnen dan kan ik dit niet. In de ochtend werd ik zieker, en begon ik gal te spugen en heel erg te zweten. Mijn man Ricky heeft toen de verloskundige gebeld. Dit was de tweede keer dat we belden deze week, de eerste keer was vanwege rode vlekken op mijn buik. Onze verloskundige is langs gekomen. Ze zei direct ‘Je ziet er inderdaad niet goed uit’, deed wat testjes en gezien mijn bloeddruk weer normaal was, vermoedde ze een flinke griep. Ik moest goed mijn rust pakken en nog even volhouden.

Sterkere slaapmedicatie graag

Pas op woensdagavond, toen ik naar het ziekenhuis ging om een ballonkatheter te laten plaatsen, gaf ik bij vertrek aan dat ik zo slecht sliep en sterkere slaapmedicatie wilde, omdat ik zoveel steken in mijn buik heb. De arts wilde voor de zekerheid bloed en urine afnemen. ‘Dat hoeft ook weer niet. Als ik maar zwaardere slaappillen of pijnstillers krijg,’ zei ik nog. Niet veel later kwam de arts de kamer binnen. Hij zei dat het niet goed ging en dat ik voorlopig niet meer naar huis zou komen. Sterker nog: ‘Jij gaat deze kamer niet meer uit,’ voegde hij eraan toe. Voor het zekere hebben ze nog een extra afname gedaan, want hoe ik er nu bij zit kan haast niet. De uitslag duurde lang, dus mijn man Ricky is naar huis gestuurd om meer kleding te halen, gezien we hier nog wel even zitten. Dat was geen probleem, want als het spoed was geweest was de uitslag al lang al binnen. Dachten we. Ricky was net 10 minuten weg en niet veel later stonden er meerdere artsen aan mijn bed: ik bleek ernstig ziek te zijn. Mijn bloedplaatjes waren levensgevaarlijk laag; 30 waar het minimum 150 hoort te zijn. De diagnose: waarschijnlijk het HELLP-syndroom, een zeldzame maar levensbedreigende zwangerschapscomplicatie.

Lees ook: HELLP-syndroom: oorzaak, symptomen en behandeling

Die nacht gaat het fout

Die nacht ging het ook mis. Ik gaf nog aan dat ik afgelopen week elke nacht tussen 2-3 wakker wordt van ‘koliek aanvallen’. Precies om 02:30 kreeg ik een hevige steek in mijn bovenbuik en begon ik te trillen. Acht artsen stormden mijn kamer binnen. Er was sprake van een dreigende eclamptische aanval. Ik werd direct aangesloten aan bedradingen en op een magnesiuminfuus. Artsen vertelden me: als het zou verergeren, moesten ze me in een kunstmatige coma brengen en dat ik in dat geval pas na de bevalling wakker zou worden. Het idee dat ik wakker zou worden zonder herinnering aan de geboorte van onze zoon was erg verdrietig. De volgende dagen werden mijn bloedplaatjes kunstmatig verhoogd met infusen en medicatie. Ik lag volledig plat, werd continu gecheckt, en voelde me zieker dan ooit. De artsen overlegden met specialisten uit andere ziekenhuizen. Uiteindelijk bleek ik een auto-immuun variant van HELLP te hebben, een uitzonderlijk en moeilijk behandelbaar geval.

Mijn lijf was op door het HELLP-syndroom

De vrijdag erop voelde ik dat mijn lijf op was. Ik kreeg nu ook weeën, maar mijn bloedwaarden waren te laag om veilig te bevallen. De artsen legden me twee opties voor: of een natuurlijke bevalling zonder medicatie/ ingrijpen met grote risico’s voor mij én de baby, of een spoedkeizersnede onder algehele narcose. Samen met mijn partner en artsen besloten we voor narcose te gaan. Op vrijdagmiddag werd ik in slaap gebracht en om 13:08 uur is onze zoon Chase geboren. Ik werd wakker in de verkoeverkamer, Ricky zat naast me met onze zoon in zijn armen. Een magisch, maar ook onwerkelijk moment. Ik had zo graag zelf de eerste huil gehoord, de eerste blik op hem willen krijgen. Maar hij was er. En nog belangrijker: wij waren er allebei nog.

We zijn er nog

De dagen daarna verbleven we in het ziekenhuis. Chase had ook lage bloedplaatjes door mij, en werd direct behandeld. Ik heb ruim een week plat moeten liggen en had veel moeite met opstaan, douchen, en zelfs met lopen. Het herstel was pittig en langzaam, maar hé we zijn er nog. We hebben alle artsen, familie en vrienden wel flink laten schrikken.

Ik ben intens dankbaar voor de arts die toch dat extra buisje bloed afnam. Zij redde mijn leven, en dat van onze zoon. Het besef dat ik anders thuis een epileptische aanval had gehad (ik dacht dat het koorts rillingen waren) of een spontane hersenbloeding en in coma was gebracht, of erger, is heftig. Maar gelukkig is het voor ons nu tijd om alleen maar te genieten. Ik wil mijn verhaal delen zodat andere dames niet dezelfde fout maken zoals ik; dat je denk ‘Het hoort erbij’.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Extra leuk als je ook 2 á 3 foto’s meestuurt. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.