Na een goede tweede zwangerschap (lichte klachten daargelaten), waren de laatste paar weken zwaar. We gingen verhuizen, onze dreumes zette zijn eerste stappen en de kleine in mijn buik danste erop los. Wekenlang had ik dagelijks meerdere uren harde buiken, wat ik ook probeerde. Extra rusten, liggen, korte wandelingen, warme kruik, paracetamol, een douche of bad: het hielp allemaal niet.

Oefenweeën

Op 15 september, de uitgerekende datum, zou ons zoontje James gaan logeren bij opa en oma. Ik voelde toch al wat lichte weeën opkomen. Mijn man maakte nog snel wat voor zijn werk af en toen leek het te beginnen. Zou die kleine echt op de uitgerekende datum komen? Om 14.00 uur zakte alles af, helaas. De verloskundige zei dat het toch oefenweeën waren geweest. Flink balen! Dan maar rustig in bed samen een filmpje kijken en pizza bestellen, James was toch uit logeren.

Echte weeën

Mijn man was al pizza aan het bestellen, tot ik ineens helemaal geen honger meer had en alles in mij zei dat we niet moesten bestellen. En ja hoor! De eerste echte wee was er! En toen 2 minuten later weer. En weer. En weer. Oef, dit gaat ineens toch wel heel snel.

Naar het ziekenhuis

De verloskundige werd gebeld, want dat moest volgens het schema. Ze kwam toch maar even snel kijken. Gelukkig maar, want het bleek dat ik 30 minuten na de eerste wee al op 4 cm ontsluiting zat. Dus hup: naar het ziekenhuis. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis lag vol, balen! Toch maar naar het andere ziekenhuis in de buurt dan. De verloskundige was klaar met werken en werd overgenomen door een ander. Zij zou naar het ziekenhuis komen en wij ontmoetten haar daar. Of we dat aandurfden? Ja hoor, het ging wel snel, maar was uiteindelijk pas 4 cm.

Persdrang in de auto

Tijdens het ritje van 25 minuten, kreeg ik na 10 minuten in de auto enorme persdrang. Oei, dat is niet fijn. Ondertussen reed mijn man 150km/u waar je 80 mocht, gelukkig was er niemand op de weg. Bij het stoplicht voor het ziekenhuis belt de verloskundige en we vertellen wat de situatie is. Ze vertelde me niet mee te persen en vroeg of m’n vliezen al gebroken waren. En pats! Daar gingen ze. Ik voelde het hoofdje staan. We kwamen aan bij de parkeergarage, de verloskundige gooide mij in de rolstoel en begon te rennen. We gingen door de coronatriage (daar hadden we echt geen tijd voor), met ondertussen het hoofdje er al uit.

5 minuten in het ziekenhuis

In de lift stapte (bijna) iedereen uit, behalve een moeder met 7-jarig kindje. Oei, die heeft een trauma! Rennend kwamen we aan op de bevalkamer. De perswee wordt tegengehouden door de verloskundige, anders was Lewis er wel heel snel. In de volgende wee wordt hij rustig geboren. We kwamen 19.16 aan in het ziekenhuis en om 19.21 was hij er. Alles bij elkaar duurde de bevalling minder dan 2 uur.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.