Na meerdere doktersbezoeken vanwege pijn, infecties en een blaasontsteking, kwam ik er na een duurdere test achter dat ik toch echt zwanger was. We waren superblij! Weken gingen voorbij en ik voelde me eigenlijk wel prima, tot week 24. Ik verging uit het niets van de pijn … Pijn waarbij ik kruipend over de vloer ging en niet wist waar ik het zoeken moest. Een opname volgde en ik kreeg de diagnose ‘nierstuwing’ (hydronefrose). Weken vol pijn, pijnstillers en voorweeën volgden. Ik dacht daardoor steeds dat de baby wel eerder zou komen, maar dat bleek niet zo te zijn. Na vele echo’s en controles tikte ik de 39,5 weken aan.

Bevallen in het ziekenhuis

Het was vrijdagochtend, ik had prima geslapen en kreeg rond 11.00 uur wat kramp die heviger was dan de voorweeën. Mijn vriend ging ondertussen lunchen met een collega, want ik voelde me verder prima. Rond 14.00 uur had ik echt veel last en vroeg ik mijn vriend naar huis te komen. Ik belde de verloskundige, omdat de weeën inmiddels heviger en sneller achter elkaar kwamen. Zij kwam en het bleek dat ik 4 centimeter ontsluiting had. Omdat ik na alles niet zo gerust was, wilde ik gelijk door naar het ziekenhuis. Eenmaal daar verstreken de uren, maar kwamen er geen centimeters bij. Ik besloot voor een ruggenprik te gaan, omdat ik door de been-/ rugweeën niet kon ontspannen en het daardoor waarschijnlijk niet vorderde met de ontsluiting. De OK was helaas bezet en hierdoor moest ik 2,5 uur op die prik wachten. Toen ik om 18:00 uur eindelijk mocht, schoot mijn ontsluiting na de prik door naar 7 centimeter. Helaas duurde het hierna nog zes uur tot ik op de 10 zat. Die uren leken welke dagen te duren, maar tegen middernacht mocht ik eindelijk persen.

Twee uur persen en paniek

Maar toen begon de ellende pas echt. Als ik hieraan terugdenk, word ik weer verdrietig. Twee uur heb ik geperst, hebben ze op mijn buik geduwd (ondanks dat ik aangaf dit niet te willen). Daarna raakte ik in paniek, want ik voelde dat het niet ging en ze niet zakte, maar door de ruggenprik moest ik blijven liggen (toen pas had ik door hoe zeer dit tegen mij werkte). Onze baby zat vast, er was paniek, ik raakte uitgeput … en erger nog: haar hartslag daalde, want ondanks al het persen, schoot ze steeds weer terug. Ze moest er zo snel mogelijk uit.

Vacuümpomp en een knip

De gynaecoloog werd erbij geroepen. Ik hoorde iemand zeggen: “In een wee zetten we … ”. En ik raakte compleet in paniek, want ik wilde geen knip! Toch gebeurde het: hij kwam met een vacuümpomp en zette daarbij een grote knip. Gelukkig was onze dochter er na een keer met de pomp meteen. Ik was compleet uitgeput, maar opgelucht dat ze eruit was. Ze huilde wel, maar bleef schokkerig ademen het leek alsof ze buitenadem was. Ik hoorde ze over een lage Apgar-score en al snel werd ons meisje meegenomen door artsen en bleef ik achter zonder baby. Ik moest gehecht worden en kreeg de helft niet meer mee. Mijn vriend snelde achter onze dochter aan die twee verdiepingen naar beneden werd gebracht. Gelukkig bleef mijn zusje bij me, waardoor ik niet in complete paniek raakte. Achteraf hoorde ik dat onze dochter een zuurstofsnor en allerlei hartslagplakkers kreeg. Voor mijn vriend is dit ook echt een nare ervaring geweest, want de communicatie in het ziekenhuis was erg slecht.

Baby onder warmtelamp na bevalling

Rond 4:00 uur ’s nachts kon ik haar even snel zien. Ik werd met het bed naar haar toe gereden, zodat ik wist waar ze lag, maar ik mocht haar niet oppakken. Daar lag onze kleine snoet, helemaal alleen op de kinderafdeling aan de draden, onder een warmtelamp en zonder kleding. Het was megadruk en er was voor mij geen plek op die afdeling, dus werd ik weer terug gebracht naar mijn kamer. Ik was verdoofd, verdrietig en verward. Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Het was een warboel in mijn hoofd. Door dit alles kon ik niet gelijk slapen. Uiteindelijk ben ik die ochtend toch even in slaapgevallen, omdat ik zo gesloopt was.

Waar is onze dochter?

Toen we wakker werden, kwam er niemand naar ons toe. Mijn vriend is gaan zoeken naar personeel om te informeren waar onze dochter nu precies was en hoe het met haar ging, want het was inmiddels al einde ochtend. Niemand kwam bij mij kijken of gaf informatie over haar. Zelf kon ik niet lopen, want ik had een katheter en veel hechtingen. Pas om 16:00 uur die middag kon ik eindelijk even naar haar toe om te kijken.

Onze dochter heeft daar uiteindelijk drie dagen gelegen en er is geen een keer door personeel gevraagd of ik naar haar toe wilde. Ik heb haar dus maar een paar keer kort gezien op de momenten dat mijn vriend of anderen er waren die me erheen konden rijden. In die dagen is er überhaupt bijna niemand van het ziekenhuispersoneel bij mijn bed gekomen om met mij te praten. Ik was een zombie en er is (misschien maar goed ook) veel aan me voorbij gegaan. Dit alles heeft een litteken bij me achtergelaten. Ik ben heel dankbaar en blij dat mijn dochter er niets aan over heeft gehouden en dat het na drie dagen zo goed ging met haar. We zijn met gierende banden weggereden en werden heel goed opgevangen door onze kraamhulp.

Gesprek met gynaecoloog

Mijn herstel heeft maanden geduurd. Intense rugpijn, ontstoken hechtingen en een baby die de eerste maanden alleen maar krijste en overdag haast niet sliep. Ik ben ervan overtuigd dat, naast de koemelkallergie die zij later bleek te hebben, ook de bevalling en het vervolg daarvan traumatiserend voor haar zijn geweest. Ik heb later de enquête ingevuld en een klacht ingediend. Twee weken erna werd ik netjes gebeld door een gynaecoloog die erg was geschrokken van mijn verhaal … Ik heb met haar een fijn gesprek gehad en ze heeft zich verontschuldigd voor de gang van zaken. Hierdoor voelde ik mij gehoord en kreeg ik de bevestiging dat hoe het gegaan was, niet normaal is.

Tweede bevalling in ziekenhuis ging veel beter

Twee jaar later beviel ik weer in hetzelfde ziekenhuis, met gelukkig hele begripvolle mensen. Onze tweede dochter was er zo uit. Ik voelde mij oersterk en opgelucht. Wat een overwinning voor mezelf. Zonder pijnstillers of ruggenprik, maar wel met een kleine traan. Want wat had ik mezelf, onze oudste dochter en mijn vriend dit de eerste keer ook op deze manier gegund. Ik kreeg vaak te horen “dat jij nog durft na zo’n bevalling”, maar ik had deze keer meer vertrouwen in mezelf en ging er ook vanuit dat het niet nog een keer zo zou gaan.

Ik wil mensen hiermee bewust maken dat je baas bent over je eigen lijf. Geef goed je grenzen aan en lees je van tevoren in over de opties die je hebt tijdens je bevalling. Gelukkig gaan er veel bevallingen wel goed. Er wordt meer geluisterd naar de aanstaande moeders en hun wensen, maar er is nog veel ruimte voor verbetering. Geef het aan en praat erover.

Ook je bevallingsverhaal delen? Stuur je verhaal (+/- 800 woorden) naar redactie@wij.nl o.v.v. Mijn bevalling. Bevallingsverhalen worden anoniem geplaatst.