Doordat ik in het onderwijs werk en mijn verlof in twee schoolvakanties viel, heb ik het geluk gehad dat mijn afwezigheid op het werk welgeteld 23 weken (!) heeft geduurd. Ja ja mensen, werken in het onderwijs is zwaar wat betreft werkdruk, maar heel erg prettig wat betreft zwangerschapsverlof en vakanties.

Anyway … onze kleine man, Kjell is vier maanden oud als hij voor het eerst naar de opvang gaat. Wat een zegen dat ik zo lang, zó intensief van hem heb mogen genieten.

De waarheid

Ik weet dat er moeders zijn die al eerder aan de slag moeten gaan en vaders die al véél eerder weer aan de bak moeten. Ik weet dat het oneerlijk is en dat ik in dat opzicht weinig heb te klagen. Maar toch ga ik het doen. Dat klagen dan. Want ik denk dat iedere ouder het gevoel zal herkennen. Hoe lang het zwangerschaps- en vaderschapsverlof ook heeft mogen duren. Ik klaag niet namens mezelf, maar namens alle ouders (hoop ik?). Let op: mijn klacht is gigantisch tegenstrijdig, en daarmee ook onlogisch. Dat weet ik. Maar laten we maar gewoon de hormonen de schuld geven, die gieren nog door mijn lijf (borstvoeding) en schoppen mijn logica vaker door de war.

Allereerst ben ik er klaar voor om weer aan het werk te gaan. Ik ben namelijk klaar met het thuiszitten. Klaar met het precies plannen van de boodschappen, zodat die net ná zijn voeding vallen, maar vóór zijn dutje. Klaar met het telkens verzinnen van nieuwe activiteitjes, omdat een baby nu eenmaal een korte aandachtspanne heeft. Klaar met het minimale contact met de buitenwereld. Klaar met het proppen van huishoudelijke klusjes in de korte uurtjes dat Kjell slaapt (hoe ik dat in de toekomst ga doen? Geen flauw idee!).

Ik ben klaar vóór het lesgeven aan kinderen. Klaar voor het zien groeien van deze kinderen. Klaar voor het dagelijks contact met kinderen, ouders en collega’s. Klaar voor een beetje afwisseling. Ik ben er daarentegen niet klaar voor (lees: heb ik geen zin in) in de administratieve rompslomp, de vele overlegmomenten en de torenhoge werkdruk, want dat is ook écht zo in het onderwijs. Maar goed, daar gaat het nu niet over.

Dit komt mijn kind ten goede

Waar het op neerkomt: het is tijd dat ik weer kan gaan werken. Dat komt mezelf en mijn kind ten goede. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik meerwaarde haal uit mijn werk, dat ik daar als persoon van geniet en groei. Hierdoor kan ik ook meer energie en enthousiasme opbrengen voor mijn kind. Nu is dat soms wat minder, omdat we zo op elkaars lip zitten (Kjell hangt nog wel eens letterlijk aan mijn lippen, met die kleine knuistjes van hem).

Tegelijkertijd steekt het gigantisch dat ik weer ga werken. De realisatie kwam ineens tijdens het spelen met mijn lieve, leuke zoon. Ik dacht: deze tijd, deze 4 maanden, die krijg ik nóóit meer terug. Er zal nooit meer een tijd komen die vergelijkbaar is met de afgelopen maanden. Immers ga ik weer aan het werk en gaat onze zoon naar de opvang. Stel: ik zou werkloos worden, dan is er een grote kans dat ons manneke nog steeds naar de opvang gaat, of zelfs al naar school. Stel: ik raak opnieuw zwanger, zal ik mijn aandacht moeten verdelen over hem en zijn nog niet bestaande broertje of zusje. Ik zal dus nooit meer van mijn leven 18 weken lang, 24 uur per dag, mijn lieve zoon om me heen hebben. De 168 uur per week die ik nu met hem doorbracht, wordt gereduceerd naar ongeveer de helft. En dat is even slikken.

Begrijp me niet verkeerd. Ik heb het volste vertrouwen in de leidster van het Kinderdagverblijf (die zijn er immers voor opgeleid) en in mijn ouders (die hebben mij ook weten op te voeden). Ik sta er ook achter dat onze zoon kennismaakt met nieuwe situaties, andere kinderen, andere regels. Dat is goed, dat hoort erbij.

Best of both worlds

Kunnen we niet gewoon regelen dat de dagen het dubbele aantal uren krijgen? Dat we 48 uur doen over een dag? Dan kan ik tenminste nog evenveel uren genieten van mijn zoon, en daarnaast lekker voor mezelf zorgen door werk, sport en vriendinnen. Dan krijgt Kjell de aandacht van zijn ouders die hij verdient, waar hij recht op heeft (evenals ieder kind), en kan hij toch de nieuwe ervaringen opdoen die ik hem zo toewens.

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.