Wennen aan een lege buik na de bevalling
Die negen maanden zwangerschap vond ik flink afzien, eerlijk gezegd. En ondanks dat het me achteraf is meegevallen, vond ik de bevalling ook een behoorlijk heftige gebeurtenis. En natuurlijk is wat ik ervoor heb teruggekregen een wonder, hij is het duizendmaal waard. Maar het is nou niet zoals ze altijd zeggen; iets dat ik snel zal vergeten. En nu moeten mijn baby en ik ook nog eens zoveel…
Ik blader door de tijdschriften en struin de forums af. Ik lees alle verhalen, alle tips en de duizenden adviezen over hoe je moet genieten van je kraamtijd en hoe je om moet gaan met je baby.
Baby schrikkerig en angstig met slapen
Zo kom ik op elk forum en in de vele adviezen tegen dat je baby na negen maanden misschien moeite heeft met slapen. Hij is misschien schrikkerig of angstig. Dat is heel herkenbaar voor mij, dus het stelt me gerust om dit te lezen. Niks aan de hand dus mama, denk ik bij mezelf.
Adviezen voor de baby
Ook staat er, dat hij zich mogelijk niet veilig voelt alleen in zijn bedje, na negen maanden warm in de buik te hebben gezeten. Ach, mijn arme schat, ik begrijp het helemaal. Om dit te voorkomen, zijn een paar adviezen leidend: bied hem structuur, creëer een duidelijk verschil tussen dag en nacht, laat hem tien minuten huilen, troost hem en herhaal enzovoort, enzovoort, enzovoort. Zucht.
Wennen aan een lege buik na bevalling
Want eh: wie bakert mij in? Wie biedt mij wat structuur? Waarom lees ik nergens wat goed bedoelde adviezen voor de zorg voor de moeder?! Want eerlijk gezegd vind ik het ook behoorlijk lastig, dat mijn baby na negen maanden uit mijn buik is.
Want weet je lieve Nava, ik schrik ‘s nachts net zo vaak wakker als jij.
Zonder jou op of in mijn lichaam voel ik me ook niet helemaal veilig.
Na negen maanden dragen, ben jij een deel van mij geworden en ik vind het nu - en waarschijnlijk nooit - makkelijk om los te laten.
Ze zeggen dat jij mij nodig hebt, maar ik heb jou net zo hard nodig.
Dus weet je lieve Nava, na je tweede of misschien stiekem wel je eerste nachtvoeding, druk ik je dicht tegen me aan en aai ik zachtjes over je ruggetje.
Onder het mom van ‘hij moet nog een boertje laten’, ga ik langzaam van zitten naar liggen in het grote bed en verzin ik alvast een ietsie pietsie klein leugentje.
Als papa ‘s ochtends dan vraagt “ligt hij nou alweer in je oksel?!”, dan acteer ik groot en sterk en antwoord beduusd: “Ik heb hem net pas gepakt schat, hij was wat onrustig. Zijn darmpjes waren vast weer aan het werk.”
Ook je verhaal delen?
Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.