Het begon met slapen. Uit het niks wilde mijn kleine baby alleen nog maar op z’n buik slapen. Voor een a-relaxte moeder, zoals ikzelf, echt niet heel leuk, maar je moet wel. Vooral de nachten vind ik mega spannend, want meneertje slaapt ook ineens een volle nacht zonder even te piepen om zijn speen.

Allergie voor het liggen op zijn rug?

Spelen doen we hier in huis alleen nog maar op de buik. Dat mama een fantastische babygym voor hem heeft gemaakt is heel leuk, maar pakken doet de kleine vent pas sinds een week of drie en tegelijkertijd kwam de allergie voor het liggen op zijn rug.

Dus helaas staat die nu te verstoffen in de hoek. Hij banjert vaak het hele speelkleed over. Op zijn buik in z’n achteruit. Dat wij er dan achteruitrijgeluiden bij maken, moedigt hem alleen maar aan om nog harder te bewegen. Een echte ontdekker dus en eerlijk is eerlijk, daar is niks mis mee. Maar als die kleine vent lekker op zijn kleed ligt te spelen, komt ons een welbekend aroma tegemoet. POEP!

‘Voordat ik het door heb, ligt hij alweer op zijn buik’

Dus hop, de kleine poeperd wordt opgepakt en op het aankleedkussen gelegd. Op zijn rug dus. Voordat ik het klepje van de billendoekjesverpakking heb geopend, ligt hij alweer op zijn buik. Néééé boef dat is niet de bedoeling. Dus ik lach en draai hem weer terug.

Binnen no time ligt meneer weer op zijn rug. Nu begint hij ook nog eens te huilen. Ik probeer hem af te leiden met een knuffel en ondertussen sokken en broek uit te trekken. Nu kleven hier nog geen veiligheidsrisico’s aan, maar ik zie het al aan zijn luier. Dit is een flinke, een héle flinke hoop.

Beentjes in de lucht en daar gaan we

Inmiddels ligt de boef weer op zijn buik en trek ik zo subtiel als ik kan zijn kleren uit. Maar een luier aantrekken als ‘ie op zijn buik ligt, tsja dat wordt toch lastig. Ik probeer een liedje te zingen om hem te sussen, maar dat dringt niet eens door het loeiende luchtalarm heen. Hop, beentjes in de lucht en daar gaan we.

Nu moet ik opletten dat er geen sluipaanval komt, want onze vent heeft ondertussen ontdekt dat in de luier iets zit wat vastgepakt kan worden. Dus terwijl ik zijn enkels met m’n kin vasthoud en met rechts z’n billen afveeg, pak ik met links zijn handje dat al meteen naar zijn piemeltje grijpt.

Gebrul van zijn kant, wanhoop aan de mijn

Als het slagveld enigszins toonbaar is, laat ik hem los en meteen ligt de boef weer op z’n buik. Zonder luchtalarm en met een zelfvoldane grijns op z’n koppie. Nu komt de schone luier, dus hop, op je rug jij, luier eronder en een plakkertje vast.

Maar nee, daar is de buikstand weer en dus neem ik hem in een voorzichtige houdgreep om het andere plakkertje vast te maken. Een hoop gebrul van zijn kant, wanhoop aan de mijne. Maar voordat hij weer op zijn buik ligt, heb ik die luier eromheen zitten.

Ik ben een kei geworden in rompers en broekjes op zijn buik aantrekken en shirtjes doen we tegenwoordig zittend. Maar als ik na afloop het zweet van mijn gezicht veeg, bekruipt me het gevoel dat dit toch makkelijker moet kunnen.

Ook je verhaal delen?

Wil jij jouw persoonlijke verhaal, hersenspinsel of tips met andere mama’s delen? Stuur je blog (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl en wie weet staat jouw verhaal binnenkort op ons kanaal. Anoniem plaatsen is mogelijk.