Het eerste wat ik zei toen Pippa werd geboren en in mijn armen lag, was: “Wat is ze klein!” Meisjesbaby’s zijn gemiddeld een stukje lichter dan jongensbaby’s en dat was goed te zien. Ze was ruim een halve kilo lichter dan haar broers bij de geboorte. En wat vooral opviel was haar bouw. De jongens hadden flinke handen en stevige schouders, maar haar benen waren enorm lang en haar vingertjes leken wel van gesponnen glas. Zo klein, zo fragiel dat ik het eerst zelfs spannend vond om haar handjes door haar mouwtjes heen te steken. Bang dat ze zou breken.

Eigen willetje

Ondanks haar fijne bouw, merkten we meteen ook een ander verschil. Er zit veel meer pit in Pippa! De verloskundige had weleens gezegd dat meisjes bij de geboorte veel vuriger zijn en dat was niet overdreven. Vanaf dag één merkten we dat we te maken hebben met een heel alerte, heldere dame met een eigen willetje. Met het kleine beetje communicatiemiddelen dat ze heeft, weet ze precies duidelijk te maken wanneer ze vastgehouden wil worden, wanneer ze in haar eigen wieg wil slapen of wanneer ze vermaakt wil worden. Doen we dat niet, dan kan ze heel aandoenlijk en sip kijken of ze zet het op een brullen. Haar drie oudere broers heeft ze allang om haar tengere vingertje gewonden en ze doen steeds hun best om mevrouw blij te maken.

Manieren vs boeren

Toen de jongens baby waren, kloekten ze als uitgehongerde dieren aan de borst, met flinke boeren achteraf. Bij Pippa vroeg ik me in het begin weleens af of ze wel aan het drinken was. Ik hoorde geen gulzig geslurp, geen grote slokken achterover slaan en geen hongerig getrek aan mijn arme tepel. Het is dat ik na het drinken een druppeltje melk uit haar mond zie stromen, anders zou ik niet zeker weten of ze wel wat binnenkrijgt. Heel beheerst en rustig drinkt ze haast onhoorbaar door tot ze genoeg heeft gehad. Ze laat voorzichtig los en valt dan in slaap. Terwijl de jongens het eerste half jaar nog twee keer per nacht wilden drinken, slaapt zij al vanaf zes weken door. Blijkbaar is Pippa gewoon minder hongerig dan de jongens waren.

Weer vrouwelijker

Ook merk ik dat ikzelf verander door de komst van een dochter. Ik voel mezelf met de dag weer vrouwelijker worden nu ik niet langer alleen maar omringd wordt door jongens. Voetballen, worstelen, monstertrucks en piemelgrappen worden nu afgewisseld door schattige jurkjes, bloemenprintjes en het eerste meisjesspeelgoed. Daarnaast verandert mijn voorbeeldfunctie van iemand die uitlegt hoe je met meisjes omgaat, naar iemand die weet waar een meisje allemaal mee te maken krijgt. Hormonen, menstruaties, vriendjes, haren vlechten, uitgebreid shoppen, bruidsjurk uitzoeken … noem alle cliches maar op! Dat deel van mijzelf kwam tot nu toe nooit aan bod en ik moet zeggen dat ik er met volle teugen van geniet om eindelijk nog een vrouw in huis te hebben. Ook al is ze nog maar zo klein.

Benieuwd hoe Annette de geboorte van Pippa heeft ervaren? Lees hier haar bevallingsverhaal.