De eerste nacht zonder monitor

De wekker gaat, het is maandag. Zou ze vandaag echt eindelijk na drie maanden, drie ziekenhuizen en vele onderzoeken naar huis mogen? We komen aan op de afdeling, s’nachts heb ik nog naast haar bed gezeten. Het was de eerste nacht zonder monitor en ik vond het vreselijk eng.

Hoe kan ik nu weten of ze nog ademt!? Het vertrouwen in haar eigen kunnen moet nog groeien en dat komt vanzelf. Ik heb hard zitten huilen, alles kwam eruit. Ik vond het spannend, ik was blij, ik was bang, ik was boos, ik was alles … en dat allemaal in één nacht !

De verpleegster vertelt dat alles goed is gegaan. Mijn eerste vraag is mogen we naar huis? Van haar mag het, maar de oogarts is behandelend arts dus die bepaalt. Het is inmiddels 10.00 uur en we wachten en wachten. De verpleegster belt de oogarts op en vertelt hem dat wij ondertussen wel naar huis willen en hier niks meer te zoeken hebben.

Het verlossende woord

De oogarts zegt dat hij in de loop van de dag wel langs komt om te kijken. De verpleegster gaat hier niet mee akkoord en zegt ze dat we naast haar zitten en dat hij het ook over de telefoon kan doen. Zo gezegd zo gedaan. Ik krijg de oogarts aan de telefoon en vertel dat het goed gaat, we (de verpleging en wijzelf) zien verbetering. Ook reageert ze goed op de medicatie.

Ik word plots heel zenuwachtig en dan zegt hij het: “Oké, dan mogen jullie gaan en zien we elkaar over twee weken weer.” Wauw eindelijk de bevestiging en eindelijk is het écht waar. Eindelijk mogen we ons kleine hummeltje van 2400 gram mee naar huis nemen.

We bellen iedereen op en pakken de spullen. De verpleging vindt het ook erg bijzonder. Zij sturen niet snel kinderen naar huis. De kinderen worden normaal overgeplaatst.

Eindelijk naar huis

We geven ons mini mensje nog een fles en dan gaan we ervandoor. We nemen ons kind mee, mee naar huis naar haar eigen plek, haar eigen bed en haar eigen omgeving. Het voelt alsof haast alsof ik een misdaad bega als ik haar in de auto zet. Mijn man rijdt heel voorzichtig.

Na drie kwartier rijden komen we thuis aan. Heel het huis is versierd er hangt een spandoek met welkom thuis en er staat een prinsessendoos met allemaal kado’s erin en een kaart erbij. Elke dag mogen we een cadeau openen, we proberen er een mooie kraamtijd van te maken maar het is niet zoals normaal. Ze is drie maanden bij ons, maar de weg is nog lang.

We houden een paar dagen rust en daarna laten we ons wonder aan iedereen laten zien. We zijn trots, maar we zijn op onze hoede. Het blijft spannend.

Ga naar vorige deel - volgende deel (laatste)

Steun onderzoek naar vroeggeboorte

Wist je dat er dagelijks 50 baby’s in Nederland te vroeg worden geboren? Dit heeft een grote impact op zowel het kind als de ouders. Strong Babies is een landelijk initiatief dat zich inzet om vroeggeboorte in Nederland terug te dringen.

Wil jij ook iets doen? Doneer en steun onderzoek naar vroeggeboorte. Of kom zelf in actie.

Steun Strong Babies