Na veel zeuren, tranen, boosheid en vooral bangheid dat ons kleine dametje toch naar Breda moet, wordt de knoop doorgehakt en mag ze op de NICU in Veldhoven blijven tot er plek is in ons eigen ziekenhuis. De zorg van de NICU is op gegeven moment niet meer nodig. Omdat het rustig is, krijgen wij van de verpleegsters uitleg over haar verzorging. We mogen haast alles zelf doen. Alleen als alarm afgaat, komen ze even snel om de hoek kijken. Gelukkig gebeurt dat nu vrijwel nooit meer.

De onvergetelijke overplaatsing

Na 8 weken is er eindelijk plek in ons eigen ziekenhuis en ze mag die avond nog overgeplaatst worden. Dat is even slikken. Tranen stromen over mijn wangen. Van geluk, maar zeker van verdriet. Alles is hier zo vertrouwd, het voelt als thuis. De verpleegsters kennen mijn dochter en weten wat goed voor haar is. Nu gaat zij naar een ziekenhuis, waar ze haar niet kennen. Waar ze niet weten dat ze haar armpjes niet onder de dekentjes wil en waar ze niet weten dat ze een grote zuigbehoefte heeft.

Het moment is aangebroken. Om 10.00 uur vertrekt de ambulance en ik mag meerijden. We krijgen van alles te horen in deze speciale ‘babylance’. Vaak hebben kinderen na een dergelijke rit een terugval. We houden er rekening mee dat ze extra zuurstof nodig heeft.

Ik zal het nooit vergeten. Voordat we weggaan krijgen wij een diploma van één van de verpleegsters met de woorden: “Jullie verdienen dit, hebben zoveel zorg overgenomen en zelf gedaan. Dat is heel knap.” Op het diploma staat: ‘Voor de beste ouders -xxx- je dochter’. Dit is zo fijn en zorgt in deze moeilijke spannende tijd toch even voor een opkikker.

Wennen aan andere omgeving

De rit gaat voorspoedig en ons kleine dametje heeft nergens last van. Ze kreeg tijdens de rit iets meer zuurstof, maar niet in ernstige mate. Aangekomen in ons eigen ziekenhuis merken we gelijk dat het hier heel anders gaat.

We komen terecht op de medium care, waar je minder verpleegsters ziet. Ook heeft dit ziekenhuis een heel ander beleid. Waar we eerst alles zelf mochten doen, tot sondevoeding aan toe, mag dat hier absoluut NIET. Wel is er een mogelijkheid om bij haar te blijven slapen. De slaapkamer zit aan haar kamer vast en dat is fijn.

Na een dag vol indrukken moeten we haar toch echt achterlaten. Ze ligt heerlijk en vredig te slapen. Wij nemen afscheid en gaan naar huis. Eenmaal daar voelt dat gek. Eigen bank, eigen keuken, eigen bed, maar geen baby. Het voelt leeg. Alles is hier klaar voor ons kleine meisje, maar die ligt vijf minuten rijden van ons vandaan aan een monitor in de couveuse. Het ziekenhuis is gelukkig op fietsafstand dus ik kan het op de fiets af.

Van couveuse naar warmtebedje

Eenmaal in het ziekenhuis hoor ik dat ze geen last heeft gehad van de rit. En de couveuse wordt al snel ingeruild voor een warmtebedje. Wauw, wat een mijlpaal! We kunnen onze dochter aanraken zonder dat we deurtjes open moeten doen. Ze mag een fles proberen en de eerste keer drinkt ze al 15 milliliter op. Oké, daarna komt alles er gelijk weer uit, maar het is heel knap dat ze het al goed onder de knie heeft.

Ze krijgt steeds vaker een flesje aangeboden en wat ze niet op krijgt gaat via de sonde. De zuurstof wordt afgebouwd en al snel gaat ook haar neusbrilletje weg. Het wordt spannend. Ze moet goed laten zien dat ze energie heeft om haar flessen leeg te drinken. En die monitor, ik vervloek die monitor inmiddels. Dat vervelende ding zou ik graag niet meer willen zien. Ze moet 72 uur alarm vrij zijn geweest en dan mag hij uit. Ik duim heel hard, want als dat lukt, komt het moment dat ze naar huis mag steeds dichterbij.

Ga naar vorige deel of volgende deel

Steun onderzoek naar vroeggeboorte

Wist je dat er dagelijks 50 baby’s in Nederland te vroeg worden geboren? Dit heeft een grote impact op zowel het kind als de ouders. Strong Babies is een landelijk initiatief dat zich inzet om vroeggeboorte in Nederland terug te dringen.

Wil jij ook iets doen? Doneer en steun onderzoek naar vroeggeboorte. Of kom zelf in actie.

Steun Strong Babies