“Uw dochter wordt op 500 gram geschat, dit is de grens dat we haar gaan helpen. Willen jullie dat ze behandeld wordt? Als het beademingsbuisje in haar keeltje past, heeft zij 50% kans om te overleven, maar van die 50% is 1/3 deel zwaar gehandicapt, 1/3 deel licht gehandicapt en 1/3 deel haalt het zonder handicap. Houd er rekening mee dat uw dochtertje het niet zal halen en we haar naar alle waarschijnlijkheid niet kunnen helpen …”

In gedachten neem ik afscheid van haar

Bam! Daar lig ik dan … in mijn gedachten afscheid nemend van ons kleine meisje, waar ik nu al zo veel van hou. Ik voelde haar schopjes en haar bewegingen. Hoe kan het zijn dat het zo slecht met haar gaat in mijn buik!? Ik snap er niets van.

De dagen hierna lijken eeuwig te duren. Ik krijg longrijpingsprikken en twee keer per dag lig ik aan de CTG-scan. Wonder boven wonder doet ons kleine meisje het beter. Wel voel ik haar steeds minder en op zaterdag vraag ik een extra CTG-scan aan. Het is foute boel, alle artsen komen erbij en ik mag absoluut niet meer uit bed. Plassen moet op bed in een po en de CTG blijft aan.

Naar het ziekenhuis

Het gaat slecht, ons kleine meisje is aan het knokken. Ik krijg een shot medicatie voor haar hersenen en darmen. Ik zou het er warm van krijgen, maar ik merk niets. Voordat ik dat echt kan uitspreken, word ik gloeiend heet en tot het midden van mijn arm kleurt het rood. Een infuus volgt, zodat ik dit medicijn continu binnen krijg.

Het ziekenhuis is vol en ik moet overgeplaatst worden naar Veldhoven. Dit is anderhalf uur van mijn woonplaats vandaan. Nog voordat we de ambulance in moeten doet ons kleine meisje het heel slecht. Ze wachten nog 20 minuten. Haar hartslag gaat weer de goede kant op en met zwaailichten en loeiende sirenes rijden we met spoed naar het ziekenhuis in Veldhoven.

Daar aangekomen wordt alles gecontroleerd. Ons meisje beweegt niet meer … haar hartje klopt nog wel, maar ze doet aan brainsparring. Dit betekent dat ze helemaal stil blijft liggen, zodat alles naar haar hersenen gaat. Ik kleed mij als een razende uit en we gaan direct naar de OK.

Binnen nu en een half uur zijn we papa en mama.

Spoedkeizersnee bij 27 weken

Het voelt of ik in een slechte serie ben beland. Ik lig inmiddels op de uitslaapkamer en ik ben net een uur moeder van een heel klein meisje. Ik lig ALLEEN … zonder ons mooie meisje, zonder mijn man. Helemaal alleen in een uitslaapkamer. Waar ik een uur geleden nog krap 27 weken zwanger was, heb ik nu een spoedkeizersnee gehad en is mijn kleine meisje in een couveuse met haar papa naar de NICU gebracht. Ik krijg een morfinepomp en eet ijsjes. Hemels, na 12 uur geen eten te hebben gehad, maar ik wil nu toch echt naar mijn dochtertje.

Ik weet niks, haar start was goed, maar hoe doet ze het nu? Waar is ze precies ? Eindelijk na 1,5 tot 2 uur mag ik naar mijn dochter. Ik ga een lift in en eenmaal in de gang rijd ik langs een kamer waar ik mijn ouders zie zitten. Ik steek stoer mijn duim omhoog, maar ik ben bang … vreselijk bang.

Een glazen huisje en tranen van trots

Aangekomen op de NICU zie ik een glazen huisje en mijn man vol trots met zijn handen door twee raampjes de verpleegster ondersteunen met het aanleggen van alle slangetjes. Ineens maakt het bang zijn plaats voor trots … Daar zit hij, net een paar uur vader met zijn handen door twee raampjes om zijn dochter de veiligheid te bieden die zij nodig heeft. Ik huil van trots. Als dit allemaal maar goed komt.

Vervolg lezen? Ga naar deel 2

Steun onderzoek naar vroeggeboorte

Wist je dat er dagelijks 50 baby’s in Nederland te vroeg worden geboren? Dit heeft een grote impact op zowel het kind als de ouders. Strong Babies is een landelijk initiatief dat zich inzet om vroeggeboorte in Nederland terug te dringen.

Wil jij ook iets doen? Doneer en steun onderzoek naar vroeggeboorte. Of kom zelf in actie.

Steun Strong Babies