Ik zie mezelf nog zo zitten bij de huisarts een jaar na de bevalling, helemaal uitgeput en verbaasd waarom mijn lichaam me nu zo in de steek laat. De zwangerschap ging ‘volgens het boekje’, de bevalling verliep vlot en de borstvoeding was geen enkele moeite. “Je geeft slagroom!”, riep de verloskundige verrukt uit bij het wegen van mijn zoon. Ja ja, het vrouwenlichaam is hier voor gemaakt en flikt het gewoon maar mooi, dacht ik nog. Tot ik stopte met borstvoeding geven. Een jaar na de bevalling donderde ik alsnog van die roze wolk af.

‘Hoe kon ik er ineens zo belabberd aan toe zijn?’

Het is dat een abonnement op de huisarts niet mogelijk is, maar het leek wel op een wekelijkse overeenkomst. Ik was ervan overtuigd dat er fysiek iets mis was met me, minstens een terminale ziekte, want een gezonde, jonge vrouw kon er onmogelijk zo belabberd aan toe zijn. Eindeloze moeheid, paniekaanvallen, slapeloosheid, elke nacht baden in het zweet, extreme haaruitval, gewichtsverlies … noem maar op, ik had het.

Het gezeur begon pas goed toen ik stopte met het geven van borstvoeding en dat terwijl ik dacht dat ik na een jaar voeden mijn lichaam weer lekker voor mezelf zou hebben. Niet dus. Het echte ontzwangeren begon nu pas goed.

‘Stoppen met borstvoeding de boosdoener’

Ruim een half jaar geleden ben ik gestopt met het geven van borstvoeding aan mijn jongste. Weer doken dezelfde klachten op die ik de andere twee keren had. Weer zit ik bij de huisarts, dit keer met een diarree die maar niet stopt. “Kan het te maken hebben met mijn hormonen?”, vraag ik hem een beetje onzeker. “Dat lijkt mij niet”, is zijn antwoord. “Maar waarom denk jij dat?” Euh nou, omdat ik een patroon herken en het elke keer fout gaat zodra ik stop met de borstvoeding. Zijn antwoord is dat ik maar in een potje moet poepen en dat een laborant daar fijn naar mag kijken. Ik doe netjes wat hij zegt, maar zoals ik al weet, komt er niks vreemds uit het onderzoek. Zoals altijd.

Toevallig hoorde ik afgelopen week voor het eerst in mijn leven over een postpartum depressie die pas opspeelt nadat vrouwen stoppen met borstvoeden. Wat een eye-opener! Deze arts somde een heel lijstje symptomen op die ik een voor een kon afvinken. Het kan zelfs nog maanden nadat je gestopt bent voor het eerst opduiken, waardoor veel vrouwen de link geeneens leggen.

De oplossing

Het heeft allemaal te maken met een complexe balans van hormonen die na het stoppen met borstvoeding geven nog weer een keer komt te verschuiven. Een proces wat bij de een heel vlot verloopt en bij de ander, zoals mij, met horten en stoten gaat. Met deze nieuwe kennis en in overleg met de huisarts besluit ik voor het eerst in mijn leven hormoonbehandeling toe te passen, in de vorm van anticonceptiepleisters.

En wat een opluchting, het werkt! Mijn lichaam en geest zijn een stuk kalmer, het zweten is verdwenen, de slaap is weer terug en de paniekaanvallen zwakken af. Eindelijk echt even rust voor mijn lijf.

Lees ook: Postnatale depressie een taboe? Mama Shirley maakt er korte metten mee (deel 1)