Voordat ik bevallen was, maakte ik me af en toe zorgen. Is hij er wel klaar voor? Gaat hij wel tijd maken voor de kleine? En kan ik erop vertrouwen dat de flessen niet te warm (of te koud) gaan zijn? En dan nog die poepluiers.

Vertrouwen

Eigenlijk was de vraag: gaat het mij überhaupt lukken om hem te vertrouwen met mijn dierbaarste bezit? Oké het is ook zijn kind, maar mannen hebben nu eenmaal geen moederinstinct. En ja, tegenwoordig is iedereen wat meer geëmancipeerd en mogen mannen ook gevoelens hebben en voor hun kinderen zorgen. Toch wordt er steeds van de vrouwen verwacht dat wij thuisblijven en de grootste zorg op ons nemen. En nog steeds hoor je verhalen dat vrouwen hun kind niet achter durven te laten bij papa en dat er nog zoiets bestaat als papadag. Ik was bang dat dit bij ons ook het geval zou zijn. Dat papa onzeker zou zijn over zijn nieuwe rol en dat ik hem alles zou moeten voorkauwen.

Toen zag ik ze voor het eerst samen …

Al mijn twijfel viel weg toen ik hem voor het eerst met zijn zoontje in zijn armen zag. Rustig, zorgzaam en van top tot teen een trotse papa. Ken je dat gevoel dat al je zorgen van je afglijden en er een deken van rust over je heen valt. Dat gevoel kreeg ik toen ik ze zo samen zag.

En ook thuis ging alles vanzelf. De bevalling was heel zwaar, waardoor ik de eerste dagen weinig tot niks kon. En ondanks dat ik me schuldig voelde tegenover mijn zoontje, omdat ik er niet volledig voor hem kon zijn, hoefde ik me geen zorgen te maken. Papa was er en papa zorgde dat alles goed kwam.

Zo trots als een pauw

Soms belt of appt hij me over iets waar we tegenaan lopen met de kleine. Dan heeft hij advies gekregen van een collega of weer iets gevonden op internet. Dan voel ik me zo trots als een pauw, omdat hij daar uit zichzelf mee bezig is. Hij is net zo betrokken als ik.

Wij hebben ook bewust gekozen voor flesvoeding zodat ik er niet alleen voor stond in de nachten en mijn rust kon pakken. Als ik borstvoeding had gegeven dan weet ik dat hij er alles aan had gedaan om ervoor te zorgen dat ik ook aan mijn rust zou komen. Af en toe moest ik hem gewoon dwingen om een dutje te gaan doen, omdat ook hij even rust nodig had en dit niet wilde toegeven.

Opnieuw smoorverliefd

Inmiddels is onze kleine vier maanden. Papa baalt ervan als hij eerste momenten mist, omdat hij moet werken. We proberen zoveel mogelijk dingen te doen als we er beide bij kunnen zijn. Hij wil het net zo graag als ik allemaal meemaken.

Ik besef me maar al te goed dat ik in mijn handjes mag knijpen en dat dit zeker niet in elk gezin het geval is. Ik gun dit elke moeder en vader, want ook andersom besef ik dat hij de ruimte nodig heeft om dingen zelf te doen en te leren. Ik had ook zeker verwacht dat ik meer moeite zou hebben met loslaten, aangezien dit niet mijn sterkste punt is. Maar in ons geval zijn we gelijk en doen we het samen. In ons geval is het elke dag papadag, want hij is elke dag papa.

Ik hoop dat straks met de nieuwe wet per 1 juli 2020 het makkelijker wordt voor papa’s om te groeien in het vaderschap. Het is zo fijn dat ik het niet alleen hoef te doen. Dat het bij ons geen 80/20 is maar 50/50. Kortom, ik ben sinds hij papa is weer smoorverliefd op mijn vriend.