Het is woensdag 10 juli 2019. Ik ben 32 weken zwanger en sta op met wat lichte krampjes. Ik denk nog: ach, dit zal niet veel zijn, gisteren iets teveel gedaan in de babykamer. Naarmate de dag vordert worden de krampjes krachtiger. Ik zoek er nog vrij weinig achter. Mijn schoonmoeder haalt mij op en ga toch naar de fysio, want ja, overal spierpijntjes. ’s Avonds kook ik met mijn schoonmoeder eten en daarna komen mijn ouders op de koffie. Inmiddels versterkt de pijn tot een niveau, waarbij ik soms even niet meer kan praten. De pijn lijkt nu ook regelmatiger op te komen … het zal toch niet?

De alarmbellen gaan af

’s Avonds vroeg naar bed, nog steeds denkend dat ik teveel heb gedaan. Tot ik bloedverlies zie in mijn ondergoed. Help! De alarmbellen rinkelen. Dit is niet goed. Ik loop naar beneden en zeg tegen mijn man waarom ik NU de verloskundige ga bellen. De verloskundige vertrouwt de zaak niet. We bellen het ziekenhuis en hup daar gaan we om 23.30 uur. Na een uur in het ziekenhuis, blijk ik drie centimeter ontsluiting te hebben. De natuur doet wat hij wil en zorgt ervoor dat onze zoon Fynn acht uur later wordt geboren. Wat doet ‘ie het goed en wat een prachtig, mooi mannetje!

Helaas blijkt Fynn ernstig ziek en wordt na een paar dagen overgebracht naar het Radboudumc in Nijmegen. Hij blijkt een bacterie te hebben opgelopen. Het gaat om de E. Coli-bacterie die - ook tot verbazing van de artsen - in zijn bloedbaan terecht is gekomen. Hoe? Ze weten het niet. Achteraf blijkt: dikke pech. Hele dikke vette pech. De artsen stellen ons gerust dat we alles goed hebben gedaan en dit niet hadden kunnen voorkomen. Het is nogmaals … enorme pech.

Een ongelooflijke heftige keuze

Terug naar Fynn. De bacterie heeft helaas zoveel schade aangericht dat verdere behandeling niet veel goeds meer gaat doen voor onze kleine vent. Het komt erop neer dat wij moeten beslissen wanneer de behandeling gestaakt mag worden. Een ongelooflijke heftige keuze, waarbij er helaas geen andere uitweg is. Vrijdagnacht 19 juli 2019 is onze lieve, kleine, sterke, dappere zoon Fynn overleden in ons bijzijn.

Precies een jaar later

Mijn man en ik hebben een behoorlijk heftig jaar achter de rug en dat is het nog steeds. Rouwen voelt als een eindeloos proces en wij zitten daar nog steeds middenin. Toch hebben we ook ons leven weer opgepakt. Precies een jaar later, nadat ik zwanger werd van Fynn, ontdek ik in december 2019 dat ik weer in verwachting ben. Wat? Wauw. We zijn enorm dankbaar dat het ons zo snel weer gegund is. We zijn er stil van.

Het maakt ons niet verdriet er absoluut niet minder om, maar het is wel een lichtpuntje in de duisternis. Inmiddels ben ik 28 weken in verwachting van een dochter, een zusje voor onze lieve Fynn. Het is pittig om nog midden in het rouwproces te zitten en tegelijkertijd zwanger te zijn. Er gaan veel emoties door ons heen. Het ene moment zijn we euforisch en het andere moment vol spanning. Gelukkig lukt het ook om van deze zwangerschap te genieten. Iedere zwangerschap is tenslotte anders. Bij alles wat we doen is Fynn in onze gedachten, ons lieve zoontje is voor altijd in ons leven verweven en geeft ons kracht.

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal delen met andere mama’s (to be). Dat kan. Stuur je blog (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl o.v.v. Gastblog en wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op kanalen van WIJ. Liever anoniem blijven? Vermeld dit er dan even bij.