Ik ben drie keer zwanger geweest bij drie verschillende werkgevers. De eerste keer vond ik het super spannend om op mijn werk te vertellen dat ik zwanger was. Ik had een tijdelijk contract en omdat er een baby op komst was wilden we een huis kopen. Gelukkig heeft mijn zwangerschap geen invloed op mijn contract gehad.

De tweede keer voelde ik me ook bezwaard om het aan te kondigen en de derde keer was weer een schakelmoment. Ik zou een vast contract krijgen, maar ik heb gewacht met vertellen dat ik zwanger was totdat ik het had ondertekend.

Dubbel gevoel

Ik nam het zekere voor het onzekere. Dat voelde heel dubbel: je bent helemaal vol van je zwangerschap, maar je kunt er niet helemaal open en eerlijk over zijn. De combinatie zwangerschap en werk vind ik sowieso iets ongemakkelijks. Zwanger zijn is zoiets privés, om daar dan op je werk over te moeten praten … Ik vond het dan ook heerlijk om mijn werk los te kunnen laten tijdens mijn verlof, even geen dubbele rol.

De terugkeer

De eerste keer dat ik weer aan het werk ging na mijn verlof, had ik echt geen idee. Ik leverde twaalf weken na de bevalling mijn kind af bij het kinderdagverblijf en ging aan het werk. Maar alles in mijn lijf schreeuwde ‘Wat doe ik nou?’ Als ik terugkijk was ik er nog helemaal niet klaar voor. Ik had voor mijn gevoel net een kind gekregen en het herstel na mijn keizersnee was pittig. Ik deed het omdat ik dacht dat het zo hoorde. Die hele transitie naar moeder worden viel me heel zwaar, maar ik dacht dat het aan mijn werk lag.

De grootste worsteling: kolven op het werk

Vooral kolven op werk vond ik loodzwaar. Zo’n geïmproviseerd hokje en dan loop je daar met je melk die je onopvallend in de koelkast probeert te stoppen. Niemand praatte erover, maar ik had zelf ook niet de ballen of het inzicht om het aan te kaarten. Ik dacht: dit moeten alle vrouwen meemaken. Ik ben dan ook snel gestopt met borstvoeding.

Ik had ook geen gesprek met mijn werkgever over hoe het met me ging na mijn terugkeer op de werkvloer. Achteraf gezien had ik meer voor mezelf op moeten komen en aan de bel moeten trekken.

Een andere aanpak

Nu heb ik mijn ouderschapsverlof achter mijn verlof geplakt, in september ga ik weer aan de slag. Heerlijk om me niet opgejaagd te voelen en het op mijn manier te doen. Wel ben ik bang voor weer dezelfde worstelingen. Vooral tegen dat kolfverhaal zie ik op. En ik vind het spannend, omdat ik niet weet welk effect mijn terugkeer op mijn gezin heeft. Ik laat me soms snel meeslepen in mijn werk.

Dit keer probeer ik meer momenten voor mezelf te nemen en ook met mijn baas te praten over hoe het gaat. Ik weet inmiddels dat ik mijn werkgever kan vragen om mee te denken over hoe ik het zou willen. Er zou gewoon meer aandacht voor moeten zijn, want het blijft toch wel een dingetje: moeder zijn en werken.