“CANIM, KOM!” klinkt het uit de slaapkamer. Het Turkse ‘canım’ (dja-num) betekent lieverd, maar veel liefde klinkt er in de stem van mijn Turkse partner op dat moment niet. Ik zucht, hij roept nog een keer. “WAT?!” roep ik lichtelijk geïrriteerd terug, na een lange avond met onze dochter van 15 maanden. Ze kwam vandaag met flinke koorts en een dik oogje van de opvang thuis. Ik schakel de elektrische tandenborstel uit. Wat maakt dat ding een herrie. “CANIM!”. De liefde is er wel degelijk, maar zit verstopt. Verstopt onder angst. Ik kijk om het hoekje van de badkamer en alles draait op z’n kop.

Het lijfje van onze dochter schokt heen en weer

Ze zit in zijn armen, maar haar hoofdje bungelt op haar borst. Haar armpjes en beentjes zijn uitgestrekt en schokken heftig heen en weer. Hij is in paniek. Ik geloof dat hij zegt dat ze niet ademt. Ik gris haar uit zijn armen, en zwiep haar om, op haar buik, met haar hoofd naar beneden. Ik geloof dat ik een paar keer vrij hard op haar rug sla. Kordaat, misschien. Maar in mijn hoofd is het zwart en galmt er maar één ding. ‘Ze gaat dood. Ze gaat dood. Ze gaat dood’.

Ze gaat dood. Ze gaat dood. Ze gaat dood.

Ik zit met haar op de badkamer vloer, het licht aan. Als ik een vinger in haar mondje steek, voel ik haar kaken strak op elkaar geklemd, ze kwijlt een beetje. Ineens stopt het schudden. “HELP ME HAAR SLAAPZAK UIT TE DOEN!” Een beetje hardhandig trekken we haar slaapzak uit. Ze is slap, haar blik staat op oneindig. Maar ze ademt. Toch? Volgens mij hoor ik haar ademen. Ik probeer contact met haar te krijgen. Misschien schudde ik haar heen en weer? En ik legde haar aan de borst om te kijken of ze daarop zou reageren. Ze jammert. Jammeren is goed. Ze is er weer.

Naar de huisartenpost

Ze is suf, maar ze ademt. Mijn partner belt de huisartsenpost. Terwijl we in de wachtrij staan bedenk ik mij iets en zeg “Volgens mij heeft ze een koortsstuip gehad”. Het moet maanden geleden zijn dat ik dat artikel heb gelezen op Thuisarts.nl, een linkje waar ik op klikte in een ander artikel over koorts bij kinderen. Ik pak mijn telefoon, vind het artikel en scan het vliegensvlug door. Een koortsstuip is bijna nooit gevaarlijk, staat er. Ze willen ons op de huisartsenpost zien. “Kleed haar niet te warm aan”, wordt er aan de andere kant van de lijn gewaarschuwd, “dan is de kans groter dat ze er nog één krijgt.” Als het nog een keer gebeurt mogen we de spoedlijn bellen, dan praten ze ons er doorheen.

Waar komt de koorts vandaan?

Het is half één ’s nachts. Vlak voordat we bij de huisartsenpost aankomen spuugt ze over ons heen. Mijn pyjama voelt warm en nat aan. In de wachtkamer blijf ik staan. Haar naam wordt geroepen. “Sorry dat we zo stinken”, zeg ik nog tegen de dokter als we, nog steeds ontdaan en enigszins verbijsterd, de felverlichte behandelkamer in lopen. Hij praat op een kalme toon, onderzoekt haar rustig. Ze is moe, en ze is duidelijk niet gediend van de stethoscoop noch van de oorthermometer. Ze jammert een beetje. Jammeren is goed.

‘Clean catch’ en een onzichtbare straal urine

De dokter lijkt niet per se onder de indruk te zijn van de koortsstuip. Wel wil hij weten waar haar koorts vandaan komt. Het lijkt geen luchtweginfectie, ook geen buikgriep. Hij raadt ons aan wat plas op te vangen om te laten testen op een urineweginfectie. Hij heeft het over zakjes met pleisters en een ‘clean catch’, terwijl hij met zijn armen in de lucht zwaait, alsof hij een onzichtbare straal opvangt in een onzichtbaar potje. “Kunnen jullie het volgen?” vraagt hij. Waarschijnlijk ziet hij mijn schaapachtige blik, waarachter zich verschillende scenario’s afspelen. In geen één daarvan lukt het daadwerkelijk plas op te vangen van onze eenjarige.

Lees ook: Koorts bij je baby: wat kun je doen?

Tranen komen later, wat een impact maakt dit

Als we na een warme douche eindelijk in bed liggen, ligt ze tussen ons in zachtjes te snurken. We zijn stil. In het donker houden we elkaars hand stevig vast, verzonken in ‘wat als’ en een zielsdiepe vermoeidheid. Gelukkig lukt het ons om een miniplasje op te vangen, en daarmee kunnen we een urineweginfectie uitsluiten. Een paar dagen later begint ze flink te snotteren; waarschijnlijk toch een luchtweginfectie. Het is allemaal goed gekomen met ons meisje.

De tranen zullen pas later komen, als we ze al niet meer verwachten. Wanneer we het voorval al relativerend vertellen aan oma of schoonzus. Of dit stukje schrijven. Bijna nooit gevaarlijk. Godzijdank had ik dat artikel gelezen.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.