Sporen van eiwit in mijn urine

In de zomer van dat jaar kreeg ik wat last van hoofdpijn en het gevoel alsof er een strakke band om mijn buik zat. De verloskundige dacht aan zwangerschapsvergiftiging, maar uit de onderzoeken bleek dit niet het geval te zijn. De klachten bleven en ook begon ik af en toe sterretjes te zien. Voor de verloskundig was dit reden om mij vaker op controle te laten komen. Bij een controle begin september waren lichte sporen van eiwit gevonden in mijn urine. De zorg werd overgedragen naar het ziekenhuis. Bevallen met onze eigen verloskundige zat er dus niet meer in. Hier baalde ik enorm van, maar ik wist ook dat ik op de zorg in het ziekenhuis kon vertrouwen. Ik moest vervolgens twee keer per week naar het ziekenhuis om urine in te leveren, zodat de hoeveelheid eiwit goed gecontroleerd kon worden.

Ongemerkt al ontsluiting

Op 29 september begon als een hele normale dag. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn vriend en ik zaten even te genieten van het zonnetje in de achtertuin. We moesten die dag weer voor een controle naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis werd al snel duidelijk dat de hoeveelheid eiwit flink was toegenomen, en dat ik per direct opgenomen zou worden in het ziekenhuis. We moesten er ook rekening mee houden dat we over twee dagen al ouders konden worden. Hier schrokken we behoorlijk van, maar we snapten ook dat ze niet te lang wilden wachten. Mijn vriend zou naar huis gaan om de vluchttas en reiswieg te gaan halen, maar de gynaecoloog wilde eerst voor de zekerheid even checken of ik al wat ontsluiting had. Als dit niet zo was, dan moest ik dezelfde avond al starten met een medicijn om de ontsluiting op gang te krijgen. Mijn vriend bleef dus ook nog even wachten. De gynaecoloog ging voelen en zei verbaasd: ‘Heb jij geen pijn?’ en ‘Heb jij geen last van weeën?’ Ik bleek namelijk al zes centimeter ontsluiting te hebben! De gynaecoloog liep weg om even met een collega te overleggen. Na vijf minuten kwam ze terug. Ze vertelde dat de planning anders zou verlopen. Ze wilde zo snel mogelijk mijn vliezen breken en starten met weeënopwekkers.

Vandaag worden we ouders

Mijn vriend is toen snel naar huis gegaan om alle spullen te halen. Ze zouden wachten tot hij terug was. Na een half uur was het zover. Mijn vliezen werden gebroken en ik kreeg gelijk weeënopwekkers. Om 21.30 uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. De persweeën bleven echter weg. De momenten dat ik een perswee had, was de wee niet krachtig genoeg om goed te persen. Die avond hebben ze nog drie keer de dosis verhoogd. Ik was kapot van het persen. Om middernacht kwam er een wisseling van de dienst en stond er een andere gynaecoloog aan mijn bed. Ze merkte dat de hartslag van onze baby wat minder werd en daarom snel moest komen. Eindelijk kwam daar een flinke perswee. Ik gaf alles wat ik in me had en toen werd ons zoontje Mika eindelijk geboren. We waren zo ontzettend blij! Het ging gelukkig allemaal goed met Mika.

Borstvoeding geven lukt niet

Ik wilde graag borstvoeding proberen, maar dit liep niet goed. Ik gaf niet voldoende melk. In het ziekenhuis adviseerden ze om te gaan kolven , maar ook dit ging niet goed bij mij. Ik had veel pijn en er kwam zelfs bloed mee. De verpleegkundige gaf aan dat we toch moesten doorgaan met kolven. Eenmaal thuis bleef ik veel pijn houden. Wel merkte ik dat er steeds meer melk kwam, alleen de kraamverzorgster schrok toen ze mijn borsten zag. Ik moest per direct stoppen met kolven. Er zaten inmiddels ook ontstekingen in mijn borsten … We hadden afgesproken om langzaam af te bouwen en helemaal over te gaan op flesvoeding. Dit had tijd nodig, omdat de melkproductie afgebouwd moest worden.

Er klopt iets niet bij Mika

Met Mika ging het intussen ook niet helemaal goed. We merkten dat hij heel oncomfortabel was. Hij kreunde veel en kon maar moeilijk ontspannen. Ook zagen we dat zijn buikje heel bol stond. Toen hij twee dagen oud was heeft hij zijn eerste ontlasting gehad en daarna heeft hij niet meer gepoept. We hebben toen de huisarts ingeschakeld om eens mee te kijken. Zij dacht aan krampjes. ‘Het hoorde er gewoon een beetje bij.’ kregen we te horen. Als ouder van je eerste kind weet je natuurlijk niet wat normaal is, maar ik bleef een naar gevoel houden. Iets klopte er gewoon niet.

Toen Mika tien dagen oud was had hij nog steeds niet gepoept en zijn buikje werd steeds boller. We zijn opnieuw naar de huisarts gegaan. Ook nu was het verhaal: ‘Kijk het nog een paar dagen aan. Het zijn waarschijnlijk krampjes’.

Toen we thuis kwamen zaten mijn vriend en ik even op de bank. Mika lag in de box. Hij was weer extreem aan het kreunen en huilen. We schrokken enorm. Hij begon te spugen, heel veel te spugen, waarbij er ook een grote hoeveelheid gal mee kwam. We merkten dat hij moeite had met ademhalen en hij viel weg. We hebben direct 112 gebeld. Zij kwamen snel en hebben hem weer rustig gekregen. De controles waren op dat moment goed, maar ze vonden het wel vreemd dat hij nog steeds niet gepoept had en zo’n bol buikje had. De huisarts was inmiddels ook bij ons thuis. We zijn doorgestuurd naar het ziekenhuis.

Opgenomen in het ziekenhuis

Gelukkig werden we in het ziekenhuis heel goed geholpen. Er zijn allerlei onderzoeken geweest en we zijn uiteindelijk twee weken in het ziekenhuis geweest met onze kleine Mika. In het ziekenhuis hebben we geleerd hoe we hem thuis twee keer per dag konden spoelen. Door met speciale spoelvloeistof de darm te spoelen zorgt dat ervoor dat de ontlasting zachter wordt en er makkelijker uitkomt. We wisten dat we Mika hiermee hielpen, maar het was een hele nare periode.

Op eerste kerstdag in 2018 had hij dan eindelijk zijn eerste poepluier. Na deze periode ging het steeds een beetje beter. Vanaf maart 2019 konden we helemaal stoppen met de spoelingen. Ze hebben nooit het probleem kunnen vinden van het niet kunnen poepen, maar we konden eindelijk echt gaan genieten.

Renske met haar gezin