De huisarts en de verloskundige kennen me inmiddels door en door. Voor mijn gevoel sta ik daar bekend als ‘die moeder met die rare hormonen, die we niet al te serieus hoeven nemen’, maar gelukkig zijn ze altijd heel behulpzaam gebleven en namen ze mijn klachten juist heel serieus. Na mijn eerste zwangerschap viel het ontzwangeren me zo zwaar, dat ik als een huilend hoopje ineen zakte bij de huisarts en verklaarde dat ik vast een terminale ziekte moest hebben.

Waarom zou ik me anders zo hopeloos slecht, zwak en misselijk voelen. Mijn man kende me niet meer terug. Ik raakte al in paniek als ik alleen thuis moest zijn en mijn maag en darmen waren maandenlang van streek. Mijn haar viel met bossen uit en mijn gewicht vloog eraf. Alle bloedtests en onderzoeken kwamen terug met dezelfde conclusie: je bent hartstikke gezond. Je bent ‘gewoon’ aan het ontzwangeren.

Zelfzorg

Met behulp van een goede psycholoog ben ik er toen langzaam weer bovenop gekrabbeld. Ze leerde me vooral hoe ik mijn eigen grenzen moest gaan bewaken nu ik moeder was geworden. De kleine kwam voor alles en de verantwoordelijkheid voor dit prille leventje nam ik erg zwaar op. Tot de ervaring me leerde; ja, baby’s zijn kwetsbaar, maar ze zijn niet van suiker gemaakt. Als je iets meer loslaat, gaat het nog steeds goed! Uiteindelijk durfde ik dan ook een tweede zwangerschap aan. Ik had inmiddels m’n lesje wel geleerd, toch? En een eerste kind is een grotere verandering dan een tweede erbij. Ik danste door de zwangerschap heen. Heerlijk die stabiliserende zwangerschapshormonen! Maar toen de bevalling achter de rug was, ging ik net zo hard weer onderuit als de eerste keer. Paniek, angst, huilbuien, buikklachten en noem maar op. Alle ellende was weer terug. Overdag kon ik er voor de kindjes zijn, maar ’s avonds lag ik stijf in bed met hartkloppingen en slapeloosheid.

Ontspannen

Nu ben ik van het koppige soort is me wel vaker verteld, dus na die twee nare ervaringen volgden er toch nog twee zwangerschappen. En wat ben ik daar dankbaar voor! Het ontzwangeren werd veel minder heftig. Alsof mijn lichaam denkt ‘oh ja, dit proces ken ik inmiddels wel, ik weet nu wat ik moet doen - ga jij maar lekker van je kindjes genieten, I’ve got this!’ Was ik na mijn eerste twee kinderen bij beiden zeker wel een jaar bezig om weer een beetje de oude te worden, heb ik na nummer drie en vier vrijwel nergens last van. Goed, het vliegt me soms nog wel aan als ik met chronisch slaapgebrek een overvolle supermarkt in moet, maar zelfs dan raak ik niet echt in paniek. Ik weet dat ik in orde ben en dat ik gewoon zo moe ben, omdat ik al vier maanden geen volle nachtrust meer heb gehad.

Daarnaast let ik nu beter op het nemen van de juiste vitamines en mineralen, pak ik iets meer momenten voor mezelf en luister ik ’s avonds voor het slapengaan een meditatie. Het helpt ook dat ik me inmiddels een ervaren moeder voel. Ik zorg nu al negen jaar dag in, dag uit voor mijn kinderen dus ik schrik bijna nergens meer van. En juist die ontspannen houding helpt mijn grillige hormonen in balans te houden.

Lees ook: De bizarre vierde bevalling van Annette