Daar komt weer zo’n hand. Een bewegend ding vol met bacillen die ongevraagd mijn baby’s wang wil aaien. Ja, ik snap het ook wel, hij heeft wangen om op te eten. Maar die honger is nog geen excuus om zomaar andermans eigendom aan te raken. Je mag best vragen of ik mijn lekkere hapje wil delen, maar zomaar de slagroom van mijn kleine, snoezige cupcake proeven, vind ik toch een beetje gek.

Nog een bewegende bacteriebron op zijn wang? Ho stop!

Gelukkig houden vrij veel mensen zich aan de 1,5 meter afstandsregel. Dit zorgt ervoor dat ik gauw kan roepen: “Niet aanraken alsjeblieft!”. De meeste mensen bedenken dan gelukkig zelf al waarom ik dit zeg. Hierna volgt meestal een standaard gesprek over hoe corona ons leven ineens beïnvloed, maar ondertussen heb ik mijn kleintje dan behoed voor nog een bewegende bacteriebron op zijn wang.

Moeilijker bij familie

Over het algemeen heb ik er nauwelijks moeite mee om af en toe te moeten zeggen dat iemand afstand moet houden. Maar ik heb gemerkt dat het bij familie toch echt wel moeilijk is. Het voelt allemaal zo normaal. De handen van de familie zien er in mijn ogen toch wat schoner uit. Waarom weet ik niet. Misschien toch het warme gevoel van bekendheid en liefde. Misschien naïviteit. Misschien een bepaald soort zeep of goede genen, haha. Wie weet.

Even zonder gein. Aanraking hoort (voor de meeste mensen) nou eenmaal bij het tonen van liefde en wat brengt nu meer liefde dan een klein brabbelend wondertje?

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit erbij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.