Buikpijn die steeds erger werd

Wat een rustige zwangerschap leek, eindigde in een race tegen de klok. Nicole beviel al met 25 weken. Nicole: “Ik heb het fertiliteitstraject doorlopen met veel teleurstellingen en tegenslagen. Ik was zo blij toen ik zwanger was. Tegelijkertijd voelde ik me kwetsbaar. Daarom deed ik rustig aan en zorgde ik zo goed mogelijk voor mezelf. Op een gegeven moment kreeg ik buikpijn die steeds erger werd en moest ik naar het ziekenhuis.”

De uren erna beleefde Nicole deels alert, deels in een blur. “Er gebeurde heel veel in heel korte tijd. Ik kreeg onder andere weeënremmers om Ola zo lang mogelijk in mijn buik te houden. Na een dag begonnen de weeën weer en wist ik: dit gaat gebeuren. Vanaf dat moment viel er een soort rust over me heen: ik ga dit nu gewoon doen. Het lieve, kundige team heeft me opgevangen en mij erdoorheen geloodst, samen met Friso.”

Elke week dat Ola een week ouder was, hingen mijn partner Friso en ik slingers op

De allerbeste plek mogelijk

Ola woog 825 gram bij haar geboorte, ze paste op één hand. In de kamer naast die van Nicole stond een team klaar om Ola meteen op te vangen. “Ik had geen flauw idee wat neonatologie was, maar we waren terechtgekomen op de allerbeste plek mogelijk: de NICU (neonatale intensive care) in het AMC. Het is modern en de medewerkers zijn engelen, zo kundig, lief, empathisch en tegelijkertijd duidelijk. De periode in het ziekenhuis ging met vallen en opstaan”, vertelt Nicole. “Elke dag minder dat een baby prematuur is, is een godsgeschenk. Er waren verschillende momenten dat we heen en weer werden geslingerd tussen vrees en hoop door diverse complicaties. Er was geen enkele garantie. Elke week dat Ola een week ouder was, hingen mijn partner Friso en ik slingers op.”

Geef elke baby de best mogelijke start

Jaarlijks worden 11.000 baby’s te vroeg geboren in ons land. Elke dag overlijden er twee van deze kwetsbare baby’s. We weten dat buidelen van levensbelang is. Daarom vraagt WIJ ook dit jaar weer jouw hulp bij het inzamelen van geld voor een buidelstoel. Doe jij ook mee, alle beetjes helpen!

Doneer nu

De kracht van buidelen

Zodra het kon, begon Nicole in het ziekenhuis met buidelen. “In het AMC hebben ze zogenaamde couplet care-kamers. Tussen de couveusekamer waar Ola lag en mijn kraamkamer zat een glazen schuifwand. Ze konden mij met het hele bed naast de couveuse rijden. Met hulp van de verpleegkundige en Friso (of mij, als ze bij Friso werd gelegd) werd Ola opgetild, alle infusen en kabels gingen mee, en werd ze op mijn borst gelegd en bedekt met dekens. Dat was een magisch gevoel. Alsof alle problemen er even niet meer waren. Alsof ze nog in mijn buik zat. Terwijl zij op me lag en ik mijn handen op haar minilijfje kon leggen, voelde ze als een onderdeel van mij. Hoe het hoorde te zijn.”

Nicole leerde al snel hoe belangrijk buidelen is. “Om via buidelen aan de hechting te werken is heel fijn en volgens artsen van levensbelang. Het doet ook ongelooflijk veel voor allerlei vormen van (cognitieve) ontwikkeling.” In een later stadium werd Nicole zelfs een soort ’werkbank’ tijdens het buidelen. Nicole: “Ik lag dan plat op mijn rug, op de buidelstoel met Ola op me. Deze speciale buidelstoelen zijn multi-inzetbaar en handig. Zo kon de verpleegkundige haar luier verschonen of bloed prikken, terwijl Friso of ik Ola kon troosten en onze warmte voelde. Wij waren daardoor betrokken bij de zorg, heel fijn.”

Lees ook: De positieve effecten van buidelen met je baby

Ambassadeur Strong Babies

Toen Nicole en Ola na zes maanden eindelijk samen thuis waren, besloot Nicole ambassadeur te worden van Strong Babies, het goede doel dat zich sterk maakt voor premature baby’s en geld inzamelt voor die belangrijke buidelstoelen. Nicole: “Ik wist al snel: ik wil heel graag iets doen. Ik merkte hoe groot mijn engagement was als ik iets deelde op Instagram. Volgers vonden herkenning en steun, kregen meer besef van prematuriteit. Het voelde fijn om bewustwording te kunnen creëren. Ik werd benaderd door Strong Babies en toen ik hoorde dat in sommige ziekenhuizen moeders op tuinstoelen lagen om te buidelen, brak mijn hart. Comfort is zo belangrijk, zeker na een bevalling. Ik ben dankbaar dat ik niet alleen fantastische zorg heb gehad, maar me ook hard kan maken voor betere zorg voor andere premature baby’s.”

Toen ik hoorde dat sommige moeders op tuinstoelen lagen te buidelen, brak mijn hart

Wees zacht en lief voor jezelf

Het was een periode met diepe dalen en hoge pieken. Wat wil Nicole zeggen tegen moeders die net als zij struggelen? Nicole: “Probeer lief en zacht voor jezelf te zijn, ook al voelt het donker en lijkt het alsof je geen tijd voor jezelf hebt. Voor jezelf zorgen is óók voor je kleintje zorgen. Probeer in moeilijke situaties vast te houden aan hoop en optimisme. Accepteer dat het leven niet maakbaar is en probeer te zien hoe je het in jouw situatie er het beste van kunt maken. Ik denk dat die houding ervoor heeft gezorgd dat wij letterlijk en figuurlijk zes maanden ziekenhuis hebben overleefd.”

Een team experts voor Ola

Inmiddels is Ola een jaar oud, ze vierde 14 november haar eerste verjaardag. “Een ongelooflijke mijlpaal”, zegt Nicole trots. “Er is een heel team van experts om haar heen dat haar bijna dagelijks in de gaten houdt: een vaste kinderarts, diëtist, neuroloog, logopedist, babyfysiotherapeut, consultatiebureau, oogarts, revalidatieprogramma. Het is een baan om afspraken in te plannen en af te gaan, en ons te verhouden tot de spanningen die dat meebrengt. Zolang het goed gaat, neemt de kans toe dat het goed blijft gaan, maar die garantie hebben we niet. Dat maakt dat het nog altijd een spannende tijd is. We genieten heel erg van alles wat ze is en doet. We zijn begonnen met opvang, met de gewone problemen zoals voor het eerst een zieke baby thuis, de spanning van haar wegbrengen en het opbouwen van werk.”

Angst en toekomstdromen

Nicole merkt dat ze daarin nog een beetje zoekende is. “Ik probeer een relaxte moeder te zijn, ondanks alles wat er gebeurd is. Ik ben nog altijd bang dat er iets misgaat, er zit veel onderhuids.” Tegelijkertijd durft ze ook weer te dromen van een mooie toekomst. “Als we nu met z’n drieën op stap gaan, voelt dat bijzonder. Dan voelen we ons echt een gezin. Mijn eerste echte vakantie is een stip aan de horizon. De wereld in trekken als gezin, letterlijk en figuurlijk, daar kijk ik heel erg naar uit. En om Ola te zien ontwikkelen tot het pittige, grappige mensje dat ze nu al is. Tegelijkertijd leven we van dag tot dag. Ik heb elke dag duizend dingen die ik wil doen, waarvan misschien maar een half ding lukt. Dan denk ik: ik heb van deze dag het beste gemaakt. Op naar morgen. Op naar de grote én kleine dromen.”

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.