Leonie beviel van een dysmature baby: 'Sem woog 2345 gram'
Mijn zoontje Silas is 1,5 jaar als ik voor de tweede keer zwanger ben. Ook deze keer ben ik zwanger van een jongetje, Sem. De verloskundige ziet tijdens mijn zwangerschap op alle groeiecho’s dat Sem “iets” onder het gewicht zit. Buiten dat hij iets lichter dan gemiddeld is, zou Sem gewoon een gezonde baby zijn. Achteraf klopte dit niet. Sem bleek een dysmature baby te zijn.
Met de groeiecho op 36+4 weken denkt de verloskundige dat Sem 2700 gram is. Ik voel Sem tijdens de zwangerschap minder goed vergeleken met mijn oudste (Silas), terwijl mijn placenta toen zelfs aan de voorkant lag. De bewegingen van mijn oudste kon je echt super goed zien, je zag hem gewoon echt bewegen. Bij mijn zwangerschap van Sem heb ik placenta deels achter, maar ik voel Sem altijd alleen maar onderin mijn buik. Mijn buik ziet er ongeveer hetzelfde uit als tijdens mijn eerste zwangerschap, dus daar is verder niets opvallends aan te zien.
De buik van Leonie tijdens haar zwangerschappen.
Bevallen van een dysmatuur
Ik heb al een weekje last van mijn buik in de nachten, maar elke keer is dit in de ochtend alweer over. Een poos later begint mijn buik ook overdag wat te zeuren, ik krijg last van buikpijn, het lijken harde buiken. Omdat ik niet wil dat Silas de bevalling mee zou krijgen, besluit ik om in het ziekenhuis te bevallen. Ook omdat ik graag pijnmedicatie wil. Tijdens de zwangerschap van Sem spelen er dingen in de familie waar ik stress van ervaar en waardoor mijn hoofd blokkeert als de bevalling ’s avonds begint. Ik kan het voor mijn gevoel niet meer aan op dat moment, niet lichamelijk maar geestelijk.
Bij mijn eerste bevalling heb ik geen pijnmedicatie gehad ondanks dat Silas een sterrenkijker was. Om meer rust in mijn hoofd te creëren heb ik met de verloskundige besloten om deze keer wel pijnmedicatie te nemen. Om half 2 die nacht zijn we in het ziekenhuis, ik moet eerst aan de monitor om te kijken of Sem en ik de medicatie wel aan kunnen in verband met onze hartslag. Om 02.00 uur krijg ik de pijnmedicatie, maar dat heeft niks gedaan, want Sem is er al om 02.26 uur!
De bevalling van Sem ging dus heel snel; het duurde krap 3 uur vanaf ontsluitingsweeën tot zijn geboorte. Ik mag Sem zelf aannemen als hij geboren wordt, maar de navelstreng is erg kort dus ik kon hem niet hoog op mijn borst leggen. En op dat moment komen we er pas achter dat Sem dysmatuur is. Hij weegt op dat moment maar 2345 gram. Ze noemen een baby dysmatuur als je baby een te laag geboortegewicht heeft voor de duur van de zwangerschap en dat kan ook voorkomen bij een voldragen zwangerschap, zoals bij ons. Onze verloskundige had in haar carrière ook nog nooit zo’n kleine placenta gezien!
De geboorte van Sem
Dan moet opeens mijn zoontje, gelukkig wel na een tijdje huid-op-huid contact, in de couveuse en moet ik er elke drie uur 10cc voeding in zien te krijgen. Dit gaat echt met moeite! Omdat het zo moeizaam gaat, moet hij zelfs bijna aan de sondevoeding, maar gelukkig is er dan een verpleegkundige die Sem zelfs 16cc heeft gegeven. Wel met tegenzin van Sems kant, maar hierdoor kan hij opeens steeds iets meer drinken. Na een aantal dagen in het ziekenhuis mogen we naar huis, Sem kan zijn temperatuur goed op peil houden en gaat steeds beter drinken. Zijn suikers zijn gelukkig gelijk goed, een dysmatuur heeft namelijk meer kans op diabetes.
Sem wil maar moeilijk drinken
De volgende dag komt er een kinderarts en die zegt dat we over zes weken weer terug moet komen en dat ik de week erop nog de uitslag van mijn placenta krijg. Mijn placenta woog maar 238 gram in plaats van de normale 500 gram, dus echt te klein. De navelstreng heeft gedraaid gezeten, waardoor en niet genoeg voeding doorheen kon.
Niemand vertelt je verder iets
Niemand in het ziekenhuis vertelt je wat dysmatuur nu eigenlijk inhoudt. Voor nu, maar ook niet voor de toekomst. Ik weet alleen dat ik nu een vreselijk onrustige baby heb die met moeite zijn flesjes leegdrinkt, het ene moment zit hij op 5x 120cc en zo opeens krijg ik er maar met moeite 70cc per keer in. Mijn zoontje huilt zichzelf steeds in slaap en ik moet hem ook vaak laten huilen, omdat ik hem anders meer wakker maak. In het ziekenhuis zijn we erachter gekomen dat hij verborgen reflux heeft en we moeten hem gaan inbakeren. Het gevoel van geborgenheid geeft hem zichtbaar meer rust. Na vijf minuutjes slaapt hij meestal wel.
Het consultatiebureau adviseert dat ik hem meer ga voeden dan hij zou moeten drinken met zijn gewicht. Ditt gaat alleen niet lukken. Sem drinkt wat hij aankan. Zij willen ook dat we hem om de drie uur voeden, maar Sem wil dit gewoon niet.
Zoekende na de geboorte
Als je op internet zoekt zie je alleen maar berichten van mensen die dezelfde vragen hebben over dysmature baby’s. Maar niet of nauwelijks lees je tips van professionals die je meer kunnen vertellen. En dan bedoel ik dingen zoals hoe omgaan met het gedrag van je baby na de geboorte, hoe de groei zal zijn van een dysmatuur baby. Dat soort dingen. Ik lees alleen over eventuele gevolgen voor latere leeftijd, maar daar heb ik nu natuurlijk niks aan, omdat we nog vol in de babyweken zitten en later nog ver weg is.
Wat ik nu weet … schijnbaar gedraagt een dysmatuur zich hetzelfde als prematuur onrustig en soms hongerig, alleen wil mijn zoontje niet zoveel drinken.
Gelukkig: Sem doet het steeds beter
Sem is een heel sociaal en vrolijk kind al vanaf het begin, hij wil niet veel tegen mijn borst aan liggen maar voornamelijk lekker kijken, en nu hij iets ouder is, ook lachen en kuieren.
Sem is nu 3 maanden, weegt 4100 gram en is 56 centimeter lang. Hij is niet meer ingebakerd en drinkt nu 5x 160cc! Ik moet maar gewoon hopen dat hij goed zal groeien volgens zijn eigen lijn en dat hij meer rust gaat vinden. Het enige wat ik nu hoop is dat we door deze “zware” tijd elkaar beter leren kennen en er samen goed door zullen komen.
Lees ook het verhaal van Tamara. Zij schreef verschillende blogs voor WIJ over haar ervaringen met een dysmature baby.