Er is altijd wel wat: dan zijn het de tandjes, griep of verkoudheid. Dan maak ik mij zorgen, omdat hij hoge koorts heeft en check ik zo vaak mogelijk ‘s nachts hoe hij aanvoelt. Maar als hij goed slaapt, de hele nacht door … schrik ik wakker. Ren ik naar zijn kamer, omdat mijn gevoel zegt dat er iets niet klopt, terwijl hij nog zoet ligt te slapen.

Lichtelijk in paniek

Soms raak ik lichtelijk in paniek als ik denk dat dit voor altijd is: de drukte, de taken, de zorgen, de verantwoordelijkheid en de korte nachten. Nu loop ik ondertussen al uren met hem op mijn arm, sussend. Slapen wil hij niet. Wij komen hier dus ook niet aan toe. Vroeger sloot ik mij wel eens van iedereen af, als het mij allemaal iets te veel werd. Lekker op mijn eigen kamertje met muziek op. Aan niemand anders denken, dan alleen aan mijzelf.

Doorgaan, terwijl je eigenlijk niet meer kan

Maar dan kan niet meer. Het gaat nu niet alleen maar over mij. Ik kan niet zomaar even weglopen of de deur dicht doen. En dat is soms heel zwaar. Er iedere dag moeten zijn, er echt moeten zijn. Het door moeten gaan, terwijl je eigenlijk niet meer kan.

Soms zit ik als hij even slaapt, voor mij uit te staren naar de muur en kan ik alleen nog maar denken dat ik morgen alles weer zo moet doen. Het rennen naar de opvang, hem op tijd zijn vaste voeding geven, hem op de juiste manier voeden, hem de juiste hoeveelheid medicatie toedienen, hem op tijd in bed leggen en hem vermaken en verzorgen.

Ik mis de zorgeloosheid

Het overal op letten en totaal scherp moeten blijven met amper vier uur slaap. Ik zou hem never nooit meer willen missen, maar dat de zorgeloosheid uit mijn leven is verdwenen… is soms heel zwaar. Hoe houden andere mama’s het vol?!

Lees ook: ‘De mommy burn-out. Het overkwam Laura (26): ‘We maken onszelf gek in deze maatschappij’’