Wanneer een kindje in stuitligging heeft gelegen, wordt er met 3 maanden altijd een controle echo van de heupen van het kind gemaakt. Stiekem probeerde ik er nog onderuit te komen: is dat wel echt nodig? Hij is tenslotte drie keer in de rondte gedraaid, dus het is niet zo dat hij een hele lange tijd in één houding heeft gelegen. Hij heeft ook nergens last van… Wat ben ik achteraf blij dat we het wel gedaan hebben!

Dat zien we dan wel weer

Een aantal dagen voor de echo vroeg ik aan mijn partner of hij het spannend vond. ‘’Nee, jij?’’ ‘’Nee, ik ook niet.’’ Toch schoot er even door mijn hoofd: wat als er wel iets uitkomt, wat betekent dat dan? Die gedachten liet ik snel weer los. Zoals mijn partner altijd zegt: “Dat zien we dan wel weer”.

13 weken na de bevalling was het dan zover. We grapten naar elkaar dat we nu ook eens een uitje met z’n allen hadden (corona, hè). Achteraf had ik dat uitje liever overgeslagen. Met zijn net nieuwe, stoere spijkerjack konden ze Lev niets maken. Hij deed het goed. Toen hij kon zien wat er gebeurde en wie de echo maakte, vond hij het allemaal wel interessant, toen ze hem omdraaide voor de andere kant vond hij het iets minder leuk. Hij wil schijnbaar graag weten wie er aan hem zit. Dat kan ik best begrijpen.

Spoedafspraak bij kinderorthopeed

Na zijn eerste heup zei de echoscopist dat het er goed uit zag. Hoppa! Die andere heup controleren, aankleden, een kaasbroodje halen (traditie) en lekker naar huis. De tweede echo van de andere kant bleek iets minder positief. Omdat ik er niets van verwacht had, had ik het eigenlijk nog niet helemaal door. We moesten in de wachtkamer wachten, zodat de echoscopist een spoedafspraak kon maken bij de kinderorthopeed. Gelukkig konden we daar snel terecht, want ik was inmiddels wel toe aan wat duidelijkheid. Mijn kleine mannetje, welke molen gaan we nu in!?

Bij de kinderorthopeed kregen we uitgelegd wat heupdysplasie is; een aangeboren heupafwijking waarbij de kom van de heup minder diep is, waardoor de heup sneller uit de kom kan raken. Zeker op latere leeftijd kan heupdysplasie zorgen voor narigheid, zoals artrose, slijtage en in het ergste geval: een nieuwe heup op jongere leeftijd. Dat willen we natuurlijk niet! Een geluk bij een ongeluk: het betreft één kant, de heup is niet uit de kom en het er is geen sprake van erfelijkheid. Dit alles maakt dat er goede hoop is voor een behandeling.

Niks opbouwen, meteen een hardcore trekpop!

Direct daarna kreeg hij een Pavlik aangemeten. Een soort spreidbroekje, waardoor de heupen in een bepaalde stand blijven staan. Het ziet er vooral heftig uit, heftiger dan het is. We kregen te horen dat hij er snel aan zou wennen en dat het voor ons vervelender was dan voor hem. Pijn heeft hij niet, werd ons verzekerd. Gelukkig krijg ik die indruk ook niet. Na uitgebreide instructies over dit werktuig mochten we gaan. 23 uur per dag moet hij in de Pavlik, alleen met verschonen en badderen mag hij even af. 23 uur! Niks geen opbouwen, meteen hardcore trekpop!

Over zes weken krijgt hij weer een echo, maar het lijkt erop dat hij hier in ieder geval 3 maanden in moet. We duimen heel hard dat het bij deze drie maanden blijft. Hoe dit allemaal verliep vertel ik jullie in mijn volgende blog.