Eenmaal thuis moet ik vooral wennen aan het beeld. Zoals ik eerder schreef ziet het er heftiger uit dan dat het is, maar het is toch een gek gezicht. Het liefst trek ik dat ding uit, maar ik weet dat ik mezelf moet me bedwingen, dus ik vertel mezelf en hem dat het beter is en dat dit ervoor zorgt dat hem straks een hoop ellende bespaard blijft.

Hoe blijf ik positief als ik verdrietig en bang ben?

In de loop van de dag en de dagen erop kom je steeds meer praktische uitdagingen tegen. Welke kleding is handig? (In ieder geval níet al die schattige jeans en bloesjes die ik net voor hem gekocht heb). De slaapzak? Daar past ‘ie niet meer in, dus die moet vermaakt worden. Voor veel praktische dingen zijn gelukkig tips te vinden. Bijvoorbeeld handdoeken in de Maxi-Cosi, zodat zijn benen hoger komen te liggen. De praktische dingen, daar komen we nog wel uit… Maar hoe ga ik ervoor zorgen dat ik naar hem toe vrolijk en positief kan blijven terwijl ik me eigenlijk verdrietig en bang voel?

Ik ben voor het eerst moeder en ik kom er ineens achter wat een enge, kwetsbare positie dat is. Zijn gezondheid is het belangrijkste in mijn wereld. Get, wat een enge constatering! Ik zag hem worstelen en vlak nadat hij zijn strijd opgegeven had en hij bijna in slaap viel, keek hij recht in mijn ogen en mijn hart brak. Dat was tegelijk het eerste moment dat ik dacht: zat je nog maar in m’n buik, nog even geen grote boze buitenwereld. Dat moment was dubbel. Ik voelde namelijk ook vanuit het diepst dat ik er alles aan zou doen om er voor hem te zijn en er samen wat moois van te maken. We laten ons niet gek maken door een echo en zo’n belachelijk pakje. Kom op zeg! Rug recht, borst vooruit en we gaan ervoor. Ja, er zijn aanpassingen nodig, en ja het is allemaal even zoeken en uitvinden, natuurlijk vind ik het moeilijk dat bepaalde dingen niet meer van zelfsprekend zijn…maar hé! Hij is gezond! Dat is het allerbelangrijkste.

Besef hoe dankbaar je mag zijn als er een gezond kind op de wereld is

Het zet dingen ook in perspectief. Ik maakte me druk over kleine (onbelangrijkere) dingen, maar dit deed me realiseren hoe verschrikkelijk dankbaar je mag zijn wanneer je een gezond kind op de wereld hebt gezet. Natuurlijk hebben we allemaal onze uitdagingen en bekijkt ieder het vanuit zijn eigen situatie en dat is ook helemaal oké. Maar we zijn gezond, ik heb een prima zwangerschap gehad en ook al was de bevalling niet wat ik ervan hoopte of verwachtte, ook dat is allemaal goed gegaan. De heupdysplasie is even een domper, maar ik wil het ook niet groter maken dan dat: een tegenslag. Wanneer ik in mijn zwangerschap onzeker was, had ik iets met het liedje ‘Have a little faith in me’ en nu zit dat liedje vaak in mijn hoofd. Het vertrouwen waar we altijd weer op terug kunnen vallen.

Moederschap leert je veel over jezelf

De situatie leert me ook veel. Over het leven, over het moederschap, over mijn houding ten opzichte van bepaalde situaties. Wat voor moeder wil ik zijn? Wat wil ik uitstralen? Wat wil ik hem meegeven? Enerzijds wil ik mijn verdriet en zorgen niet voor hem verbergen, want hij zal ze toch voelen. Hoe klein hij ook is, ik probeer hem alles uit te leggen en erop te vertrouwen dat hij er wel wat van meekrijgt, al is het alleen op gevoelsniveau. Anderzijds wil ik hem ook laten voelen dat er niet zoveel aan de hand is. Ik denk dat het voor ons allen het makkelijkste is als we niet veel anders doen dan normaal en er gewoon wat leuks van maken, ons richten op de mooie en positieve dingen, dankbaar zijn voor onze gezondheid en ons prachtige mannetje.

Hij maakt er geen probleem van, dus waarom wij wel?

Gelukkig doet Lev het heel goed en lijkt hij er weinig moeite mee te hebben. De eerste nacht was even onwennig, maar de tweede en de daaropvolgende nachten sliep hij alweer heerlijk door. Hij is nog altijd even vrolijk en dit leert ons hetzelfde te doen. Hij maakt er geen probleem van, dus waarom zouden wij dat wel doen? Toen ik vanmiddag met mijn kikkertje op de bank lag en hij mijn hand pakte, kon ik maar één dingen tegen hem zeggen: we zijn een team en we gaan ervoor! Weg met die tranen en hand in hand het leven in.