Onze dochter Yuna is nu 11 weken oud. Vanaf het begin waren we duidelijk: geen kusjes en handen wassen bij binnenkomst. Niet omdat we moeilijk willen doen, maar haar immuunsysteem is nog niet sterk genoeg. Een simpele kus kan haar heel ziek maken. Denk bijvoorbeeld aan een koortslip of het RS-virus.

Toch gebeurt het keer op keer. En dat doet wat met me.

“Nee!” - maar het was al te laat

Vorige week liepen we door de stad. Yuna zat lekker bij mij in de draagzak. We kwamen een man tegen; een vader van bekenden. Ik draaide me een beetje zodat hij haar kon zien. En ineens boog hij voorover en kuste haar op haar wang. Zomaar. Zonder te vragen.

Ik verstijfde. Stapte achteruit. Riep “Nee!”, maar het was al te laat. De tranen sprongen in mijn ogen en de rest van de dag had ik hoofdpijn van de stress. Later kregen we een excusesbericht, maar dat neemt het nare gevoel niet weg. Het gevoel van machteloosheid. En daarbij voelt het extra wrang omdat Yuna in de draagzak zit, een plek waar zij geborgen en veilig moet zijn.

“Maar jij zei niks, dus ik dacht dat het mocht”

Een paar dagen later gebeurde het weer. Deze keer met een buurvrouw. Ze zei: “Als je haar kinnetje indrukt dan lacht ze.” En voordat ik iets kon zeggen, deed ze het ook echt. Ze drukte met haar vinger op de kin van mijn baby. Zomaar. Toen ik haar erop aansprak, zei ze: “Ja, maar jij deed niks, dus ik dacht dat het mocht.” Alsof zwijgen toestemming is. Alsof ik als ouder niet eerst mag nadenken of ik het oké vind …

Een onbekende in de winkel

En dan nog iets wat me raakte: we waren in de winkel. Ik had Yuna weer in de draagzak. Een onbekende vrouw pakte ineens haar mouw vast en zei: “Is dit een meisje?” Ik reageerde meteen: “Wil je alsjeblieft van haar afblijven?” Ze schrok, keek me verbaasd aan en liep weg. Maar waarom moet ík me telkens verantwoorden? Waarom is het zó raar dat ik mijn baby wil beschermen?

Liefde is ook afstand houden

Ik ben er moe van. Verdrietig ook. Want ik wil Yuna beschermen - en dat mág. Dat móet zelfs. Ik ben haar moeder. En ik weet zeker dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Daarom vraag ik: kunnen we dit vaker bespreekbaar maken? Voor ouders die zich hierin herkennen. Maar ook voor mensen die het vaak goed bedoelen, maar zich niet bewust zijn van de impact van hun gedrag.

Een baby is geen publiek bezit. Kus geen baby’s. Raak ze niet zomaar aan. Vraag het eerst. Respecteer de ouder. En wees niet teleurgesteld als het niet mag.

Want echte liefde toon je niet door aan te raken. Echte liefde toon je door grenzen te respecteren.

Lees ook: Voorbereiden op kraamvisite? Met deze tips blijft het leuk

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.