Ten eerste, Cas doet het heel goed en is de knapste baby die ik ooit gezien heb. Maar misschien ben ik een beetje bevooroordeeld. Ten tweede, alles wat er geschreven en gezegd wordt, omtrent het achterstellen van een tweede kind, klopt helemaal.

Nieuw, spannend en eng

Bij mijn eerste kind Jasmijn was alles nieuw, spannend en eng. Zij maakte, na zes jaar van zwanger proberen te worden, ons leven in één klap mooier. Waar we bij elke zucht en scheet die Jasmijn liet stonden te klappen, zijn we daar bij Cas gewoon minder mee bezig. Noem me een slechte moeder of #loedermoeder, het maakt mij niet uit. Aan liefde komt hij niets te kort. En zeg nu zelf, je wil hem toch opeten.

‘Ik heb het onderschat’

Iedereen waarschuwde er al voor, een tweede kind is pittiger dan één kind. En ik dacht natuurlijk weer eens de uitzondering op de regel te zijn. Jasmijn was zo’n lief gehoorzaam meisje (uiteraard met haar eigen streken), dat wij er een tweede makkelijk bij konden hebben. Met Jasmijn was het allemaal easypeasy. Maar ik kan nu met zekerheid stellen, dat iedereen echt gelijk had.

Waar ik met Jasmijn rustig nog even naar de supermarkt rende, om nog iets te halen wat ik was vergeten (want waarom zou je een lijstje maken, als je altijd alles vergeet), vind ik het nu echt een hele onderneming. Twee kinderen, schoenen aan, jas aan, zorgen dat ze luisteren en niet de hele weg naar de supermarkt zeuren.

‘Aandacht is het codewoord’

Met één kind doe je alles er gewoon even bij. Eén kind gaat ook gewoon mee in het ’normale ritme’. Met twee kinderen heb ik ondervonden dat, dat echt een stuk lastiger is. En hoewel Cas een hele lieve baby is. Is het nu ook echt een heel ander kind dan Jasmijn. Natuurlijk super fijn dat hij zijn eigen persoonlijkheid heeft, maar soms zou ik toch willen dat hij net even minder op zijn moeder zou lijken.

Waar Jasmijn uren lief in de box zat te spelen, wil Cas de hele dag aandacht en vermaakt worden. Geef je hem die aandacht, dan heb je het vrolijkste kind van de wereld en pakt hij je helemaal in met zijn lieve lach en krulletjes. Geef je hem die aandacht niet, dan wordt hij driftig. En ja, slecht gedrag belonen wij niet met aandacht, dus zie hier een vicieuze cirkel.

Dus als ik wel eens op een verjaardag of feestje (waar Cas alle aandacht krijgt), vertellen wat een ‘monster’ hij soms kan zijn. Dan kijkt iedereen mij aan en begint bijna te lachen, want dat lieve schattige mannetje met die leuke krulletjes. Die kan toch niet stout zijn? Maar ik heb foto’s en filmpjes als bewijs materiaal.

‘De les die ik leerde’

Cas heeft ons leven echt compleet gemaakt. Ook omdat we nu heel zeker weten, dat er echt geen derde komt. Ondanks dat er nog twee broertjes en/of zusjes in de ‘vriezer’ liggen, zijn we echt compleet. Aanpassingen treffen in je ’eigen leven’ is echt onvermijdelijk. Ik ben het lang tegen gegaan en dacht dat ik alles op hetzelfde tempo kon laten doordraaien. Niet doen! Want je maakt jezelf er gek mee.

#Deeljeverhaal

Wil je ook je verhaal of hersenspinsel met andere mama’s (to be) delen? Dat kan! Stuur je gastblog (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl onder vermelding van #Deeljeverhaal en wie weet staat jouw verhaal binnenkort online bij WIJ.