Maar dan die immobiliteit. Die maakte tegen het einde van mijn zwangerschap dat ik onder invloed van hormonen soms het idee had dat ik gek zou worden. Ja en dan de kilo’s die erbij komen, de plofenkels en de sneaky striae die zich tot 37 weken niet vertoonde. En zich toen met 37+1 ineens van mijn enkels tot aan mijn kruin manifesteerde.

Als Klara62 aan een kolfapparaat

Sindsdien heb ik nog geen nacht doorgeslapen en mijn lijf zal nooit meer de oude zijn. Wat hebben we samen veel tijd doorgebracht ’s nachts. Als de hele wereld leek te slapen, waren wij uren samen wakker. Al die tijd, dag en nacht, zijn mijn borsten beschikbaar voor haar. En sinds ik weer werk, hang ik tussentijds als Klara62 aan een kolfapparaat. En op mijn vrije dagen trouwens ook, om maar voldoende bij elkaar te sprokkelen voor als ik weer van huis moet om te werken.

En ja, zo nu en dan een borstontsteking, daar ontkom ik niet aan. Net als de blaasontstekingen, die na de bevalling steeds de kop opsteken en waar ik geen ”echte” antibiotica voor kan slikken. Met alle liefde, doe ik dit en zou ik nog 100 x over doen als het moest. Alle pijntjes, alle slapeloze nachten, alle emotie en alle opoffering. Met álle liefde. Echt.

En dan …

Met als resultaat dat 7 maanden later haar eerste woordje ”papa” mag zijn. PA-PA … PA-PA! Niet mehme, of mum-mum-mum zoals ik al weken met haar oefen. Nee, de hele ochtend klinkt het “papapapapapapaaaaa”.

Inderdaad, je krijgt er zoveel voor terug …

Lees ook: 5 manieren waarop je baby je vertelt dat je het fantastisch doet