Het begint al bij de voordeur van het noodgebouw waar het consultatiebureau in gevestigd is. Een naar buiten draaiende deur met dranger. Die gaat dus zwaar open. Ik ben nog niet zo handig met het openmaken van zo’n deur en tegelijkertijd proberen de wandelwagen naar binnen te sturen. Ook moet ik wagen over een hoge drempel tillen. Geen makkie dus …

Een rood hoofd

Vijf minuten later sta ik met een rood hoofd te kijken waar ik heen moet, terwijl achter mij de zware deur vrij luid weer in het slot valt. De assistente heet mij welkom en zegt dat ik Indy helemaal mag uitkleden, op haar luier na. Ah, uitkleden, dat kan ik nu inmiddels gelukkig een stuk beter dan in het begin. Indy mag eerst langs de meetlat gelegd worden en daarna moet ze op de weegschaal. De luier moet nu uit, begrijp ik van de assistente. Dus ik doe de luier uit, vouw hem in elkaar, probeer Indy met één hand tegen te houden en reik met mijn andere hand naar het aankleedtafeltje dat nét iets te ver weg staat.

De assistente zegt dat de luier weer aan mag. Oh … De in elkaar gevouwen luier probeer ik weer netjes uit elkaar te vouwen en doe deze, eveneens met rood hoofd, weer om de billetjes heen. Terwijl we wachten op de arts mag ik Indy even in een badcape wikkelen om haar warm te houden. Badcape? Ja, die heb ik dus ook niet bij me … Ik vind een hydrofiele luier in de tas en wikkel haar daar maar half half in. Onthouden voor de volgende keer, badcape!

Geurig lichamelijk onderzoek

Het bezoek aan de arts gaat in beginsel vrij goed. We praten wat over voeding, slaapjes, de bevalling en hoe het met mij gaat. Nét als de arts toe is aan het lichamelijk onderzoek van Indy zie ik haar hoofdje donkerrood kleuren. Ze houdt haar handjes naast haar gezichtje en stoot de bekende kreuntjes daarbij uit. Oh nee … niet nu! Maar er is geen houden meer aan en de geur is onmiskenbaar.

Toch gaat het lichamelijk onderzoek door, mét volle luier. Wanneer deze betreffende luier toch echt even af moet, zegt de arts tegen mij: “U moet maar even de billendoekjes en een schone luier pakken.” Op dat moment realiseer ik me dat ik de luiertas nog in de aankleedruimte heb laten staan. Dit gaat soepel …

Nog meer gestuntel

Na het lichamelijk onderzoek vindt Indy het ook wel welletjes geweest. Het is tenslotte weer hongerrrr-tijd. Een goed afrondend gesprek met de arts zit er niet meer in. We worden overstemd door het gehuil van de kleine dame.

Gelukkig mogen we gaan, dus ik kleed Indy in de aankleedruimte weer aan en pak alles weer in om onderweg te gaan. “Oh ja”, zegt de assistente. Of we volgende keer de wandelwagen buiten willen laten staan. Ook dat was mij niet bekend, mijn derde het spijt me-momentje van het afgelopen half uur. Ik voel me op dit punt toch wel beetje een nitwit.

Tot slot

Enigszins beschaamd sta ik later weer buiten. Mijn onzekerheid steekt de kop weer op. Wat zullen ze wel niet van me denken? Kom ik nu dom over? Wat voor onvoorbereide moeder ben ik? Had ik dit of dat kunnen weten of anders kunnen doen? Hoe voorkom ik dit de volgende keer?

Terwijl ik het pad afloop zie ik een mevrouw met kind aankomen richting de voordeur van het noodgebouw. Ook zij heeft hier ruzie mee. Aha. En zo voel ik mij gelijk weer een stukje beter.

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Liever anoniem blijven? Vermeld dit erbij.