Jerry Hormone: Hoe krijg ik dit kind stil?
Onze dochter is geboren, hoera! Ze heet Bo Lily en is uiteraard de liefste, leukste, mooiste en knapste baby ooit. Maar ook zeer slinks voor haar leeftijd. Zo verdenk ik haar ervan dat ze achter mijn rug om op mijn laptop is geweest, met mijn creditcard bij één of andere webwinkel het boek Zitten is het nieuwe roken heeft besteld - dat ik de volgende dag uit de brievenbus heb gevist en in een middag en avond heb uitgelezen - en toen dacht: die vader van mij, die hangt te veel op de bank, dat is niet gezond voor ’m, daar zal ik eens verandering in brengen.
En nu wil mevrouw nog maar hooguit vijf minuten achtereen op schoot. Daarna is het janken. Naast me leggen met een dekentje eroverheen? Nog harder janken. Even wachten? Misschien dat ze vanzelf rustig wordt?
Je moet waggelen!
Nope, onze Bo zet een keel op alsof ze auditie doet voor een satanistische black metal-band. Dus hop, in de benen, papa! Kom overeind en druk die duivels krijsende vrucht van je lendenen tegen je vaderborst! “Stil maar, kleine meid, stil maar.”
Even lijkt het te werken. Maar nee, het geblèr zwelt reeds weder aan. Er moet bij het staan gewiebeld worden. Van voor naar achter, van links naar rechts. Het helpt geen malle moer. Lopen dan maar, op en neer door de huiskamer. “Waggelen!” roept m’n vriendin vanaf de bank. “Je moet wággelen, dat vindt ze fijn!” Toen ze hoogzwanger was waggelde ze nogal en zo is die spruit daar natuurlijk aan gewend geraakt.
Hoe krijg ik dit kind stil?
Als Donald Duck met een evenwichtsstoornis zwalk ik een tiental rondjes om de salontafel met een alsmaar harder brullende Bo in mijn armen. Heeft ze dan toch een vieze luier misschien? Nee, van voren geen blauwe streep en van achter geen okergele derrie.
Honger kan het ook niet zijn, want nog geen half uur geleden heeft ze beide borsten leeggedronken (de hoofdmaaltiet en het tietentoetje). Wat kan een pasgeborene zich nou nog meer wensen?! Hoe krijg ik dit kind, waar ik zielsveel van hou maar dat me zo zoetjes aan tot waanzin drijft, stil?
En dan is het stil
“Squats!” oppert mijn vriendin nu. Ze trekt een zak paprikachips open. Ik squat. Het is meer een kniebuiging zoals je die op tv ziet in ochtendgymnastiekprogramma’s voor bejaarden. “Meer met je kont naar achteren”, coacht mijn vriendin mij met volle chipsmond. Ik verlies haast mijn evenwicht, maar wat hoor ik dan opeens? Is dat … stilte?!
Ik kijk naar de baby in mijn armen en de baby in mijn armen kijkt terug. Haar mondje een rechte streep. Precies tussen wel en niet huilen in. Nog een squat. Het gaat al iets soepeler, al zeg ik het zelf. Kijk: een serene glimlach verschijnt op het gezicht van mijn eerstgeborene. Ik squat, squat en squat. En terwijl mijn benen en billen verzuren, valt de liefste, leukste, mooiste, knapste en meest slinkse baby ooit in slaap.