Hetzelfde heb ik met eten. Op vaste tijden ontbijten, lunchen en avondeten vind ik de grootst mogelijke onzin. Waarom elke dag om half acht ’s ochtends twee boterhammen met kaas naar binnen proppen? Waarom niet om half tien, of zeven over elf, iedere dag weer anders, pas als ik trek hebt? En waarom dan boterhammen met kaas, of yoghurt met cruesli of om het even welk ander typisch ontbijtvoer? Waarom geen pizza margherita of galiameloen met ardennerham?

Rillingen van regelmaat

Ik krijg gewoon de rillingen van die regelmaat. Misschien omdat het woord ‘regel’ erin zit. Ik hou niet van regels. Of een ander ze mij nou oplegt, of ikzelf. Zit het woord ‘maat’ er ook nog eens in. Maat houden, dat vind ik misschien nog wel het allermoeilijkst. Zodoende vermijd ik al mijn hele volwassen leven iedere vorm van routine en structuur. Ik voel me er goed bij en het past me.

Maar dat iets voor jezelf werkt, wil nog niet zeggen dat dat voor je baby ook het beste is. Mijn het- kind-geeft-zelf-wel-aan-wat-het-nodig-heeft-aanpak van opvoeden begon namelijk tamelijk in de soep te lopen. Op een gegeven moment sliep ze overdag nog amper en het naar bed gaan ’s avonds werd een drama. Een boel gejank, een hoop chagrijn, voor niemand leuk. Ik zat met mijn handen in het haar. Want als Bo niet wist wat ze wilde, hoe moest ik het dan weten?

Netjes het schema volgen

“Zal ik eens googelen?”, zei mijn vriendin, de praktische van ons twee. Rikke-tikke-tik ging ze over het toetsenbord van haar laptop en daar was het: een slaapschema voor baby’s van vijf maand oud. Overdag drie dutjes van elk vijfenveertig minuten tot een uur. Strak ingepland om halftien, half één en half vier. Ook de flesjes tussendoor hadden hun onwrikbaar rotsvaste punten op de klok.

Ik moest moeite doen om niet met dingen te gaan gooien. Een schema. Regelmaat, routine, structuur. Dat onze Bo dat blijkbaar nodig heeft, prima. Ieder zijn ding. Maar baby’s kunnen niks zelf, dus wie moest erop toe gaan zien dat dat rooster naar behoren werd nageleefd? Precies, huisvader Sjerrie. Die zogenaamde rebel die rustig om twee uur ’s middags ontbijt met een sinaasappel en een halve leverworst.

Wie ik ben of dacht te zijn is bij de enkels gegrepen, op de kop gehouden en door elkaar geschud. Maar ik volg het schema devoot. Want het schema werkt. Bo Lily slaapt nu als een spreekwoordelijke roos en jongens, wat is ze lekker vrolijk als ze goed uitgerust is. En wie weet doet die regelmaat mij ook goed, maar dat zal ik immer bij hoog en laag ontkennen.