Soms denk ik dat we niet met een mensenbaby, maar met een apenkind van doen hebben. Omdat ons aapje wat gevarieerder te laten eten, zetten wij haar nu dagelijks een zogenaamde monkey platter voor. Of, in goed Nederlands, een ‘apenschotel’.

Weinig eten haalt de mond

Op een nijntje-placemat stallen wij een proeverij van drie, vier of zelfs vijf delicatessen uit. Dobbelsteentjes exotisch fruit, geblancheerde julienne gesneden seizoensgroenten, een halfzacht gekookt (zes minuten) drie-sterren-scharreleitje, beboterde soldaatjes van licht geroosterd volkorenbrood, soms een in de oven gegaard (maar niet droog!) handgepluisd stukje biologische kippenborstfilet. En al deze met ouderliefde bereide lekkernijen smeert ons kind dan in drie minuten tijd uit over haar gezicht.

Slechts een klein deel van het eten komt hierbij in haar twee-ondertandige mond. Maar geen zorgen. Ze heeft een slab om. Zo één van plastic met van onder een opstaande rand. Alles wat van haar smuicheltje naar beneden kloddert en drupt, belandt in deze opvangbak.

Die scheppen we leeg op de nijntje-placemat, waarop Bo haar gezicht weer insmeert. Dit proces herhaalt zich tot alles helemaal op is. En het rare is: het vertedert me tot op het bot. Raar, want van letterlijk alle andere mensen op deze aardkloot kan ik het niet hebben als ze viezig eten. Ik stap nog liever in een hondendrol.

Eten in haar en oren

Zo is één van mijn eerste herinneringen dat ik Tik Tak keek. Een vast onderdeel van het televisieprogramma voor peuters was dat jij als peuter thuis een andere peuter op tv iets alledaags zag doen. Spelen in de poppenhoek, een poes aaien, maar ook - die ene keer van mijn eerste herinnering - een boterham met pindakaas eten. Het jongetje zat helemaal onder en ik weet nog dat ik dacht: gatverredamme, wat zit die een partijtje goor te eten, ik hoop maar dat ik dit weer snel vergeet.

Later hing op de slaapkamer van een basisschoolvriendinnetje een poster van Pippi Langkous met een mond overvol spaghetti bolognese. Pippi knipte de dengelende slierten af met een schaar. Ik werd altijd een beetje misselijk als ik naar die poster keek en als ik er nu aan terugdenk, krijg ik er nog de rillingen van. Maar daar heb ik bij Bo dus geen enkele last van. Ik zie haar tot frut geknepen aardbeien in haar haar smeren, klonten melbatoastsmurrie in haar oren proppen en voor de derde keer dezelfde broodkorst ophoesten en denk alleen: eet maar lekker, jij onwaarschijnlijk wonder.