Na een verlengd zwangerschapsverlof - ik had ook nog wat vakantiedagen erachteraan geplakt - was het vorige week dan echt zover. Ik moest weer aan het werk. En hoewel ik altijd heb genoten van hard werken, heb ik er nu helemaal geen zin meer in. Ik ben er niet bij met mijn gedachten, ik krijg niets uit m’n vingers en het enige waar ik aan denk is mijn baby.

Niet willen werken

Het voelt alsof ik een vreemde eend in de bijt ben, maar ik snap niet dat er moeders zijn die het leuk vinden om weer te gaan werken. Je wil toch alleen maar bij je kind zijn? Ik kan het niet loslaten en hoewel ik weet dat dit beter voor me zou zijn, wil het niet lukken. Maar thuisblijven is ook geen optie, want er moet geld verdiend worden. M’n man ziet me aankomen. Als vriendinnen vragen of ik zin heb om weer aan de slag te gaan, lieg ik. Want het toegeven durf ik eigenlijk niet.

Lastigste wat er is: mijn baby achterlaten

Dus ga ik ’s ochtends met lood in m’n schoenen aan het werk, terwijl mijn man de baby naar het kinderdagverblijf of de oppas brengt voor die dag. Ik kan dat zelf niet doen, want dan blijf ik veel te lang hangen. Haar achterlaten vind ik het moeilijkste wat er is. Ik ben overigens wel blij dat we weer op kantoor mogen werken. Ik moet er niet aan denken dat ik thuis aan de slag ga en dat er dan iemand beneden is met mijn kind. Of dat ze tweehonderd meter verderop op de opvang is.

Schaamte over werken als moeder

Ik kan er ook niet echt over praten met iemand, want het wordt al snel afgedaan als aanstellerij. Ik schaam me er eerlijk gezegd ook wel een beetje voor. Ik ben een geëmancipeerde vrouw en heb altijd goed verdiend om leuke dingen te kunnen doen, maar dat boeit me ineens helemaal niet meer. Zouden het de hormonen zijn? Of ben ik gewoon gemaakt om huismoeder te zijn? Een beetje knuffelen met de baby, schoonmaken, aanlummelen. Dat wil ik eigenlijk het liefste doen.

Lees ook: Aan het werk na je zwangerschapsverlof: een flinke portie loslaten

Geëmancipeerd en feministisch

Overigens had ik het nooit van mezelf verwacht hoor. Ik begreep er niets van als collega’s na hun bevalling veel minder gingen werken of zelfs stopten om thuis te blijven. Vond dat raar en aanstellerig. En nu merk ik het zelf. Het is best gezellig hoor, als ik eenmaal op mijn werk ben. Maar ik ben vooral bezig met zo snel mogelijk weer naar huis gaan om mijn baby vast te houden. Gaat dit ooit beter worden of is het een fase?

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan, vermeld dit erbij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.