“Ik vind het belangrijk dat er meer informatie proactief gedeeld wordt, vooral aan zwangere vrouwen met betrekking tot het beschikbare DKTP-vaccin. Dit vaccin kan deze heftige vorm van kinkhoest echt voorkomen. Natuurlijk kan je kind de bacterie nog steeds oplopen, maar dan is de ziekte milder, omdat je lichaam al afweer kent. De vaccinaties die je als kind krijgt, geven geen levenslange immuniteit. De vaccins verlopen na een jaar of vijftien. Mijn missie is het kenbaar maken van de huidige mogelijkheden met betrekking tot het vaccineren van zwangere vrouwen”, vertelt Marjolein in een reactie aan WIJ.

Marjolein reageerde op onze oproep voor gastblogs en schreef haar hele verhaal op. Haar indrukwekkende blog vind je hieronder.

“De zwangerschap verliep zonder problemen en al te veel klachten. Ik moest al snel vertellen dat het zover was, want mijn broeken konden met acht weken al niet meer dicht. Een derde kind. Zo gewenst, wat een blijdschap. We besloten een NIPT-test te laten doen. Omdat we het leven van de andere kinderen wilden verrijken met de komst van een broertje of zusje, niet beperken. Dat is misschien egoïstisch, maar wel een van de vraagstukken waar wij ons mee bezig hebben gehouden.

Een prachtige roze baby

Om ervoor te zorgen dat ik niet, net zoals bij de andere twee, pas ging bevallen na 41 weken, ben ik gestript. De eerste keer kwam het tot een centimeter. Twee dagen later maakte ze er een kleine drie van. De weeën begonnen rustig en ik had er weinig last van. Tegen de avond werd het heftiger. De verloskundige kwam en we besloten dat mijn vruchtwater gebroken werd. Om 20.00 uur gebeurde het. Om kwart voor 9 verloor ik de slijmprop en vervolgens kwam ik in een weeënstorm. Om 22.28 uur is onze Tess geboren. We konden niet meer naar het ziekenhuis en traplopen ging ook niet meer. Ze is geboren, thuis op de bank, 4220 gram. Weer zo’n kanjer. Een prachtige roze baby. Alles erop en eraan.

De kraamweek verliep heerlijk. Een super fijne kraamverzorgende, zo’n een met boerenverstand. Heerlijk! Tutten met de baby, alles weer even herontdekken. Want de andere twee waren toch al even geleden. Papa moest alles nog leren, maar alsof hij nooit anders gedaan had, pakte hij alles fantastisch op! Wat een genot. Genieten van de baby en ja. Ook de gebroken nachten. Borstvoeding kwam goed op gang en de kleine deed het prima. Een tevreden, mooie baby!

Haar poep veranderde van kleur

Zus en broer mega trots. Erg mooi om te zien, baby voor en baby na. ‘Mag ik haar op schoot?’, ‘Mag ik haar in bad doen?’, ‘Mag ik haar aankleden?’. De meest gestelde vragen in de eerste weken.

Ik maak altijd veel foto’s, voor in de plakboeken. Yep, ik plak nog alles in. Voor later! Boeken vol foto’s en kaarten en tekeningen van de grootste twee. Ze kijken er met enige regelmaat in en ze vinden het prachtig. Dus ook voor de kleine Tess.

Na tweeënhalve week merkte ik verandering. Haar poep veranderde van kleur en ik maakte me zorgen. Met borstvoeding mag de poep alle kleuren van de regenboog hebben, behalve wit, zwart of rood. Ik heb me laten vertellen dat de donkere kleur kwam, omdat het wellicht langer in het darmkanaal zat. Nou, klonk logisch. Toch was ik niet gerust en maakte een afspraak bij de huisarts. Ik had het vermoeden dat ze niet voldoende dronk. Misschien was haar tongriempje wel te kort. Bij de huisarts begon Tess te hoesten. De arts verwees ons door naar de spoedpost van het ziekenhuis, ze wilde dat er een kinderarts mee keek.

Nooit meer samen thuis gekomen

Tess liep tijdens het hoesten blauw aan en we werden een nacht ter observatie opgenomen. We zijn nooit meer samen thuis gekomen. Gecompliceerde, bewezen kinkhoest. Met een dubbele longontsteking. Ze is gezond geboren, maar werd ziek. Op 3 februari 2019 hebben wij afscheid van ons liefdeswonder moeten nemen.

De uitvaart was een paar dagen later, op 8 februari. Het was een prachtige dienst. We hebben hem helemaal zelf samengesteld en met behulp van de meest liefdevolle uitvaart onderneemster geregeld. Alles kon en niets was te gek. Tess lag in een prachtig zilveren mandje, met sterren. Zo mooi! Er waren veel bloemen, allemaal roze! Veel steun en medeleven van de mensen om ons heen. Bijzonder om je zo gesteund te voelen. Na de dienst hadden we koffie, thee en beschuit met muisjes. Want we vieren het leven! En er waren nog zoveel mensen niet op kraambezoek geweest.

En dan …?

We beleefden de uitvaart bewust. We hebben de dienst op laten nemen en er was een uitvaartfotograaf mee. Iets wat ik later ook zou willen gaan doen. Wat een prachtig vak en wat kan je de mensen, waarvoor je het doet een goede troost bieden met de foto’s.

En dan …? Dagen kruipen voorbij zonder de baby. De kinderwagen blijft leeg, haar wiegje staat onaangeraakt naast mijn bed. Af en toe denk ik dat ik haar hoor, maar ze is er niet. Ik probeer mijn gedachten te verzetten door te schrijven, te borduren of huishoudelijke taken te doen. De kinderen gaan naar school, papa gaat een paar uurtjes werken en ik ben alleen thuis.

Ik borduur de geboortelap af en leg hem veilig weg, zodat we hem later kunnen laten inlijsten. Ik wandel meer dan eens met de hond. Hij heeft er helemaal geen zin in, maar ik moet wel iets te doen hebben. Borstvoeding loopt nog steeds, lastig. Mijn lijf is nog helemaal niet klaar met het zorgen voor de baby. Ik moet er door heen. Mijn lichaam bepaald wanneer het klaar is.

Zwangerschapsverlof zonder baby

Meer dan een keer hebben we de laatste dagen gehoord: ‘Er is geen goed of fout’, ‘Hier zijn geen woorden voor’, ‘Iedereen doet het op zijn eigen manier’. Maar welke manier dan? En wat is goed? Wat is fout? Dat mijn baby er niet meer is, niet meer bij ons, dat is fout! En er zijn inderdaad geen woorden voor.

Ik weet niet wat ik moet zeggen als mensen me appen of bellen. Ik ben ook niet goed in bellen op het moment. Ik heb geen woorden. Ja, het is heel erg. En ja, ik zit in een gat. Een diep, zwart gat. Ik kijk naar alle kaarten die we hebben ontvangen. Het zijn er zeker 150. Ze hangen in de keuken. De bloemen, zoveel bloemen. Het huis staat er vol mee. Het ruikt wel heerlijk, maar het herinnert me ook steeds aan de reden dat ze er moeten staan.

Ik kijk naar de foto’s en de weinige filmpjes die ik van haar heb. Ze leeft! Ze beweegt en maakt geluid. Ze is er geweest, maar nu niet meer. Ik heb nog weken zwangerschapsverlof, maar zonder baby. Wat moet ik? Er is niks aan!”

Extra: Marjolein deelde haar verhaal ook op tv bij EenVandaag. Bekijk hier het fragment.

Lees meer over kinkhoest bij baby’s of de mogelijkheid om te vaccineren tegen kinkhoest als je zwanger bent.