Tijdens de bevalling zei de verloskundige: “We zitten op volledige ontsluiting, we kunnen beginnen.” Ik dacht alleen maar: ik voel niks, hoe dan? Ze zei dat het vast zo zou komen. Dat gebeurde niet, en ineens was er lichte paniek. Haar hartslag ging naar beneden, ze moest eruit, maar ik had nog steeds geen persweeën. Er werden mensen bijgehaald, er was iemand op mijn buik aan het duwen, er was iemand die voelde of ik persweeën had, een ander stond klaar met een vacuümpomp. Na veel geduw en getrek was ze daar, ons lieve mooie meisje.

Geen huiltje na bevalling

Ik hoorde geen huil. Gaat het wel goed? Waarom staat de hele kamer ineens vol artsen? Waarom ligt ze niet bij mij? Waarom mag papa de navelstreng niet doorknippen? Waarom ligt mijn kind in de couveuse met allemaal draadjes en een masker? Waarom valt haar armpje naar beneden als iemand deze optilt? Wat gebeurt er met mijn meisje?!

Ik hoorde iemand zeggen: “het komt goed hoor”, maar zo zag het er niet uit. Dat waren de langste minuten van mijn leven. Na ongeveer een half uur kwamen ze met de couveuse naast m’n bed te staan. Ik mocht een halve minuut naar haar kijken en toen namen ze haar mee. Gelukkig kreeg ik af en toe foto’s en een filmpje te zien, zodat ik zag dat het goed ging, maar tot je je kind zelf vast hebt, is dat zo moeilijk te geloven.

Na 3,5 uur kwam ze eindelijk terug en mocht ik haar met mijn hand door de couveuse heen aanraken. Mijn meisje, wat had ze het spannend gemaakt. Maar wat is ze sterk! Ze had het gered.

Eerste hapje pindakaas

En ondanks haar moeilijke start, deed ze het hartstikke goed. Ze heeft ze altijd goed geslapen, gedronken, gegeten, en huilde ze bijna niet. Het was een lief, tevreden en vrolijk meisje. Toen ze 8,5 maand was, zei het consultatiebureau dat we wel eens mochten beginnen met pindakaas en ei. Zo gezegd, zo gedaan.

Een week later kreeg mevrouw een broodje pindakaas. Een halfuurtje later gingen we boodschappen doen, en terwijl ik haar in de kinderwagen deed, zag ik een paar hele kleine rode vlekjes op haar kin. Ik dacht gelijk: komt dit door de pindakaas? Gelukkig viel het mee. Eenmaal bij de supermarkt, waren die kleine vlekjes heuse bulten geworden en waren het er ook niet meer een paar. Haar hele gezicht zat onder. Ik hoorde dat ze zwaarder ademde, ze wilde haar speen niet inhouden en hoestte heel erg veel.

Kind wordt slap wegens allergie

In paniek belde ik de huisarts, die zei dat we gelijk moesten komen en dat we 112 moesten bellen als het erger werd. Gelukkig is het voor ons maar een minuut lopen, maar deze reactie bevestigde mijn bezorgdheid. De hele praktijk wist van mijn komst. Ik kon snel terecht.

De dokter bekeek mijn meisje van top tot teen, luisterde naar haar longen, voelde haar hartslag en zei even te gaan overleggen met de kinderarts. Ik moest heel even in de wachtkamer wachten. Daar pakte ik wat blokjes, zodat ze even kon spelen, maar na een halve minuut klom ze tegen me aan en begon ze te jammeren. Ik nam haar in m’n armen om een rondje te lopen, maar toen begon de paniek pas echt. Ze werd ineens slap, blauw en viel weg. Ik riep dat het niet goed ging en de ambulance werd direct gebeld. We konden snel bij de huisarts die in overleg was terecht en mijn dochter kreeg een adrenaline shot, vervolgens nog een masker voor zuurstof. Gelukkig kwam haar normale kleur weer terug en begon ze te huilen.

Lees ook: Kun je een allergie bij je baby voorkomen?

Hoe laat ik mijn kind ooit los?

De ambulancebroeders deden controles en gaven haar medicatie. Gelukkig ging het goed. Ik schrok toen er werd gezegd: “Het meisje is redelijk stabiel, de heli mag worden afgebeld.” De heli? Voor mijn dochter? Eerst dacht ik nog dat ik het me verkeerde inbeeldde door de mijn bezorgdheid, maar dat was niet zo. In de ambulance naar het ziekenhuis besefte ik dat dit al de tweede keer is dat ik mijn lieve, kleine meisje bijna kwijt was. Er werd bloed afgenomen, ze kreeg nog medicijnen moest de hele middag aan snoeren liggen ter controle, maar het ging weer goed. Charlie heeft het wederom gered. Ik ben zo trots op haar. Ik hoop dat we dit soort heftige momenten niet meer mee hoeven te maken.