Tegen de pijn tijdens de bevalling kreeg ik een Pethidine-injectie. Waarvan ik achteraf, na het inlezen, denk dat ik die niet meer had mogen hebben en dat Senn op zijn minst iets moeten hebben om de werking tegen te gaan.

Zoontje had toevallen

Toen we de volgende dag naar huis mochten, meende ik te zien dat hij af en toe een soort toevalletjes had. Hij staarde, knipperde met 1 of 2 oogjes, tuitte zijn lipjes en smakte. Zijn lipjes leken ook paars te worden, alsof hij tijdelijk zuurstoftekort had. Volgens mijn kraamhulp was hij gewoon nog misselijk van de bevalling. Maar ik vertrouwde het niet. Hij zag ook nog steeds erg geel en de verloskundige kwam regelmatig kijken, ook omdat ik me heel slecht voelde.

Filmpje van toeval naar verloskundige

Op dag 5 na de bevalling was papa ‘s avonds na het eten even naar zijn ouders om onze dochter op te halen. Ik heb toen een filmpje van zo’n toeval naar de verloskundige gestuurd. Zij belde direct en zei dat ik mijn tas moest pakken en dat we met Senn naar het ziekenhuis konden gaan. Zij zou de kinderarts bellen dat we eraan kwamen. Eenmaal in het ziekenhuis deed de arts controles en bekeek ze mijn filmpjes, want uiteraard had hij op dat moment geen last.

In het ziekenhuis blijven met baby

Volgens de kinderarts was er niks aan de hand, we mochten naar huis. Ik gaf aan dat ik het écht niet vertrouwde. Papa zei: “Kom we gaan naar huis, de dokter zegt toch dat alles oké is.” Maar ik wilde niet en dat had de arts wel door. Ze zei: “Voor uw gemoedsrust mag u met Senn een nachtje blijven en dan leggen we hem aan de monitor.” Op de afdeling werden we niet heel vriendelijk ontvangen, ze vonden waarschijnlijk dat ik me enorm aanstelde.

Alle toeters en bellen van de monitor af

Papa mocht niet blijven, alleen ik met Senn. De kamer werd gereedgemaakt en Senn moest aan de monitor. Het duurde niet lang of alle toeters en bellen gingen af en ik riep: “Zie je wel! Kijk dan. Hij doet het weer!” Zijn saturatie daalde hard en de ene na de andere toeval volgde. Iedereen was in rep en roer en ze namen Senn mee. Het duurde een uur voordat we wat hoorden. Ondertussen kwam er nog wel even een zuster met ons praten die zei: “Hoe dit ook afloopt, we hopen dat jullie met een goed gevoel weg gaan na alles.” Huh?! En ineens mocht papa wél blijven. Je kunt je voorstellen: ik was hartstikke bezorgd.

Baby in couveuse met sondevoeding

Na een uur kwamen ze ons halen, we mochten hem zien. En daar lag het kleine mannetje, in alleen een luiertje, in een couveuse, vol draden en met een sonde. Ze hadden hem medicatie tegen stuipjes gegeven en dit werkte. Wel was hij doodop. Meneertje heeft 24 uur geslapen door de medicatie en had dus sondevoeding nodig, omdat hij de kracht niet had om te drinken.

Oorzaak toevallen bij baby

De volgende ochtend werd er een hersenecho gemaakt en een EEG. Hierop was niks geks te zien. De kinderarts heeft contact opgenomen met de kinderneuroloog in het VU en daar konden we aan het einde van de dag heen. Senn moest in een ambulance en wij reden erachteraan. Hier zijn we geweldig ontvangen en begeleid. Diverse onderzoeken volgden. Gelukkig reageerde Senn goed op alle onderzoeken en tests en leek het niet of hij enige schade had opgelopen. Maar de oorzaak van de toevallen wisten we nog steeds niet.

Subdoraal hematoom aan beide kanten van hersenen

Uiteindelijk besloten ze een MRI te maken. ‘s Middags kwamen er een paar artsen naar de kamer en zij keken zorgelijk. Wij schrokken ons uiteraard rot. Ze gingen zitten en zeiden: “We hebben helaas wel iets gezien op de scan. Senn heeft een groot subduraal hematoom aan beide kanten van zijn hersenen. Maar we zien geen schade in de hersenen zelf dus verwachten we geen nadelige gevolgen.” Ik ervaarde opluchting en schrik tegelijk. Blij, dat er wat gevonden was, maar ook in de war. De bloeding zou vanzelf verdwijnen en na zes maanden zou een MRI volgen om dit te checken.

EMDR-therapie

Al met al was het een hele heftige tijd. Hij heeft er gelukkig niks aan overgehouden, maar ik heb wel EMDR-therapie gehad om dit te verwerken. We hebben nooit een excuus gehad, of een “u had toch gelijk”. Wel hebben ze er een casus van gemaakt voor de studie, want zij hadden dit ook nog nooit meegemaakt. Volg altijd je moedergevoel. Dat liegt niet.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.