Een voorgevoel

Ondanks dat onderbuikgevoel ging ik vol vertrouwen de kamer binnen, ik herhaalde tegen mezelf dat alles goed zou komen. Nadat ik plaats had genomen, kondigde de verloskundige aan dat ze vandaag een uitgebreide controle zou doen. Het leek een eeuwigheid te duren voordat ze iets zei, dus vroeg ik uiteindelijk of alles in orde was. Ze antwoordde dat ze een collega zou laten komen om mee te kijken. Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit ‘Uw zoon heeft een schisis’. Ik was even geschrokken, maar daarna besefte ik dat mijn zoontje een hazenlipje zou hebben.

U kunt de zwangerschap afbreken, wilt u dat?

Ik werd even stil en nam alle informatie op. De verloskundige was heel direct en zei dat ik de keuze had om de zwangerschap af te breken. Mijn antwoord op deze vraag was direct ‘Nee, natuurlijk niet’ en ik vroeg aan haar waarom ze dit vroeg en zo direct ook. Haar antwoord was dat veel aanstaande ouders in dit geval hun zwangerschap afbreken … In mijn hoofd dacht ik alleen: het is maar een lipje, het komt allemaal goed.

Negatieve reacties

Na ongeveer twee weken was alles een beetje geland en deelde ik het nieuws met anderen. Ik was er gewoon open over dat mijn zoontje een schisis heeft. Zelfs met onbekenden die soms een praatje met me maakten, merkte ik dat mensen vaak niet wisten wat het was. Het voelde prettig om het uitgebreid uit te leggen. Hoewel de term ‘hazenlip’ iets bekender is dan “schisis”, weten mensen toch vaak niet precies wat het inhoudt. Ik heb ook veel negatieve reacties gekregen … Dan kreeg ik dingen te horen als “Je brengt een ziek kind op de wereld”. Hier werd ik heel erg kwaad over! Mijn moederinstinct kwam gelijk naar boven en ik kon heel erg fel reageren in deze situaties. Deze mensen vertelde ik direct dat zij niet weten waar ze het over hebben en niet zo mogen oordelen. Ik ben vaak huilend mijn bed ingekropen en vroeg mijzelf af waarom mensen zo kritisch zijn? Waarom zo negatief? Mijn kind is een gezond kind en verdient ook een plekje! Ik had wel zorgen over de toekomst, maar wist dat alles op zijn plek zou vallen.

Daar is ‘ie dan; Emilio

Uiteindelijk op 12-10-2023 is mijn zoontje Emilio geboren, een gezonde baby van bijna 4 kilo, mét schisis. Ik was al die tijd benieuwd naar hoe hij eruit zou zien en toen ik hem eenmaal zag, dacht ik alleen ‘perfect’. Mijn kraamweek met Emilio was helaas niet geweldig, hij had namelijk geelzucht en een bloedgroepantagonisme.

Bloedgroepantagonisme ontstaat wanneer moeder en baby niet dezelfde bloedgroep hebben. Het lichaam van de moeder maakt dan antistoffen aan tegen de bloedgroep van de baby, die via de placenta bij de baby terecht komen. Tijdens de zwangerschap is dat niet erg, maar als deze antistoffen na de bevalling het bloed van het kind afbreken, veroorzaakt dit geelheid. Om Emilio te ondersteunen bij het omzetten van de antistoffen, moest hij onder een blauwe lamp liggen. Na ongeveer drie weken in het ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis, de voorwaarde was dat hij wel goed moest blijven drinken. Het was soms wel een uitdaging om te kolven en het dan via de fles aan te bieden, maar we gingen ervoor.

Aftellen tot aan de operatiekamer

De week voor de operatie was ik alleen maar aan het huilen. Ik vond het allemaal zo spannend en eng; er is zelfs een moment geweest dat ik het wilde uitstellen. Achteraf zijn dit natuurlijke emoties en die horen erbij.

Om acht uur ’s ochtends werden we geroepen. Bij elke stap die ik nam voelde het alsof de vloer onder mij wegviel. Ik werd helemaal ingepakt en we mochten doorlopen naar de operatiekamer. Het hele team stond klaar en mijn oog viel direct op de operatietafel. Ik mocht Emilio daar rustig neerleggen en zijn handje vasthouden terwijl ik hem langzaam in slaap zag vallen. Toen begon ik te huilen en gaf hem nog een laatste kus en liep weg. Na 2,5 uur kwam het verlossende telefoontje ‘De operatie is goed gegaan!’ We mochten naar de uitslaapkamer waar Emilio nog lag te slapen. Het was afwachten hoe hij zou reageren op de pijn. Na ongeveer een uur werd hij wakker en verrassend genoeg had ‘ie gelijk honger, de fles geven voelde net als de eerste keer. Ik vond het spannend en wilde hem geen pijn doen. De avond was zwaar en Emilio had wel pijn, maar dronk gelukkig wel. Iedereen was verbaasd dat hij het gelijk zo goed deed; daarom mochten we de volgende ochtend al lekker naar huis. Met heel veel instructies, dat dan weer wel.

Als moeder kan ik alleen maar zeggen dat ik trots ben! Over een paar maanden heeft hij zijn tweede operatie en hoop ik dat deze ook goed zal verlopen .

Voor meer informatie over schisis kan je terecht bij Schisis Nederland

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.