Het wachten kan beginnen …

Letterlijk, want de thuismonitoring kan iedere dag tussen 09.00 uur en 15.00 uur langskomen en daarvoor moet ik uiteraard thuis zijn. Ik zeg steeds gekscherend: alsof ik op een pakketje zit te wachten. Gelukkig komen de verpleegkundigen steeds aan het eind van de ochtend. En nog belangrijker: de metingen zijn steeds ‘volgens het boekje’.

Met 35+5 weken ziet de echo er eigenlijk best goed uit. Onze baby is gegroeid! Ze is nog steeds te klein, maar volgt haar eigen groeicurve. Ook kan de gynaecoloog voelen dat ze weer is gedraaid en ook is ze al ingedaald. Positief nieuws dus en omdat het er zo goed uit ziet, vindt de gynaecoloog het niet nodig om iedere dag CTG’s te laten maken. We spreken af dat de thuismonitoring deze week om de dag langs komt. Volgende week krijgen we meer informatie over het inleiden van mijn bevalling, want de kans is groot dat dit nog steeds rond 37 weken zal gebeuren.

Ondertussen proberen mensen ons te steunen met succesverhalen uit hun omgeving. “De kinderen van die en die waren ook zo klein, maar dat is allemaal goed gekomen.” Je kent het wel. Toch stellen deze verhalen ons niet helemaal gerust. Zorgen maken doen we ons toch wel, want dat ze écht klein is, is ons inmiddels al heel vaak verteld.

Foute boel

Ik ben 36 weken + vijf dagen. Het is tijd voor ons wekelijkse middagje ziekenhuis. Mijn man en ik bespreken in de wachtruimte nog wat we ervan zouden vinden als de resultaten weer zo goed zijn. We hebben ons nu zo ingesteld op een bevalling in week 37, maar wat als dat nu niet nodig is? We kunnen ondertussen niet wachten om onze dochter te ontmoeten, maar als het beter voor haar is om nog een weekje te blijven zitten, stemmen wij daar natuurlijk mee in.

Helaas blijkt uit de echo en de Dopplermeting dat het foute boel is. De placenta functioneert echt niet meer naar behoren en het is beter om de inleiding deze week nog in te plannen. De gynaecoloog vraagt of wij een voorkeur hebben voor een geboortedatum en stelt vervolgens voor om de inleiding morgenavond, op dinsdag, in te plannen. Ze wil het zekere voor het onzekere nemen.

Mijn bevalling

De thuismonitoring komt voor de laatste keer langs. Er wordt voor de zekerheid nog een CTG gemaakt en alles is in orde. Onze kleine meid maakt het nog steeds goed. Die avond gaan we naar de verloskamer en ik word weer aangesloten op de CTG. Daarna is het echt tijd om de procedure te beginnen.

De bevalling zelf is een verhaal op zich. Mijn lichaam is er, ondanks de weeën-opwekkers, gewoon nog niet klaar voor. Na 20 uur heb ik nog steeds slechts drie centimeter ontsluiting en op de CTG is te zien dat onze baby het steeds moeilijker krijgt. In overleg met ons kiest de gynaecoloog daarom voor een spoedkeizersnee.

Uiteindelijk is ons meisje geboren met een gewicht van 1985 gram. Ze is meteen een pittige baby en heeft honger. Een goed teken dus. We moeten nog een paar dagen blijven om er zeker van te zijn dat ze niet teveel verzwakt en afvalt in de kraamweek. Ook wordt haar glucose goed in de gaten gehouden. Na vijf dagen heeft onze meid de magische grens van 2 kg bereikt. We mogen naar huis en dan kan het échte avontuur beginnen!

Het einde van ons dysmatuur avontuur

Omdat onze baby met precies 37 weken is geboren, wordt ze niet gezien als prematuur. Vanwege haar lage geboortegewicht valt ze wel in de categorie dysmatuur en krijgt ze, naast een ijzersupplement, speciale voeding tot ze 3,5 kg weegt. Ook is het de bedoeling dat wij haar zo lang mogelijk met kruiken en warme kleding en mutsjes ondersteunen, zodat zij al haar energie kan besteden aan eten en groeien.

Het was een heel avontuur, maar ook ons verhaal behoort nu tot de succesverhalen. Na iets meer dan 3 maanden woog onze baby al bijna 5 kg en zagen wij, en iedereen om ons heen, haar als een ‘normale’ baby.

Wij zijn ontzettend goed geholpen door alle verpleegkundigen, gynaecologen en verloskundigen. Hoewel de situatie soms best beangstigend was voor ons, stelde hun vakkundige handelen ons toch enigszins gerust.

Tijdens mijn zwangerschap had ik graag meer van deze wat uitgebreidere verhalen gelezen, maar er waren toen weinig blogs over te vinden. Ik hoop dat ik met ons verhaal meer duidelijkheid kan geven aan mama’s en papa’s die momenteel hetzelfde meemaken.

Lees ook: deel 1 en deel 2 van Tamara’s Dysmatuur avontuur