Alle echo’s en controles in het eerste trimester waren goed. Toch werd ik na de echo rond 16 weken doorverwezen naar het AMC vanwege zorgen over de placenta die voor de uitgang lag en te weinig vruchtwater. Gelukkig bleken de grootste risico’s mee te vallen, maar ik bleef wel onder extra controle. De echo’s die volgde waren eigenlijk allemaal goed en hoewel mijn placenta wel voor de uitgang bleef liggen was er geen sprake meer van weinig vruchtwater.

Ziekenhuisbezoeken voor een CTG

In de weken erop was ik wel al een flink aantal keer in het ziekenhuis geweest met bloedingen, dit was te verklaren door de placenta, maar toch moest ik mij iedere keer melden en werd ik aan de CTG-monitor gelegd. Bij de 5e keer dat ik in het ziekenhuis was met een bloeding had de gynaecoloog besloten dat ik moest stoppen met werken en niet meer naar het buitenland mocht reizen.

Mijn onderbuikgevoel zegt het al

Weken volgden en eerlijk gezegd heeft mijn gevoel altijd gezegd dat ik deze zwangerschap niet tot het einde zou gaan volmaken. Toch een bepaald onderbuik gevoel. Toen er met 30.6 weken weer een bloeding was dacht ik ‘Nou ja, ik kijk het nog wel even aan’, 9 van de 10 keer is er niks aan de hand als we in het ziekenhuis waren. En ik was die week ook druk geweest met de babykamer. Toen we later toch in het ziekenhuis waren besloten ze mij, gezien de termijn en de complicaties, op te nemen ter observatie. Wij zijn maar gewoon gaan slapen en ik hoopte dat ik de volgende dag gewoon weer naar huis kon.

31 weken en mijn vliezen breken

Ik had heerlijk geslapen en toen ik om 7.30 wakker werd voelde ik me goed. Ik wil omhoog komen om naar het toilet te gaan en ik voel iets knappen. Ik wist direct dat dit m’n vliezen waren. Ik mocht meteen niet meer opstaan en het AMC werd ingelicht zodat ik overgebracht kon worden. Daar lig je dan, op zondagochtend half 9, in een ambulance richting het AMC met te vroeg gebroken vliezen. Ik dacht echt dat ik die dag ging bevallen! Maar daar aangekomen bleef alles rustig en mocht ik weer naar huis. Ik moest mij de volgende dag weer melden in het plaatselijke ziekenhuis. Daar voelde ik mij slecht en verloor vruchtwater en bloed. Toen zagen ze dat de navelstreng uit de baarmoeder hing! Direct alarm en ik moest met pittige spoed naar de OK waar ik onder narcose een keizersnede kreeg.

Een gezonde zoon van 1638 gram

Ik werd wakker en het eerste wat de verpleegster zei was; gefeliciteerd! Je hebt een gezonde zoon op de wereld gezet. Ik heb nooit getwijfeld dat het niet goed zou aflopen, maar die woorden waren echt alsof ik de loterij had gewonnen. Mijn partner kwam direct met onze zoon Maés, die maar 1638 gram woog. Voor te vroeg geboren baby’s, zoals Maés is buidelen onwijs belangrijk.

Dagelijks samen buidelen

In het ziekenhuis waar wij lagen was het aan onszelf wanneer wij gingen buidelen. Dit deden wij daarom beide ook elke dag, vaak wel meerdere keren op een dag. Maés werd daar zo rustig van. Ik deed het buidelen eigenlijk altijd in het ziekenhuisbed en zette dan lekker een serie aan zodat Maés lekker bij mij kon liggen voor een aantal uurtjes. Heerlijk zo samen.

Mijn partner kreeg vanuit het ziekenhuis een soort campingstoel voor zijn buidelmomenten. Helaas hadden ze hier geen echte buidelstoel en die campingstoel was een stuk minder comfortabel voor hem. Toen ik na een aantal dagen weer op de been was, liet ik hem ook vaak lekker in mijn bed zitten met Maés. Een stuk comfortabeler!

Het buidelen kon eigenlijk elk moment wanneer wij dat fijn vonden en daarbij keken wij natuurlijk ook wat goed was voor Maés. Het ging vanaf moment één boven verwachting goed met hem dus dat maakte het voor ons natuurlijk een stuk makkelijker. Op dagen dat hij was meer dipjes had in zijn hartslag hielden we daar rekening mee.

Je doet wat goed voelt voor je baby en ik denk dat je moederhart je daarbij nooit in de steek laat. Inmiddels is Maés een jaar oud en merk je niets meer aan dat hij al geboren is met 31 weken.

Lees ook: De positieve effecten van buidelen met je baby

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Extra leuk als je ook 2 á 3 foto’s meestuurt. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.