De onvervalste waarheid over moeder worden
“Zullen we gewoon stoppen met de pil?", zei ik vier jaar geleden tegen mijn vriend. Inmiddels is hij de vader van onze twee jongens en run ik dus een mannenhuishouden. Testosteron vliegt om mijn oren, het woordje NEE is nog nooit zoveel gezegd als in het afgelopen jaar. Het hele huis ligt bezaaid met speelgoed, alleen naar de wc kunnen zit er niet meer bij, oneindige wasmanden, purken aan je broek, altijd kwijl op je shirt en wallen op onze knieën. Dat had ik destijds niet bedacht! Het is hard werken. Maar tegelijkertijd is het het mooiste wat er is. Ouderschap is een rollercoaster van emoties.
Gelukkig duurt een zwangerschap negen maanden. Mijn tetten deden zeer en dan besef je: ik ben zwanger. Geweldig het was gelukt. Tegelijkertijd ook spannend, eng (doodeng!) en onzeker. In die negen maanden heb ik wel tig keer tegen mezelf gezegd: ik word gewoon mama. Na een geweldige zwangerschap met kilo’s chocolade en zakken Hamka’s, kwam op 29 juni Tijl ter wereld. De thuisbevalling ging redelijk snel. Toch lag ik er compleet af de eerste dagen. Mijn onderkantje leek wel een ontplofte pruim en mijn tetten werden enorme watermeloenen die lekte.
Roze wolk? Eerder een tornado!
En als kers op de taart was mijn nachtrust ook naar de maan. Ik begreep niet hoe men kon zeggen dat je moest genieten van je kraamtijd. Hoe dan? De roze/ blauwe wolk was voor mijn een regenwolk. Wat zeg ik? Het voelde als een tornado. Heel voorzichtig vroeg ik aan andere moeders hoe zij de eerste weken na de bevalling ervaarde. Thank god! Ik was niet de enige vrouw die zich zo voelde na haar bevalling. Maar waarom zegt niemand je dat als je zwanger bent? Het voelde toch als een lichte taboe. De gesprekken met mijn moeder, vriend en vriendinnen hielpen enorm voor de verwerking en acceptatie van het gehele proces. En de tornado werd een lichte regenbui en al na een paar weken ging de zon schijnen. Het is best leuk, je krijgt er zoveel voor terug!
Nooit meer natuurlijk bevallen … of wel?
Enfin, ik zwoor de eerste weken om geen natuurlijke bevalling meer te doen. Nooit meer! Dat duurde 1.5 jaar en toen werd ik weer zwanger. Je vergeet de pijn van je bevalling. Althans je weet nog van die scherpe pijn. Dat je beneden in de flik staat en niets liever wilt dan dat de baby er hoe dan ook NU uitkomt. Maar die pijn voel je gelukkig niet meer! Je hersens laten je die pijn vergeten. Dat is maar goed ook anders, zouden er heel veel kinderen geen broertje of zusje gehad hebben, vermoed ik.
De conclusie na drie jaar moederschap
Inmiddels drie jaar moeder en twee bevallingen verder, kijk ik er glimlachend naar terug. Het ouderschap bevalt mij sowieso goed. Iets wat ik eerlijk gezegd niet had verwacht en gedacht. De coronatijd heeft mij ook extra doen beseffen dat het gezin een fijne en veilige thuishaven moet kunnen zijn. Stiekem vond ik het thuiswerken wel heel fijn met de poepluiers, koekkruimels en de loeiende speelgoedauto’s om me heen! Zelfs het niet alleen naar de wc kunnen was best gezellig. Klinkt te romantisch hè? Misschien zijn dit nog de laatste zwangerschapshormonen. Nog een week en dan is de kleine Kiet ook alweer 9 maanden. Doei laatste hormonen! Hallo afvallen!
Foto: Chantal en haar gezin
Ook je verhaal delen?
Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan, ook anoniem. Schrijf je verhaal op (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl onder vermelding van Gastblog. Wie weet delen we jouw blog binnenkort op de kanalan van WIJ. Let op: we delen enkel verhalen die nog niet elders (online) gepubliceerd zijn.