De intense onvoorwaardelijke liefde die je voelt als je moeder wordt
Daar zit ik dan. Het is inmiddels 05.32 uur. Alweer een nachtje voorbij. Ik ben al zo’n 1,5 uur wakker. Ons meisje Senna slaapt sinds een paar dagen ‘door’. Tot een uur of half 5. Superfijn. Senna slaapt naast me in de co-sleeper. Ik vind het heel fijn om naar haar te kijken. Hoe heerlijk relaxed ze ligt te slapen en soms wat lachstuipjes heeft of soms ineens heel zielig kan huilen in haar slaap.
Voor Senna geboren werd, was slapen heel belangrijk voor me, ik had (en heb..) best veel slaap nodig. Nu kan ik met een verliefde blik naast me kijken en genieten van al haar trekjes als ze slaapt. Half 5 wordt ze wakker met een glimlach op haar gezichtje. Grappig hoe snel een baby eigenlijk bepaalde ritmes door heeft en nu dus weet dat het etenstijd is.
Geluksmomentje
Niet veel later liggen we samen in ons grote bed (naast een slapende papa, hoe lief). Zij drinkt aan mijn borst en ik uit een bidon water (want hallo dorst tijdens het voeden!). Ons mooie momentje samen. Niet veel later ligt ze voldaan op mijn borst te slapen.
Op dit soort nachtelijke momenten moet ik altijd denken hoe snel de tijd gaat. Ik ben inmiddels 8,5 week mama en zo trots op deze rol. Mama. Mama zijn. En wat een gevoel komt ebij mama zijn kijken. Onvoorwaardelijke liefde, dat al ging groeien zodra ik wist dat ik zwanger was en alleen maar verder groeide. Toen al vond ik het zo bijzonder om dat gevoel te mogen voelen, dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel. Dat intense gevoel wat nóg intenser werd, zodra dat kleine frummeltje voor het eerst op mijn borst werd gelegd. De intense drang die je voelt om haar tegen de boze buitenwereld (stomme corona) te beschermen, haar voor altijd op mijn borst te houden en haar te troosten als ze verdrietig is. Ook hoe mijn vinger in haar handje verdwijnt en ik hem daar nooit meer uit wil halen.
Onvoorwaardelijke liefde
Eng vind ik het soms ook wel, dat enorme houden van. Dat intense gevoel en wetende dat ik haar niet altijd op mijn borst kan houden. Dat mijn kleine meisje niet altijd klein blijft en hoe snel de tijd voorbij vliegt. Hoe hard ze nu al groeit en dingen ontdekt. Hoe ze probeert te kletsen en wijs uit haar ogen kijkt, mij nóg gelukkiger maakt met haar lach. Ik kan haar niet altijd beschermen. Ze moet de wereld zelf gaan ontdekken. De vinger die ze nu met haar kleine handje steeds vasthoudt wordt een hand en die mag ze altijd vast pakken. Hoe oud ze ook is.
Schrijf mee!
Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan, ook anoniem. Schrijf je verhaal op (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl onder vermelding van Gastblog. Wie weet delen we jouw blog binnenkort op de kanalan van WIJ. Let op: we delen enkel verhalen die nog niet elders (online) gepubliceerd zijn.