Mijn grootste heldin

In je kraamtijd ben je waarschijnlijk nog één brok onzekerheid, dat was ik tenminste wel. Alles was nieuw en alles moet nog uitgevonden worden. Best een uitdaging, maar één die we met liefde en toewijding aangaan. Van luiers verwisselen tot aanleggen, aankleden, in bad doen en laten boeren.

Het is me wat hoor. Gezegend zijn wij met onze eerste kraamverzorgende, een meisje nog jonger dan dat ik destijds was (waarvan je in eerste instantie denkt “hoe ga jij mij helpen dan?!”), maar die zo rijk in ervaring blijkt dat ze mijn grootste heldin is geworden. Zonder haar hadden we het die eerste paar dagen echt niet gered.

Huilend uitzwaaien

Helaas stopt ze na de eerste vier dagen, omdat het haar laatste week als kraamverzorgende is en ze aan de slag gaat bij een kinderdagverblijf. Een andere dame komt ons nog wat ochtenden assisteren. De dag van haar vertrek sta ik haar grienend uit te zwaaien, terwijl ik door mijn tranen heen haar nog probeer over te halen om haar te laten adopteren door ons. Helaas, na enige twijfel natuurlijk, kiest ze toch voor haar eigen gezin.

Onze volgende kraamverzorgende is een heuse kenau. Een wat oudere strenge dame die rigoureus haar taken afwerkt en meteen binnenvalt met “hoezo draagt jullie zoontje pampers maat twee, dat is veels te groot!” - weten wij veel. Ze komt alleen de ochtenden en terwijl ik elke ochtend klaar zit om mijn notitieboekje te vullen met haar wijsheden ben ik elke middag toch opgelucht dat ze weer weg is.

En dan sta je er alleen voor

Maar dan, dat moment dat je er echt écht alleen voor staat. Voor de rest van je leven, zo ongeveer. Geen helpende hand meer die over je schouder meekijkt, slik. Wat nu? Wat nu, nou dat hebben we geweten, want mevrouw was nog geen half uur weg en opeens raakten we verzand in één groot poep-, kots- en huildrama. Ja hóór, dat hebben wij weer. Het was een grote, vieze bende en wij waren totaal in paniek.

Na een aantal uur troosten, wiegen en vooral veel schoonmaken heb ik met bevende handen opgebeld naar onze kraamverzorgende voor advies. Na een boel sussende woorden en checks moesten wij het toch echt zelf gaan oplossen én bij twijfel naar de huisarts. Gelukkig viel de avond en kwam opeens ook de rust in huis, maar die eerste dag alleen, die zullen we nóóit meer vergeten.

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal delen met andere (aanstaande) moeders? Schrijf je verhaal op (maximaal 800 woorden) en stuur dit naar redactie@wij.nl o.v.v. Gastblog. Anoniem blijven? Vermeld dit er dan even bij. Let op: we plaatsen geen verhalen die elders al zijn gepubliceerd.