Waarom zeggen we als moeder alles tien keer tegen onze baby’s? ‘Heb jij lekker gegeten kleine spruit?’ ‘Jaaaaaaa, heb jij lekker gegeten?’ ‘Jij hebt lekker gegeten hè?’. Ik heb er eens over nagedacht, maar ik denk dat dit komt omdat ze niks terugzeggen. Je bent op een gegeven moment gewoon inspiratieloos, dus zeg je nog maar een keer hetzelfde.

Dat vréselijke hoge piepstemmetje

Überhaupt al die bijnamen: kleine spruit, spruitje, wurm, kleine rolmops, aapje, bollie… moet ik nog even doorgaan? Als hij dan op een gegeven moment reageert met ‘aaah’, ‘ieee’, ‘oooo’ of iets wat erop lijkt, begin ik natuurlijk enthousiast mee te doen, waarna ik (net als zo’n beetje iedere moeder) roep: ‘Ga je het vertellen? Vertel het maar, grote jongen!’ Dat vréselijke hoge piepstemmetje. Maar ja, alles voor een lach hé.

Dus nu roep ik de hele dag: ‘Chooooocolaaaaadevlaaaaa!

Even over dat lachen… Ik trek dus echt alles uit de kast voor zo’n tandeloze big smile. Soms ben ik gewoon buiten adem van het uitsloven. Ondertussen kijkt hij me stoïcijns aan met een blik van: mam, doe normaal. Als hij dan dwars door me heen kijkt en zijn ene wenkbrauw omhoogtrekt (ja echt, dat doet hij) vraag ik me wel eens af: wat moet er in dat hoofdje omgaan? Het is maar goed dat hij het zich later niet meer kan herinneren. Op het moment dat ik het maar opgeef en tegen mijn partner begin te praten, zet hij het op een gieren bij het woord ‘chocoladevla’. Je voelt het al aankomen… Nu roep ik de hele dag door: ‘Chooooocolaaaaaadevlaaaaaa!’

Dan die eerste ’echte’ conversatie waar ik zijn geluidjes nadoe en hij mij weer nadoet en daar steeds bij moet lachen: ‘Huhu, huhu, huhu’. GENIETEN!

Nu ben ik die moeder geworden, maar het maakt me niets uit

Dus tja, ik ben dié moeder geworden, maar het maakt me niets uit. Ik doe alles om mijn kleine wurm te entertainen. En… het schijnt dat dit enthousiasme hem helpt in zijn ontwikkeling. Hij kan onze motivatie goed gebruiken om steeds een stapje verder te gaan. Ik ben een trotse, net iets te vreemde, verliefde moeder.