“83 procent van de koppels belandt in relatiecrisis na geboorte eerste kind.” Ik las de kop van het nieuwsbericht hardop voor aan mijn vriend, terwijl we scrollend aan de eettafel onze spinaziestamppot zaten te eten. Ik met een toeter van een buik, hij enigszins verveeld omdat de baby er nog steeds niet was.

“Nou dat overkomt ons niet hoor, wij zijn een team”, antwoordde hij. “Inderdaad, we got this”, voegde ik eraan toe. En daarmee was de kous af. We hielden geen gesprekken over hoe we onze taak als ouders gingen aanpakken, hoe we tijd voor ons samen gingen vrijmaken, wat we zouden doen als we niet op één lijn zouden zitten qua verzorging of opvoeding en hoe we het gingen aanpakken als we merkten dat het slaaptekort ons zou opbreken. Och, wat waren we naïef.

Goede bevalling als voorbode voor succes

Na een vrijwel perfecte bevalling, was daar eindelijk na negen maanden broeden onze prachtige zoon. De bevalling leek een voorbode voor succes. Ik perste eigenhandig onze zoon op de wereld en mijn vriend deed alles wat in zijn macht lag om mij te ondersteunen. Massages geven, natte handdoekjes op mijn voorhoofd leggen, mijn hand vasthouden: ik hoefde nergens om te vragen, hij deed het allemaal - en ook nog zonder te klagen. Zie je? Wij waren een team en zouden dit varkentje wel samen wassen. We reden het ziekenhuis uit met onze kleine, slapende spruit en de kraamtijd kon beginnen. #zinin!

De eerste dagen van de kraamweek zaten we op de welbekende roze wolk. Ik was helemaal high van de adrenaline en alle nieuwe indrukken en ik sliep daardoor vrijwel niet, maar wat kon mij het schelen!? Samen tuurden we de hele dag gelukzalig naar onze oogst in de wieg en slapen kwam wel weer.

Hallo zombiemodus

Maar na een week nauwelijks slapen, de borstvoeding die maar niet lukte, ons zoontje die maar bleef afvallen en veel napijn van de bevalling, was ik op. Doodop. Toen ik vervolgens ook nog eens dag en nacht ging kolven zodat mijn baby toch de o zo gewenste moedermelk kreeg, raakte ik nog verder in de zombiemodus. Wanneer kon ik uitrusten?

Bovendien begon onze zoon avond aan avond urenlang te huilen, omdat hij last had van krampjes. Ook mijn vriend raakte steeds meer in de stress doordat onze zoon zo afviel. Ook sliep hij steeds slechter omdat hij op doktersadvies de nachten in zijn eentje over moest nemen, zodat ik kon slapen - voordat ik in een psychose zou belanden.

Bekvechten boven de box

Vanaf dat moment stonden mijn wederhelft en ik plots meerdere keren per week te bekvechten over wie moest voeden, wie mocht slapen en nog 453 andere - op dat moment - zeer belangrijke zaken. Bovendien verliep de gehele babytijd niet vlekkeloos. Ons kind had een aantal vervelende babykwalen onder de leden die voor een hoop stress en onrust zorgden. Ik was mijn baan kwijtgeraakt en moest met een lijf vol hormonen en gemiddeld vier uur slaap achter m’n kiezen mezelf gaan verkopen bij potentiële werkgevers.

Dat werd geen belachelijk groot succes kan ik je vertellen. Daarnaast was mijn vriend twee weken na de geboorte alweer aan het werk gegaan bij een nieuwe werkgever, waarbij hij zichzelf moest bewijzen en iedere avond doodop en laat thuis kwam. Kortom: alle ingrediënten waren aanwezig voor een keiharde neerwaartse spiraal.

Linea recta de relatiecrisis in

Vriendlief en ik rolden dan ook linea recta die zogenoemde postpartum relatiecrisis in. We hebben in al die jaren zonder baby nog nooit zoveel ruzie gehad als in het eerste jaar mét baby. We kibbelden over rondslingerende speentjes en luiers, over nachtdiensten draaien en over het feit dat we vooral heel erg moesten genieten van de babytijd, maar dat de ander dat met zijn of haar humeur verpestte.

We snauwden elkaar af, we schreeuwden naar elkaar (‘Niet schreeuwen waar de baby bij is!’), we kibbelden en hadden te weinig seks. Vervolgens ruzieden we over het feit dat we schreeuwden en te weinig seks hadden. Lekkere timing voor een crisis dacht ik, nét terwijl we een baby met elkaar hadden gekregen en ons daardoor voor de rest van ons leven aan elkaar verbonden hadden. Hoe vaak ik niet gedacht heb: was het wel een goed idee om samen een baby te krijgen? Passen we eigenlijk wel bij elkaar?

Op zoek naar herkenning

Aangezien ik altijd erg open en eerlijk ben over de minder fijne zaken in het leven, besprak ik mijn relatiecrisis met vriendinnen. Was het normaal dat ik mijn vriend regelmatig niet kon uitstaan, nu we ouders waren geworden? Waarom hoorde ik anderen hier nooit over? En waarom was ik hier van tevoren niet voor gewaarschuwd, op dat ene artikel na dat ik aan de keukentafel had gelezen? Misschien dat ik dan wel drie keer had nagedacht om samen een kind te krijgen.

Sommige vriendinnen herkenden zich niet in mijn verhaal (waardoor ik me alleen nog maar slechter voelde. Joe, bedankt!). Als ik doorvroeg, bleek dat zij een voorbeeldige kraam- en babytijd hadden gehad. De baby sliep. De borstvoeding ging goed. De baby was makkelijk. Er waren geen gekke dingen. Het was één grote roze wolk. Tja, zo kon ik het ook.

Maar de vriendinnen die, net als ik, door een wat lastigere fase gingen met bijvoorbeeld een baby die niet sliep of vaak ziek was, of waarbij er privé nog meer speelde, hesen de vlag uit toen ik eerlijk mijn verhaal deelde. Het bleek dat ze niet de enigen waren die momenteel vrij weinig zoete woordjes in hun oren gefluisterd kregen van hun partner. Eindelijk iemand die het hardop zei!

Cursus ouderschap voor beginners

Een baby blijkt een ware bom onder je relatie te kunnen leggen. En daar was geen van mijn vriendinnen op voorbereid, inclusief ondergetekende. Nu wil ik je geen angst aanpraten en heel vaak gaat het ook dan ook hartstikke goed, laat dat duidelijk zijn. Maar zou het niet een idee zijn als verloskundigen en de kraamzorg wat meer aandacht zouden besteden aan de emotionele kant van een baby krijgen?

Is het misschien goed om wat meer in te zoomen op het feit dat het hoe dan ook een heel heftige en intensieve tijd gaat worden, in plaats van het alleen maar te hebben over hippe kinderwagens en Pinterest-babykamers? Of moeten we misschien voor de bevalling massaal op een cursus ouderschap voor beginners? Want een baby in huis is niet één grote, roze wolk.

In veel gevallen is het keihard werken, komen er dikke wallen, seksloze weken (of maanden) en veel kraamtranen aan te pas. Jij en je partner zullen samen een nieuw ritme moeten vinden. En dat gaat niet zonder slag of stoot. En als je hier niet zo door overvallen zou worden, sta je tenslotte alweer 1-0 voor. Score!

Mijn mantra: het is een fase

Inmiddels zijn we drie jaar verder en de gemoederen zijn alweer een hele tijd bedaard tussen mijn vriend en mij. We slapen weer, de babykwaaltjes zijn allang voorbij en de donderwolken boven onze hoofden zijn verdwenen. We kunnen zelfs weer af en toe met elkaar lachen, potdomme. Het nummer van de echtscheidingsadvocaat heb ik weer uit m’n telefoon gehaald.

Alleen, minor detail: ik ben weer zwanger. Ditmaal van een dochter. We zullen waarschijnlijk weer net zo weinig (of nog minder?) slapen als vorige keer en krijgen nog minder tijd voor ons tweeën. Spannend, maar aan de andere kant weten we nu wat ons te wachten staat en hebben we de nodige voorzorgsmaatregelen getroffen en afspraken gemaakt.

Bovendien staat het nummer van de relatietherapeut onder speed dial. Want ondanks alle voorzorgsmaatregelen weet je tenslotte maar nooit. En als m’n vriend en ik dan toch weer met wallen tot onder het zeeniveau tegen elkaar staan te kibbelen, haal ik gewoon m’n mantra er weer bij: het is een fáááse. Wij zijn in ieder geval voorbereid dit keer.

Dit artikel heeft in WIJ magazine gestaan.