Ze was al een beetje snotterig en verkouden, maar niet echt ziek. Onze kleine meid was 4,5 maand toen ze na het drinken begon te hoesten. Zoals altijd hield ik haar over mijn schouder voor een boertje, maar in plaats daarvan kreeg ze een hoestbui die maar niet leek te stoppen. Het werd zo heftig dat ze geen lucht meer kreeg. Snel hing ik haar over mijn arm en sloeg zachtjes op haar rug. Toen kwam er een dikke slijmklodder uit haar mond, en kon ze eindelijk weer ademen. Wat een schrik.

Naar de huisarts

De huisarts controleerde haar longen, maar hoorde niets bijzonders. We mochten naar huis. Maar toen gebeurde het de volgende middag opnieuw. En nog een keer. Twee keer werden we naar huis gestuurd met de boodschap dat haar longen goed klonken. Maar toen het, terwijl we lagen te slapen, wéér gebeurde, besloten we ‘s avonds laat naar de huisartsenpost te gaan. Gelukkig sliep onze kleine meid in de co-sleeper naast ons, dus konden we direct ingrijpen. Dit keer lieten we ons niet zomaar naar huis sturen.

Opname in het ziekenhuis

De arts hoorde ons verhaal, luisterde even naar haar longen en zei meteen: “Dit is het RS-virus.” Hij vond het vreemd dat zijn collega’s dit niet hadden opgemerkt, en we werden direct opgenomen in het ziekenhuis. Ik reed nog even naar huis om onze spullen te halen en belde ondertussen huilend mijn moeder. Zij was er ook al een keer bij toen onze dochter zo een hoestaanval had waarbij ze amper lucht kreeg, dus zij wist hoe het was om dat mee te maken. Ze stelde mij gerust dat het beter was om in het ziekenhuis te blijven, want daar konden ze direct ingrijpen als er iets gebeurde.

Onze baby aan snoertjes en plakkertjes

Onze baby werd aan de monitor gelegd en kreeg extra zuurstof omdat haar zuurstofgehalte te laag was. We kregen een aparte kamer, in quarantaine. Iedereen die binnenkwam droeg een plastic, blauw pak, handschoentjes en een mondkapje; artsen, verpleegkundigen, zelfs de schoonmaakster. Gelukkig vond onze kleine meid al dat gekraak van de pakken reuze interessant en bleef ze vrolijk lachen naar iedereen.

Maar voor ons als ouders was het heftig. Ik mocht bij haar slapen, maar mijn man moest thuis slapen. Je baby van 4,5 maand aan snoertjes en plakkers zien … Het brak mijn hart. Als zij ’s avonds sliep, keek ik de hele tijd naar de monitor, omdat ik bang was dat er weer wat ging gebeuren. Tijdens de opname kreeg ze ’s nachts opnieuw zo’n heftige hoestbui waarbij ze bijna geen adem kreeg. Ik drukte direct op de noodknop en binnen een paar seconden stonden de artsen naast haar bed. Ze bleek door het RS-virus ook bronchiolitis te hebben. Bronchiolitis is een ontsteking van de kleinste takjes van de luchtwegen die normaal de toevoer van het zuurstof naar het bloed regelen. Omdat daar een ontsteking zat, waren haar zuurstofwaardes laag. Hierdoor was ze suffer en had ze minder energie, en had ze niet genoeg kracht om het slijm op te hoesten.

Gelukkig weer naar huis

Na twee nachten besloten de artsen om haar van het extra zuurstof af te halen, om te kijken of ze stabiel bleef. Gelukkig ging dat goed. Na nog één nachtje mocht ze mee naar huis. Sindsdien is ze gelukkig niet meer zo ziek geweest en zijn de hoestbuien ons ook bespaard gebleven.

Maar wat een nare ervaring. Als ik nu andere ouders hoor over soortgelijke klachten, zeg ik altijd: laat je niet zomaar naar huis sturen. Ook al klinken de longen schoon, er kan toch iets aan de hand zijn. RS-virus is echt een rotvirus. Ik hoop dat geen enkele ouder dit hoeft mee te maken.

Lees ook: RS-virus bij je baby: 10 belangrijke vragen beantwoord

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere (aanstaande) moeders delen? Stuur je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.