De dag erna trof manlief een buurman toen hij met Lauren een rondje ging wandelen. De buurman deed blij tegen Lauren, dus Lauren lachte vrolijk terug (zo is ze). “Een vrolijk meisje hé?” bromde de buurman. “Maar je kan ook hard huilen, we kunnen je binnen horen.” Toen mijn man dit gesprek ‘s avonds met me deelde, trok ik een wenkbrauw op. Opmerking nummer twee in een week. Was dit toeval?

Huilt ons kind zo buitenproportioneel vaak?

Toen kwam ons buurmeisje oppassen. Ze woont drie deuren verderop, niet echt heel dichtbij. Toen we haar vertelden dat ze niet moest schrikken als Lauren een keertje kon huilen, was ze niet verbaasd. “Nee, weet ik, we horen haar best vaak”, zei ze vrolijk.

Met die opmerking was mijn twijfel geboren. Huilt ons kind zo buitenproportioneel vaak? Heeft de hele straat dan stiekem last van onze dochter? Oké, eerlijk is eerlijk: wij vinden ook wel dat Lauren snel huilt. Ze is, hoe we dat mooi noemen, een pittige tante: meestal superblij, maar als het even tegenzit ook gelijk een flinke drama queen. Maar is dat anders dan bij andere baby’s? En zo ja, is dat dan erg?

Volume uit of AAN

Een paar dagen later bracht ik Lauren naar de opvang. Met haar in mijn armen sta ik te kletsen met de moeder van één van haar babyvriendjes. “Gisteren kwam ik hier aan, en toen huilde Lauren heel hard”, vertelt ze. “Ja, ze kan heel boos zijn soms”, beaam ik. “Soms vraag ik me af of Lauren vaker huilt dan een gemiddeld kind.” De leidster vangt ons gesprek op. “Ik denk dat Lauren gewoon een beetje extra opvalt als ze huilt, omdat ze een flink volume heeft”, voegt ze tenslotte toe.

Daar heeft ze een punt. Lauren heeft geen standje ‘zacht’. Lauren heeft alleen maar volume uit of AAN. Als ik de huil van haar vergelijk met die van andere baby’s, vind ik de anderen vaak klinken als lieflijk miauwende poesjes. Terwijl wij al kort na haar geboorte geregeld met een piep in onze oren in bed kropen na een stevige huilsessie.

Typeren als ‘brulbaby’

Met al dat gepraat over huilen, zou je bijna denken dat onze dochter een stuk chagrijn is. Als iets niet klopt, is dat het wel. Wij hebben namelijk altijd een kleine zonnestraal in huis. Een babymeisje dat lacht, zwaait, speelt, draait, knuffelt en gilt. Dat soms best even boos wordt als iets niet lukt, maar ook net zo gauw weer zit te schaterlachen.

Mijn moederhart vindt het maar niks dat de buren haar typeren als ‘brulbaby’. Het voelt als een negatieve associatie, eentje die mensen lastig en vervelend vinden. Bepaald geen label die ik aan mijn dochter zou hangen.

Mededeling voor de buren

Wij weten gelukkig beter en iedereen die Lauren kent ook. Dus buren! Als jullie haar even horen brullen, zijn we haar echt niet aan het roosteren boven een vuurtje. Ze is een kleine baby die zich uit door te huilen. En oké, ietsje harder dan gemiddeld. Dat volume heeft de natuur er gratis bijgeleverd. Daar kan ze later nog een hoop profijt van hebben.

En for the time being … oordopjes, anyone?

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal delen met andere (aanstaande) moeders? Schrijf je verhaal op (maximaal 800 woorden) en stuur dit naar redactie@wij.nl o.v.v. Gastblog. Anoniem blijven? Vermeld dit er dan even bij. Let op: we plaatsen geen verhalen die elders al zijn gepubliceerd.