We dachten nog ‘oh wat is dit een heerlijk en makkelijk kind’. Alles vindt hij prima, altijd luistert hij heel lief als je hem wat vraagt en zijn oudere broers bedelft hij onder de knuffels en kusjes. Dat is alles is nog steeds waar, maar… er is ook een andere trend bijgekomen. Van de een op de andere dag is alles opeens “NEE”. En niet gewoon maar een ‘nee’, nee. Een keiharde, duidelijke ‘NEE’, waarbij beide peuterarmpjes ook nog eens flink over elkaar heen geslagen worden en hij met een boze blik zijn hoofd schudt. Twee is écht nee.

Twee is nee-fase

‘Sean, kom, dan doen we even je schoenen aan. Het is nog te koud om op blote voeten naar buiten te gaan.’ ‘NEE.’ Boos schopt hij met zijn voeten heen en weer tot de nog losse schoentjes door de lucht vliegen. Maar wanneer hij een paar minuten later toch op blote voeten naar buiten piept, zie ik dat hij het inderdaad niet fijn vindt voelen aan zijn voeten. De tegels zijn nog veel te koud. Opnieuw zet ik hem op mijn schoot om zijn schoenen aan te trekken, maar meneer blijft eigenwijs volhouden dat hij geen schoenen aan wil. Zijn gevouwen armpjes moeten duidelijk maken aan mij dat hij het echt meent. Goed, dan niet. Maar dan ook niet naar buiten.

Zijn andere favoriete, en nieuwste, woordje van het moment is “MIJ”. Vond hij het tot nu toe nog heerlijk om samen met zijn broers te spelen en was het geen probleem wanneer iemand een speelgoedje pakte dat van hem is, nu volgt er opeens een boze blik, een schreeuw en het woordje “MIJ”. Met drie uitroeptekens. Met een uitgestrekte hand rent hij achter degene aan die het waagde om zijn speelgoed te pakken en zet het op een brullen en kijkt mij aan met een blik van: ‘Nou mama, ga je er nog wat aan doen of moet ik het zelf oplossen?’

Kind wil niet meer delen

‘Sean, samen spelen. Jij speelde toch niet met dat speelgoed, dus nu mag Finn er best even mee spelen. Het is niet alleen van jou.’ Ik kan net zo goed tegen dovemansoren praten, want het enige wat hij blijft herhalen is “MIJ!”. Jammer dan, ook al is hij een stuk jonger dan zijn broers, hij kan maar beter meteen leren dat hij niet altijd zijn zin krijgt. Als hij in de ‘nee-fase’ zit, dan zit ik ook in de ‘nee is nee-fase’, als strikte moeder zijnde. Hoe schattig hij me soms ook aan kan kijken. Gelukkig weet ik uit ervaring van die andere twee dat het een fase is. Alleen wanneer ik naar Finn kijk die inmiddels 5 jaar is, weet ik ook dat die fase soms wel hééél lang kan duren.